Bij ons thuis staat een mand en die mand is gevuld met sokken van allerlei kleuren, maten en lengtes. Ik bedoel: het huishouden is al geen feestje om te doen, wasmanden, aanrechten, schoorsteen- en vensterbanken lijken zich met vaat, vuil en was te vullen alsof er geen tijd bestaat. Rondrennend om de boel nog een beetje op orde te houden stel je gewoon prioriteiten en mij is gebleken dat sokken niet hoog op mijn lijstje staan.
Eten natuurlijk wel, het vormt de basis voor een gezond lichaam en een gezonde geest. De schijf van vijf, of welke naam de damesbladen er inmiddels voor gekozen hebben, draag ik hoog in het vaandel. Dat klinkt erg fijn en goed allemaal, maar het kan nogal heftige reacties oproepen van zoon en dochter. Staat er weer een, door de vereniging van huisvrouwen goedgekeurd, potje eten op tafel dan is het steevast: “Alweer boontjes?!”, of: “Je weet toch dat ik kip vies vind?!” En meer van dat soort misprijzende uitlatingen.
Manmoedig (of zou het in mijn geval vrouwmoedig moeten zijn, terwijl dat misschien allang weer is achterhaald door een genderneutrale term ter voorkoming van een eventueel beledigde minderheid?) (of zou de term minderheid inmiddels ook al besmet zijn geraakt door het virus van de gelijkheid en de verheerlijking van de diversiteit?)(ik dwaal af, dat krijg je nou van dat geneuzel, ik dwaal af!) zet ik het eten op tafel en onder het doornemen van de immer wisselende schoolprestaties en de planning van het nog te voltooien huiswerk, ter voorkoming van het al te ver afzakken van die prestaties, kan de spanning soms aardig oplopen.
Aan het eind, als we het allemaal weer hebben overleefd, vraag ik aan een ieder om zijn/haar eigen bordje in de vaatwasser te zetten en als dat dan ook daadwerkelijk gebeurd is, vier ik dat als een pedagogische prestatie van formaat. Meestal echter, wandelt men al babbelend of dribbelend met een huisvoetballetje listig de keuken uit en kom ik er te laat achter dat wederom de gehele tafel door mij zal moeten worden afgeruimd. Nou, vooruit dan maar weer. Kunnen zij tenminste lekker met hun huiswerk bezig!
En als dan de laatste bordjes zijn weggeruimd en ik met het espresso-apparaat een heerlijk en welverdiend cappucinootje voor mezelf heb gemaakt, ga ik even lekker rustig aan de keukentafel zitten genieten van de rust. Hoewel, rust? Van boven komt een babbelend stemmetje, dat verdacht veel lijkt op die van alle vlogs waar dochterlief zo graag naar kijkt. Alleen is dit stemmetje duidelijk van dochterlief zelf, ‘zit ze nou te vloggen?!’ Ik loop naar haar kamer om haar eens ernstig toe te spreken, maar in plaats daarvan wordt me toegebeten: “Stil mama, ik ben Live!!” En in de kamer van zoonlief wordt ook driftig gesproken, met af en toe luide stemverheffing, gebonk en het kraken van hout of zoiets. ‘Zit hij nu alweer te gamen?!’.
Dit kan toch niet waar zijn. Overmorgen proefwerk Frans en de dag daarna Filosofie. We hebben het er net nog zo duidelijk over gehad! “Ja mam” voor en “Ja mam” na. En dan nu alweer dit? Tijd voor een strengere aanpak en met de belofte van een ingrijpend pakket aan strafmaatregelen gaat men dan mokkend aan de slag. Dochters kamer ziet er inmiddels alweer uit alsof er een landbouwvoertuig door een kruising van de ‘ZARA’ en ‘DOUGLAS’ is geramd. Niet over nadenken, niks van zeggen. Dat zijn zorgen voor morgen. Eerst deze dag tot een goed einde zien te brengen.
Terwijl iedereen veel te laat bezig gaat met het klaarmaken voor de nacht, worden er her en der nog laatste kledingstukken op vloeren, over stoelen en in hoeken geworpen. Ik verzamel mijn moed nog eenmaal en dwing ze de troep zelf weer op te ruimen, maar ook hier moet ik toegeven dat ik al blij ben als iets meer dan de helft verplaatst wordt naar een iets acceptabeler stapeltje en de rest domweg blijft liggen waar het ligt. Mijn troostprijs is de rust die over de benedenverdieping komt te hangen als de kinderen zich eindelijk in hun eigen bed bevinden en ik nog even onbekommerd kan genieten van wat dingetjes voor mezelf.
De volgende morgen wordt het bal dan al snel weer geopend door de wekker die om 6:45 afgaat. Zoonlief gaat douchen, dochterlief checkt eerst even een aantal ‘Groepsapps’ en ‘Snaps’ en dan gaan we ontbijten. Maar daar tussenin ligt mijn grote moment van wraak: de sokkenmand! Ongesorteerd en in volledige chaos liggen ze daar te wachten om herenigd te worden als paar: de sokken.
En dat leidt me toch tot een potje irritatie bij de kinderen! Woedend gaan ze aan de slag om het gewenste paar voor die dag bij elkaar te scharrelen. Elke dag weer zijn ze pissig over het hen aangedane lot! Moeten ze ofzo alles zelf doen hier in huis?! Dat is mijn moment, dat is het moment waarop ik heerlijk achterover leun met mijn cappucinootje en geniet van het feit dat ik weiger om de sokkenmand bij ons thuis op orde te houden.
Ik ben bereid alles te doen en alles te accepteren, ik zal er te allen tijde voor zorgen dat ik mijn gezin op de juiste wijze de ondersteuning biedt dat ze verdient, maar de sokkenmand: dat weiger ik. Dat is ‘The Bloody Limit’, dat is mijn “Zoek het lekker zelf even uit!”-momentje. En als ze dan naar school fietsen, die lieve schatten van me, dan zwaaien en roepen we “Ik hou van je!”, “Tot vanmiddag!” En “Veel plezier op school!” naar elkaar. Ik hoop maar dat ze gelijke sokjes aanhebben, bedenk ik me dan met duivels plezier.
Dan drink ik mijn koffie op, lees de krant een beetje door en dan kom ik tergend langzaam in beweging: ik loop de trap op en de begin aan de grote schoonmaak van de bovengenoemde ‘Fashioncrash” die een avond eerder op dochterliefs slaapkamer heeft plaatsgevonden, maak de vloer schoon en leeg het aanrecht en de vensterbanken, terwijl er af en toe een glimlach om mijn mond speelt als ik denk aan één van die twee die nu met een rode en een blauwe sok aan ‘Cool’ loopt te doen in de gangen van het ‘Werkman Stadslyceum’…