In de loop der jaren heb ik heel wat verhalen over mijn ouders op de website geplaatst. Terloops kwam wel eens een naam van een broer of zus voorbij. Maar een echte verdieping ontbreekt. Beschamend, in mijn ogen. Vandaar dat ik het vandaag goed probeer te maken. Want toen mijn ouders in 1955 een kruidenierszaak in Westerwijtwerd overnamen, opende dit ook nieuwe deuren naar een nieuw gezin. Voor 1964 hadden zich al vijf nieuwe Kostertelgen aangediend….
Gerda
Dat begon in 1956 met de geboorte van Gerda. Zij ging jong het huis uit om de verpleging in te gaan. En ze is de enige van ons zessen die de provincie verlaten heeft. Via Delfzijl en Appingedam volgde in de tachtiger jaren een verhuizing naar het Limburgse Hoensbroek waar de van oorsprong Steemer Ritzo van Leeuwen zich van chauffeur om liet scholen naar boekhouder en administrateur. Uiteindelijk vonden ze hun rust in het Drentse Roden.
Ik denk dat ik het onzekere van Gerda heb overgenomen die dat ongetwijfeld weer van pa geërfd heeft. Zaken moeten volgens de geijkte paden gaan, zonder al te veel poespas. Maar als er iets in huize Koster gebeurt dan is Gerda vaak de eerste die belangstellend aan de telefoon hangt.
Aukje
Binnen dertien maanden diende op de laatste dag van 1957 zuster twee zich aan. Aukje is misschien wel een kopie van moeke. Bergen werk werden en worden vol overgave verstouwd. Ook zij ging de verpleging in maar vond op Toornwerd haar geluk in een prachtig huis met geweldig uitzicht op Middelstum. Met Marten ‘Tuke’ van Dijken aan haar zij werd al snel een groot gezin gesticht.
Wanneer er op organisatorisch gebied wat geregeld moet worden binnen de familie dan komen we vaak automatisch bij Aukje terecht. Ze fungeert als een soort van pater familias dus. En durfde het nog een tijdje aan om pa en moe in huis te nemen toen moeder snel minder werd. Maar dit bleek net even een brug te ver te zijn…
Wiebrand
Is vanuit het websitegebeuren misschien bij u wel de bekendste Kostertelg. De voorzitter van de Club van 50 dus, eigenhandig opgericht. De man met de verhalen en de praatjesmaker binnen onze club. Geen wonder dat hij vertegenwoordiger is geworden. Vol vuur worden dagelijks duizenden koekjes verkocht. Met Wiebrand deel ik een roemrucht stap- en voetbalverleden. Die anekdotes die toen in zijn kwajongensjaren werden opgedaan, worden op verjaardagen op gezette tijden nog wel eens opgediept.
Wiebrand werd als eerste zoon in het laatste vijftiger jaar vernoemd naar zijn opa die later dat jaar overleed. Met Oldeschipster Janneke, inderdaad de dochter van de beroemde winkelier die samen met zijn vrouw later ook nog eens twee drielingen op de wereld zette, werd een gezin gesticht in Loppersum.
Jurrie
De zestiger jaren begonnen direct al weer goed toen in 1961 Jurrie ter wereld kwam. Wellicht het meest zorgzame type van onze familie hoewel hij het toch zo’n 25 jaar als groenteboer bij de C1000 in Paddepoel heeft volgehouden. Wiemersheerd is nu zijn werkplek geworden en in zijn vrije tijd gaat hij graag met de bewoners van Fraamborg op pad om ze het mooie Middelstum te laten zien.
Veel omzwervingen heeft hij niet gemaakt. Onderhield hij vroeger in Westerwijtwerd al de nodige kippen, deze hobby heeft hij in Kantens gewoon doorgezet. Daar komen ook zijn groene vingers, ongetwijfeld van moeder geërfd, van pas wat tot een zeer plantrijke tuin geleid heeft…..
Henk
De tussenpozen tussen de geboortes werden al ruimer dus toen na bijna drie jaar wachten Henk zich eind 1963 aandiende, leek hij de Benjamin van het gezin te worden. Henk was vroeger altijd bij boer De Jong op de trekker te zien in de weidse weilanden. Toch vervolgde hij zijn weg als techneut en chemicus om uiteindelijk in de financiële wereld vol met cijfertjes zijn rust te vinden.
Delfzijl werd zijn eerste zelfstandige woonplek en daar wist hij Frea te strikken. Toen de buit binnen was volgde hij zijn oudste broer naar de Wirdumerweg in Loppersum. Henk leidde mij vroeger binnen in de muziekscene met een bezoek aan Thorhout/Werchter in 1990 als blijvende herinnering…..
Bert
Niet meer verwacht, toch gekomen. Bijna negen jaar na Henk nam Bertje het Benjaminstokje over. Hoe dat kon gebeuren zal altijd wel het wonder van de Dorpsweg in Westerwijtwerd blijven. De jongste telg heeft zijn hart aan Middelstum verkocht en wil er nooit meer weg. Vaste paden werden gevolgd bij de plaatselijke voetbaltrots en banketbakkerij.
Vanuit het niets had hij drie vrouwen in huis en ruilde het bakkersdeeg in voor een ganzenveer. Waarmee hij nu trots optekent blij te zijn met al zijn broers en zussen plus aanhang. ‘Gain ruzie moaken’, zei moe altijd. We lopen de deur niet plat bij elkaar, ik niet althans, maar op beslissende momenten wordt gezamenlijk ten strijde getrokken. Ik hoop dat dit collectief nog lang bij elkaar mag blijven, onder auspiciën van The Godfather vanuit zijn eigen Torentje aan het Hippolytushof…..