Bo, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik ben geboren in 1961 in Bedum, moeder van drie volwassen kinderen en oma van twee knappe kleinzoons. Op maandag t/m woensdag werk ik als secretaresse bij de Novo in Groningen. De rest van de week leef ik me uit in de fotografie. Ik hou van wandelen, ben op mijn best met wandelschoenen in de blubber en mijn fotorugzak op de rug.
Wanneer kreeg het fotograferen je te pakken?
Het begon een jaar of tien geleden met het maken van wat ansichtkaarten van Onderdendam en omgeving met mijn compactcamera. Dit was voor mijn winkeltje dat ik in die tijd runde in Onderdendam. De kaarten waren een succes en ik merkte dat het landschap om me heen me veel inspiratie gaf tot fotograferen. Een passie werd geboren.
Om dit nog beter vorm te kunnen geven, kocht ik in 2008 mijn 1e spiegelreflexcamera. En ik ben gaan studeren aan de Fotoacademie, waar ik mij al vrij snel ging specialiseren in het maken van portretten. De landschapsfotografie raakte een beetje uit beeld. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, het landschap om mij heen bleef trekken. Momenteel maak ik naast portretten ook weer veel landschapsfoto’s.
Als fotografe ben je ‘breed’ inzetbaar?
Nou nee, inmiddels niet meer. Ik heb wel van alles uitgeprobeerd de afgelopen jaren, ook bruidsfotografie en familieportretten in de studio e.d.. Maar daar ligt niet mijn hart. Nu heb ik bewust gekozen om drie dagen per week in loondienst te blijven werken om daarnaast mijn eigen projecten te kunnen bedenken en uitvoeren. Verder kunnen opdrachtgevers mij inhuren voor het maken van portretten, voor locatie- en landschapsfotografie en bedrijfsreportages. Familiefoto’s maak ik nog wel, maar alleen buiten, op locaties zoals op de Waddendijk. Dit worden dan familiefoto’s met de wind in de haren!
Momenteel werk ik aan een opdracht voor het 50-jarig jubileumboek van Stichting Oude Groninger Kerken. Inmiddels heeft de stichting 91 kerken in hun bezit, dus dat betekent 91 locaties fotograferen. Ik maak sfeerbeelden van de locaties en de omgeving van de kerken a.d.h.v. teksten van Marjoleine de Vos en heb daarin veel vrijheid gekregen. Een ontzettend leuke opdracht om te doen!
Hoe is het idee voor ‘Ruim Leven’ ontstaan en ben je tevreden over het resultaat?
Ik liep al een tijdje rond met het idee een project te doen over het Groninger Hoogeland. Omdat Groningen de laatste jaren nogal negatief in het nieuws was en is, in verband met de aardbevingen en alle ellende daaromheen, wilde ik graag op een positieve manier laten zien aan de rest van Nederland, maar ook aan de Groningers zelf: ‘Kijk dit is nu waar wij Groningers zo voor vechten en waar we zo aan gehecht zijn en wat zo waard is om beschermd te worden: het landschap, de dorpen, de kerken, de monumenten. De ruimte, de luchten, de rust en altijd weer die kerkjes aan de horizon… dat is wat Groningen zo aantrekkelijk maakt!’
Veel bewoners maken zich grote zorgen, zijn bang of leven in stress vanwege de aardbevingen en alle problematiek die daar uit voortkomt. Toch zijn er maar weinig Groningers die echt weg willen uit de provincie. De gehechtheid aan de omgeving is groot. Wie zijn deze mensen die ervoor kiezen om te leven in deze dunbevolkte regio boven Groningen? En wat maakt het wonen hier zo bijzonder? En welke verklaring is er voor het feit dat relatief veel mensen uit Amsterdam ervoor kiezen om zich op het Hoogeland te vestigen? D.m.v. landschapsfoto’s, portretten en daarnaast interviews en gedichten, heb ik een portret gemaakt van Noord-Groningen en haar bewoners. Dit alles is verzameld in een boek getiteld ‘Ruim Leven’.
Wat maakt het Hoogeland zo uniek om te fotograferen?
De ruimte, de luchten, de rust, het licht en altijd weer die kerkjes aan de horizon… dat is wat Groningen zo aantrekkelijk maakt. Ik ben altijd op zoek naar het verstilde in een landschap, dat trekt mij aan. Het is geen spectaculair landschap, maar juist die eenvoud: een akker, een dijk, een kerktorentje en daarboven heel veel lucht, met vaak mooie wolken. Die ruimte geeft lucht, letterlijk en figuurlijk.
Heb je ook zoiets als een ‘mooiste foto’?
Oei, dat vind ik moeilijk. Meestal vind ik mijn recentste werk het mooist. Het betekent dat ik me nog ontwikkel. Als ik mijn foto’s van een jaar of vijf geleden bekijk, dan ben ik daar vaak niet echt tevreden meer over.
Er zijn een aantal landschapsfoto’s uit het boek ‘Ruim Leven’ waar ik heel erg blij mee ben. Het zijn vaak de foto’s waar ik het mooie strijklicht heb kunnen vangen, de schaduwen van de wolken die over het landschap glijden. Zoals b.v. de foto gemaakt bij Schouwerzijl of de foto van Huizinge. Ook verschillenden portretten uit ‘Ruim Leven’ zijn treffend vind ik, zoals b.v. het portret van Willem, Emmeke en Reint. Deze foto’s zijn ook te bekijken op mijn website.
