Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Jan Medema is mijn volledige naam en in ben op 27 december 1952 geboren in Scharmer. Ik kom uit een gezin van vier kinderen. Mijn vader is zijn werkzame leven begonnen als buschauffeur, nam vervolgens de zaak van zijn vader over die melkboer was, heeft nog een tijdje een winkel in Harkstede gerund, om vervolgens chauffeur op een vrachtwagen en in de zomerperiode op een touringbus te worden. Hij sloot zijn werkcarrière weer af als buschauffeur, bij de Gado in Appingedam.
Na Scharmer volgde een verhuizing naar Harkstede waar mijn vader ook de winkel had. In Harkstede heb ik op vier verschillende plekken gewoond en we hebben nog een tijdje bij mijn opa en oma in Wagenborgen geleefd. Daarna kwam eind zeventiger jaren mijn huidige woonplaats Appingedam in beeld. Ook hier heb ik op vier verschillende plekken gewoond. Sinds 1999 met heel veel plezier aan de Roerdompstraat. We hebben een mooi uitzicht over de landerijen waardoor we de buien aan zien komen maar ook de zon prachtig kunnen zien ondergaan.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1977 getrouwd met Betty en dit was een beetje liefde op het tweede gezicht. We hadden namelijk al eerder verkering gehad met elkaar maar dat ging uit. Na allebei een andere relatie gehad te hebben, die dus van beide kanten spaak liep, vonden we elkaar weer. Met dank aan ‘schoonpa’ want toen ik met mijn auto naar zijn garage ging om de auto te laten repareren, tipte hij mij dat Betty ook weer vrijgezel was. En toen was het dus definitief raak en inmiddels zijn we 41 jaar getrouwd.
Dit huwelijk heeft ons drie jongens geschonken. Peter is de oudste, hij is 39 jaar en woont in Groningen. Rick is 37 en woont in Winsum en Jarno is net 34 geworden en woont ook in Appingedam. We zijn inmiddels in het rijke bezit van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van 9 jaar tot enige weken. Elke donderdag, en tegenwoordig ook op de dinsdag, hebben we oppasdienst. Met veel plezier hoor.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wilde vroeger graag iets met sporten gaan doen en zat er aan te denken om gymleraar te worden. Na de MULO volgde de HAVO en daar tipte één van de leraren mij dat ik toch beter onderwijzer kon worden. Dit zou mijn kans op een baan aanzienlijk vergroten. Na de HAVO ben ik dan ook naar de PABO gegaan. Na in 1976 geslaagd te zijn, moest ik nog een jaar in militaire dienst. Ik kwam in Ede op en bracht mijn parate tijd in Appingedam door. Lekker dicht bij huis.
En ik vond inderdaad vrij snel een baan. Het hebben van de nodige connecties was hierbij een groot voordeel want de oud directeur van de MULO had weer contact gehad met de directeur van de Klaas de Vriesschool. En die was ook weer voorzitter van voetbalclub Appingedam waar ik toen in het eerste elftal voetbalde. En zo werd ik onderwijzer op deze lagere school in Appingedam die later na een fusie opging in de Iemekorf. Ook hier heb ik de nodige jaren les gegeven. Wel in de lagere groepen terwijl ik mij toch meer thuis voelde als onderwijzer van groep zeven of acht.
Toen ik de kans kreeg om deze groepen les te geven op de Jan Lighartschool in Appingedam, heb ik de switch naar deze openbare basisschool gemaakt. Daar heb ik tot mijn prepensioen met veel plezier gewerkt. De contacten met de leerlingen en de ouders en natuurlijk het lesgeven zelf, heb ik altijd als erg plezierig ervaren. Wel constateerde ik de laatste lesjaren een soort van verharding, je mag het ook een zakelijker manier van denken noemen. De ouders stelden hogere eisen aan het niveau van de vervolgopleiding van hun kinderen en de administratieve rompslomp nam steeds meer toe. Maar dat laatste is natuurlijk niet alleen voor het onderwijs van toepassing. Mijn vrouw ervoer in de zorg hetzelfde. Ook zij is inmiddels met werken gestopt.
Naast het lesgeven aan kinderen, heb ik mij vanaf mijn 32e ook vol op het trainersvak gestort. Ik ben begonnen als jeugdtrainer bij Appingedam en pakte later ook het 3e elftal erbij. Daarna volgden dienstverbanden als hoofdtrainer bij Farmsum, Eems Boys, Viboa, De Pelikanen, Appingedam en De Heracliden. Ik heb het trainerschap nog een tijdje gecombineerd met werkzaamheden voor de KNVB en scoutwerkzaamheden bij FC Groningen. Ook deze trainersjaren heb ik als een heel leuke tijd ervaren.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Tegenwoordig is het leven gelukkig wat rustiger en overzichtelijker geworden. Op mijn 62e kon ik met een goede regeling het onderwijs verlaten. Daar heb ik nog even over na moeten denken want ik kon eventueel ook afbouwen naar twee dagen in de week voor de klas staan. Maar daar ik aan het kwakkelen was met mijn gezondheid en ik nog een half jaar doorbetaald werd alvorens ik prepensioen kon krijgen, heb ik de knoop doorgehakt en ben dus gestopt met lesgeven. Daar heb ik geen moment spijt van gehad, de dagen zijn nog steeds goed gevuld.
