In gedachten zie ik mij weer zitten met mijn voetjes in het warme water van het Trasimenomeer in Italië. De zon gaat langzaam onder, in het water hebben enige jeugdige Hollanders groot lol. Snode plannen worden gesmeed voor de nacht die komen gaat. De tijd tikt langzaam en loom haar uren weg. De wereld oogt vreedzaam, mooi, onschuldig en schilderachtig. Naast het ontbreken van de wolken is er verder ook geen vuiltje aan de lucht. Kon het leven maar altijd zo zijn….
Ik neem u als lezer regelmatig mee met gebeurtenissen die mijn leven beheersen en die ik meegemaakt heb. Dat kunnen hele vrolijke en plezierige verhalen zijn, zoals vorige week nog het verslag over het hilarische trainingskamp op Schier. Maar op deze verder mooie maandagmorgen in februari lijkt het vreedzaam tafereeltje in Italië heel ver weg. Ik moet dan ook toegeven dat ik met een niet al te lekker gevoel in de pokkel dit verhaaltje aan het papier toevertrouw.
Waar dit epistel te beginnen? Misschien al wel direct na de vakantie, toen ik de verhalen over en het mailtje van Pieter las. Vol ongeloof maar ook machteloos las ik de dreigende ondertoon: ‘’t Is nait aans’. Zo bleek inderdaad enige maanden later…… In september werd mijn partner getroffen door een dubbele longembolie. Och ja, het leven had haar ook bijna een jaar lang toe gelachen. Nu niet te cynisch worden, Bert! Maar nog steeds overheersen de (hart)naweeën hiervan haar en dus ook ons leven. Binnenkort volgen allerlei vervolgonderzoeken.
En zouden we in december niet lekker gaan kerstklaverjassen onder leiding van Theo? Hoe anders verliep die avond en die sombere dagen erna. Hierna toch maar weer vol overgave en bravoure het nieuwe jaar in. Immers, nieuwe ronde, nieuwe kansen! Diverse appberichten in verschillende groepsappen gaven echter de afgelopen weken een onbehaaglijk gevoel. Vriendenvaders die maar zo tegenover elkaar lagen in het ziekenhuis om maar eens een voorbeeld te geven en wat kan het dan snel gaan. Op Facebook schrok ik de afgelopen maanden van het overlijden van drie nog niet eens zo oude mensen die ik wel kende.
Vorige week was het wat dat betreft helemaal bal. Na net een begrafenis verteerd te hebben, volgden weer diverse verontrustende berichten over vaak nog jonge mensen in mijn directe omgeving. Met als klapstuk een mokerslag vorige week donderdag. En nu weet ik even niet meer hoe verder te schrijven. De laatste keer dat ik dat had was bijna een jaar geleden. Wat automatisch inhoudt dat er weer, een jaar na dato, moeilijke weken aankomen bij gezinnen in Middelstum en Kantens. En wat te denken van het dodelijk ongeval dat voor zo veel verdriet in Westeremden en omgeving zorgt. Als ik de achtergronden hoor dan is het mij al wel weer duidelijk. Sommige mensen worden door het leven geschopt, zo lijkt het wel.
Dit alles is geen klaagzang op mijn eigen leven, laat dat duidelijk zijn. Of op het leven in het algemeen dat ook zoveel mooie dingen en momenten in zich heeft. Maar wellicht eerder een onbeholpen poging om een ieder die zich in dit verhaal herkent en het nu heel moeilijk heeft heel veel sterkte toe te wensen. Kop derveur! Dat schrijft zoveel makkelijker weg als dat het vaak in werkelijkheid zal zijn…..