Volgende maand hoop ik 46 te worden, Abraham lonkt. Het beste is er fysiek vast al wel een beetje van af en zal ook niet terugkomen. Maar ik ben maar wat blij dat mijn ledematen nog steeds alles doen wat ik wil. Sporten bijvoorbeeld, in mijn geval voetbal. En natuurlijk ook veel lopen met de hond, dat is ook altijd goed. Ik prijs mij gelukkig met het feit dat ik nooit zware blessures gehad heb. Een verstuikte enkel in de A-junioren en de legendarische zweepslag na vier wedstrijdminuten uit tegen De Heracliden, dat was het wel zo’n beetje.
Ik ben dan ook een speler die vindt dat de bal het werk moet doen en ga het duel graag uit de weg. De legendarische uitspraak van Koos, jarenlang de laatste man van Lycurgus 5, na in een zijn ogen zware overtreding zal hierbij ongetwijfeld een rol gespeeld hebben. ‘Scheidsrechter, nu moet ik toch even met u in conclaaf. We moeten maandag allemaal weer aan het werk!’ Daar had hij zeker een punt. Ik krijg van mijn medespelers nog wel eens het verwijt dat mijn wit voetbalbroekje ongewassen weer de kledingtas in kan. Mijn eurootje wasgeld is inderdaad pure winst voor degene die onze tenues verschoont…..
Maar met mijn zittend beroep en niet aflatende eetlust, vooral ’s avonds na negenen een probleem, is een beetje sporten een absolute must. Ik schommel al een jaartje rond de tachtig kilogram. Het gewicht waar ik mij mee heb verzoend maar ook een soort van streefgewicht. Zwaarder moet het eigenlijk niet worden. En dus ging ik vorige week donderdag met lichte tegenzin met mijn tasje naar het trainingsveld. Op de dag dat Kramer zijn Olympische tienkilometerdroom in rook zag opgaan moest bij mij de zin van ver komen.
Maar eenmaal op het sportpark, lonkte het trainingsveld. Helaas waren er maar vijf man aanwezig om te trainen. Het wachten was op nummer zes voor een partijtje drie tegen drie. Maar wie er ook kwam, geen zesde man. Frans trok zijn stoute voetbalschoenen aan voor 25 rondjes om het voetbalveld, ik had hem best kunnen vergezellen. Maar dat was mij net een brug te ver. Dan maar een bakje koffie, later op de avond gevolgd door een biertje. Maar wel licht balend dat we toch niet even de wei in konden….
Zaterdag werd het weer precair. Met de vrouw in de lappenmand en ’s morgens de vorst nog in de grond ging door de wedstrijd van de jongste al een streep. Maar gelukkig won de zon snel aan kracht en kwam rond half elf het seintje dat het voetballen in Middelstum in de middaguren door kon gaan. Een gegeven waar zowel de oudste als mijn persoontje zich in kon vinden. Mijn laatste wedstrijd was al weer zo’n tweeënhalf maand geleden. Uit in Hoogkerk mochten we toen wel het zoet van de overwinning smaken. Of zat de smadelijke nederlaag tegen Dio Groningen hier nog tussen? Dat was me daar een veldslag waar de honden geen brood van lusten….
Het is nog niet echt ons seizoen. U hebt hier op deze site wel eens complete kampioensverhalen over Middelstum vier kunnen lezen. Daar is nu geen sprake van. Met zes punten uit acht wedstrijden bungelen we ergens onder aan in de middenmoot. Maar deze middag kwamen de jongens uit Ezinge langs. Uit hadden we op een zwaar, zompig veld met 3-0 verloren. De jonge honden uit Middag Humsterland stuurden ons toen van het bekende (opstel)kastje naar de blinde muur.
Hoe anders werd het deze middag. Het zonnetje scheen heerlijk en ik was blij met het ene helftje dat ik mee mocht pikken alvorens met de kroost naar het Martiniziekenhuis af te reizen. Want het werd een galavoorstelling tot en met. Ezinge was geen schim van de heenwedstrijd en bij ons bleek weer eens sprake van een after trainingskamp opleving. De ene aanval was nog mooier dan de andere en ook onze Mense werd op een prachtige manier verschalkt.
Met een 4-1 voorsprong zocht ik in de rust de warme douches op. Blij dat ik even weer de wei in was geweest. Blij ook met de uiteindelijke 7-1 overwinning waardoor we nu negen punten uit negen wedstrijden hebben. Blij ook met de zeer onverwachte winst van ons vlaggenschip tegen koploper Holwierde. En dat nog wel als rode lantaarndrager. Eindelijk zat het dit seizoen een keer mee. En zo kwam er sportief gezien een mooi einde aan deze eerste voetbalzaterdag in februari. Het smaakt naar meer. Wat mij betreft breng ik u dan ook vrij snel weer een sportieve afscheidsgroet, gewoon omdat het (nog) kan…..