Het was een koude woensdagmorgen in de krokusvakantie, zo heet deze vakantie nog steeds toch, toen ik in mijn auto via Onderdendam, Winsum en Garnwerd naar Ezinge tufte. Ik werd omringd door een prachtig winters landschap. Zo één waarbij je eigenlijk uit moet stappen om hier een foto van te maken zodat het tafereeltje vereeuwigd zou worden. Wie had gedacht dat Koning Winter dit zo laat nog kon produceren? De schaatsen werden zelfs weer uit het befaamde vet gehaald….
De Open Coffee Club ’t Hogeland bracht ons dus naar Ezinge. Naar Museum Wierdenland om precies te zijn. Voor ik hier naar binnen stapte zag ik het kerkje van Ezinge hoog boven zijn omgeving uittorenen. Inderdaad gebouwd op één van de wierden waar het Groninger landschap zo rijk mee gezegend is. Prachtige cultuurhistorische schatten dus, stammend uit de tijd dat we de strijd voerden tegen de zee die telkens weer opkwam na zich teruggetrokken te hebben. En die in al zijn stormkracht zeer verwoestend uit kon halen, als hij zin had. En dan was het peentjes zweten voor de toenmalige bewoners van Ezinge die allemaal de hoge bult oprenden, dichtbij de kerk tegen elkaar aankruipend.
De eerste bewoners stammen uit het jaar 500 voor Christus, kwam ik in dit mooie museum gelardeerd met prachtige foto’s, achter. Zeker een keer een bezoekje waard, mocht u zich eens vervelen in het weekend. Noord-Groningen behoorde toen tot de dichtstbevolkte gebieden van Europa, wist de museumdirectrice mij te vertellen. Ik kon het nauwelijks geloven. Maar we hebben het dus over de jaren ver voor Christus, ook ver voor de industriële revolutie die Europa voortjoeg in de vaart der volkeren.
Toentertijd kwamen veel mensen vanuit de rest van het land naar ons toe vanwege de vruchtbare gronden. Vele gewassen werden er geoogst waarbij vooral de rijke adelfamilies schatrijk werden. Die bouwden dan weer van andermans zuur verdiende centjes prachtige borgen waar we nu nog de vruchten van plukken. Dus was al die decadentie toch nog ergens goed voor. En om zich te beschermen tegen het zeewater werden de kleilagen opgehoopt tot bulten waar men gezellig samen ging wonen. En zo ontstonden in ons gebied vele wierden en terpen…..
Door al het poepen en plassen van mens en dier in de loop der eeuwen werden deze gronden steeds vruchtbaarder. En daar hadden die Drenten met hun schrale zandgronden natuurlijk wel oren na, een weelderige afgraafhandel kwam op gang. Via Groningen en het Reitdiep werd Ezinge bereikt en werden de schepen volgestouwd met vruchtbare grond. Gelukkig kwam na de Tweede Wereldoorlog de kunstmest in opkomst anders hadden we nu vast geen bulten meer in het landschap gezien.
En zo vergaapte ik mij in het Wierdemuseum in Ezinge, door archeologen ook wel het Pompeii van het Noorden genoemd, aan onze ontstaansgeschiedenis en haar rijke archeologische schatten die begin 1900 uit de bodem werden opgegraven. Warffum, Godlinze en Ulrum staan momenteel tijdens een tentoonstelling centraal en worden middels mooie informatiezuilen in het zonlicht geplaatst. Ik vergaapte mij via 3D-kijkgaten aan prachtige foto’s, onder andere geschoten in het Reitdiepdal. En terwijl de rest van de netwerkende ondernemers de koffietafel weer opzocht, verlangde ik hevig naar de mooie zomermaanden waarin op de fiets deze streek weer kan worden bezocht…
De laatste informatiezuil zette mij aan het denken. Het ging over de grote veranderingen die ons gebied de laatste honderden jaren heeft doorgemaakt. En door de krimp die ons wellicht bedreigd waardoor ons gebied qua inwoneraantal leeggezogen wordt. Er wordt wederom een dwingend beroep gedaan op onze pioniersgeest. Net als 2500 jaar geleden toen we inwoners vanuit heel Nederland aan ons wisten te binden.
Toen ik wegging kwam een ouder echtpaar met hun kleinkinderen binnenzetten. Vast en zeker ook op zoek naar hun eigen roots en naar de schatten en geheimen van ons prachtig Hoogeland. In de achteruitkijkspiegel zie ik het kerkje van Ezinge al kleiner worden terwijl het besneeuwde wierdelandschap haar bekoorlijke glooiingen knipogend en heupwiegend laat zien. Het was een prachtige winterochtend, zo heerlijk dichtbij ook…