Zo geef ik trainerscursussen voor de KNVB en ik ben nog als jeugdtrainer actief bij DVC. De voorbereidingen hiervan kan ik nu mooi overdag doen. Vroeger gebeurde dit altijd ’s avonds of in het weekend. Ik voel me dan ook minder opgejaagd als vroeger hoewel ik dit natuurlijk zelf in de hand werkte met mijn keuzes. Daarnaast wandel en fiets ik veel en in de winterperiode ben ik ook vaak in de sportschool te vinden. In en om het huis valt altijd wel wat te klussen en ik trek er regelmatig een weekje op ooit met mijn vrouw om vakantie te vieren. En we passen inderdaad nog twee dagen in de week op. Ook nu vliegen de dagen voorbij.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Het gezin dat ik samen met Betty heb mogen stichten en dus de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. En dat we met Appingedam kampioen werden in de 2e klasse zondag. Toen voerden we voor 6.000 toeschouwers een ware titanenstrijd tegen Nieuw Buinen en moesten er zelfs twee wedstrijden aan te pas komen om ons als kampioen aan te wijzen. De eerste wedstrijd eindigde met 2-2 onbeslist waarbij we tien minuten voor tijd nog met 2-0 achter stonden. De tweede wedstrijd wisten we met 4-1 te winnen waarna een mooi feestje losbarstte.
En de dieptepunten?
Mijn vader is al op relatief jonge leeftijd overleden aan de gevolgen van prostaatkanker. Hij is 66 jaar geworden. Een gegeven waar ik tegenwoordig vaak aan moet denken want ik ben zelf ook in deze levensfase beland en laat me dan ook regelmatig controleren. Pa was iemand die ook nog midden in het leven stond en maatschappelijk actief was in de politiek en in de voetballerij.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb nog een mooie buitenlandse ervaring mee mogen maken. Jaarlijks is er een trainerscongres en die vond in 2003 in Tilburg plaats. Daar raakte ik in contact met iemand die mij wist te vertellen dat ze in Qatar nog vijftien jeugdtrainers zochten. De contactpersoon die dit moest regelen was die dag ook in Tilburg aanwezig en we raakten aan de praat. Van het een kwam het ander en na groen licht te hebben gekregen van het thuisfront en mijn werkgever, stond niets een reis naar Qatar meer in de weg.
Ik ben in september die kant op gegaan om vervolgens in mei 2004 terug te keren. Een onvergetelijke maar ook bijzonder hete ervaring waarbij ook diverse gezinsleden langskwamen om het leven daar te ervaren. Gelukkig kwamen de wat koelere wintermaanden in zicht waardoor ik zelfs af en toe in een trui met lange mouwen rond kon lopen. Ik heb daar slechts een keer met regen te maken gehad. Het was heel leuk om de jonge jongens daar de fijne kneepjes van het voetbal te leren.
Ik woonde toen in een klein plaatsje op vijftig kilometer gelegen van de hoofdstad Doha. ’s Avonds moest ik altijd terugrijden en dat heeft mij een keer bijna genekt. Na een rotonde gepasseerd te zijn, kon ik de rest van de terugreis rechttoe, rechtaan naar mijn verblijf rijden. Na een vermoeiende dag dacht ik de rotonde al gepasseerd te hebben en ik gaf flink gas. Groot was dan ook de schrik toen hij alsnog opdoemde. Ik kon nog net op tijd remmen en spinde flink. Even een engeltje op de schouder dus, voor de rest was het een onvergetelijke trip.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Normaal gaan we vaak richting Oostenrijk, Spanje of Frankrijk om onze vakantie te vieren. Maar zowel mijn vrouw als ik hebben de wens om ooit nog eens naar de Noordkaap te gaan om het Noorderlicht te aanschouwen. Ik heb halverwege de route een neef in Zweden wonen, die zouden we dan ook mooi kunnen bezoeken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Toen ik trainer bij Viboa was, kreeg ik de kans om hoofd jeugdopleidingen bij de BV Veendam te worden. Een kans die ik niet kon laten lopen. Een bijzonder drukke tijd brak aan en eindigde in een teleurstelling. De bestaande contacten die ik had bij Veendam, gingen weg waardoor ik alles zelf opnieuw uit moest vogelen. Op school bleven veel zaken liggen en ik kreeg steeds vaker het gevoel, ‘ik verneuk mijzelf’. Na drie maanden heb ik dan ook besloten om bij Veendam te stoppen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Sowieso een acht, ik heb in mijn leven veel leuke dingen mogen doen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ervaar dat de maatschappij steeds harder wordt en zou willen dat we elkaar weer wat meer gaan waarderen. Zo ging ik vorige week tanken en om een betere plaats te krijgen, passeerde ik een wagen die er al stond. Toen die bestuurder mij weer voorbijreed, wees hij met zijn vinger naar zijn voorhoofd. Ook op het voetbalveld en tijdens de politieke debatten, zie en hoor ik de nodige verwensingen. Hoe wil je zo de maatschappij veranderen, denk ik dan wel eens. Ik mis steeds vaker het wij-gevoel in de samenleving, een slechte zaak!