Je hebt al diverse exposities achter de rug?
Ja, ik heb o.a. een mooie expositie gehad in het Martiniziekenhuis in Groningen, getiteld ‘Reflections’. Dit zijn zwart-wit portretten van jonge meisjes, op een pure manier gefotografeerd (zie website). In september vorig jaar was de boekpresentatie en opening van de expositie van ‘Ruim Leven’ in het kerkje van Rottum. Aansluitend heb ik een maand geëxposeerd in fotogalerie Lichtzone in Groningen, als onderdeel van het satellietprogramma van fotomanifestatie Noorderlicht.
De foto’s van ‘Ruim Leven’ zijn vanaf 2 april te bewonderen in ’t Zielhoes in Noordpolderzijl, ze blijven daar de hele zomer hangen.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je fotograafcarrière tot dusver ?
Dieptepunt: het stoppen met de fotoacademie. Helaas kon ik na drie jaar studie aan de Fotoacademie in 2011 het financieel niet meer opbrengen de studie af te ronden. Daar ben ik in die tijd erg verdrietig om geweest. Maar ik ben altijd met passie doorgegaan en mezelf blijven ontwikkelen.
Hoogtepunt: Het uitkomen van het boek ‘Ruim Leven’. In dit boek komt alles samen: mijn liefde voor het Groninger Hoogeland, de portretfotografie, landschapsfotografie, documentaire fotografie en mijn verlangen om ook mezelf uit te kunnen drukken in het geschreven woord. Niet alleen de fotografie maar ook tekst en gedichten zijn van mezelf. Ook de vormgeving van het boek heb ik met hulp van mijn dochter zelf gedaan.
Heb je nog leuke werkanekdotes?
Het mooie van het fotograferen vind ik de ontmoetingen. Ik ben normaal gesproken niet een haantje de voorste en hou me liever wat meer op de achtergrond. Maar als ik iemand wil fotograferen, of een plek, dan heb ik er geen moeite mee iemand te vragen of zoals voor ‘Ruim Leven’, gewoon aan te bellen. Voor je het weet heb je een leuk gesprek aan de keukentafel van b.v. Willem uit Ezinge, met een kopje thee. Ik ontmoet mensen, kom op plekken, waar ik niet zou komen als ik geen fotograaf zou zijn. Het opent soms deuren en daar geniet ik van.
Bedum is voor jou ‘the place to be’?
Voor mij is Bedum vooral praktisch. Het heeft alles wat betreft de voorzieningen en winkels en binnen tien a vijftien minuten ben ik in de binnenstad van Groningen. Verder ligt het centraal t.o.v. het Hoogeland. En ik moet zeggen dat het centrum de laatste jaren wel is verfraaid met smaakvolle nieuwbouw. Dus ja, op dit moment is Bedum prima voor mij.
Maar ik droom wel van een huisje wat dichter bij de Waddendijk. En ook is er nog zoveel te ontdekken in de wereld, ik wil graag nog veel reizen.
Nog tijd voor hobby’s?
Mijn gedachtes en gevoel vertrouw ik af en toe aan het papier toe. Soms ben ik ergens en dan roept dat iets bij me op. Wanneer ik dan thuis ben, moet ik er over schrijven. Het is net als bij het fotograferen een sterke innerlijke behoefte om me te uiten. Het is niet zo dat ik ervoor ga zitten en iets wil bedenken of zo.
En tja hobby’s, mijn fotowerk is mijn hobby en daar ben ik dag en nacht mee bezig. In feite maak ik in combinatie met de baan in loondienst, werkweken van zes, zeven dagen. Maar het fotograferen geeft me veel energie en geluk. Verder wandel ik graag, ik liep in 2012 in mijn eentje 800 km van Zuid-Frankrijk naar Santiago de Compostella, een pelgrimage. Dat was een bijzondere ervaring en het is ook een soort ijkpunt geworden. Sindsdien ben ik veel bewuster gaan leven en ben ik sterk gericht op wat er echt toe doet in het leven.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Reizen. Wanneer je op vakantie gaat en dan voor dag en dauw moet opstaan om te vertrekken. Een heerlijk gevoel van opgewonden spanning van het onderweg gaan.
Waar staat Bo Scheeringa over 10 jaar?
Over 10 jaar kan ik met pensioen wat betreft het secretaressewerk. Ik hoop dan inmiddels een paar plannen te hebben verwezenlijkt, dit betreffen een paar buitenlandse fotoprojecten die ik nog graag wil doen. Waaronder een project in Ierland, waarvoor een projectplan inmiddels klaarligt.
Wanneer ik die plannen heb verwezenlijkt, wil ik het wat rustiger aan gaan doen, maar fotograferen kun je ook nog op je 80e toch? Ik hoop dat ik over tien jaar nog in goede gezondheid ben en in staat om met een campertje regelmatig wat rond te reizen op mijn gemak en alle tijd om te fotograferen.
Wil je verder nog iets kwijt?
Het boek ‘Ruim Leven’ is nog steeds verkrijgbaar. Bij mijzelf (info@boscheeringa.nl), bij verschillende boekwinkels in stad en provincie en bij bol.com. Ik nodig mensen uit om eens een kijkje te nemen op mijn website www.boscheeringa.nl, waar ook verschillende foto’s van ‘Ruim Leven’ zijn te bekijken.
(De foto’s bij dit interview zijn grotendeels afkomstig uit het boek ‘Ruim Leven’)