Het was op een gure winteravond in januari 1999 toen mijn studievriend en afstudeerpartner Wim Blanken naar mij toekwam op het trainingsveld van de VV Middelstum. Heel kort kwam zijn vraag hier op neer: “Zullen we gezamenlijk een huis bouwen?” Of, beter gezegd, een gezamenlijk perceel grond kopen om een twee-onder-een-kapwoning op te plaatsen. Volgens mij heb ik hem niet eens raar aangekeken. ‘Doen we!’, zo floepte ik er uit. Met een vast Vast Banket contract op zak was ik mij al een tijdje aan het oriënteren op de huizenmarkt. Dat viel nog niet mee…..
Maar met mijn toekomstige buurman aan mijn zij moest het lukken. Zijn ouders hadden niet zo lang hiervoor een huis aan de Bosrand geplaatst en kenden de klappen van de zweep. Na ons op een voorlichtingsavond ingeschreven te hebben voor een kavel begon een interessant proces. Zeker nadat we enige weken later te horen kregen dat we de eigenaar van het perceel waren geworden. Wel onder voorbehoud dat we de financiering rond konden krijgen natuurlijk.
Een boeiend half jaar volgde waarin we op huizenjacht gingen. Want een perceel kopen is mooi, die moet dan vervolgens wel gevuld worden. De zoektocht bracht ons onder andere in Bedum, Delfzijl en Meedhuizen. In die laatste plaats was onlangs door bouwbedrijf Kooi uit Appingedam een ‘Duo-Villa’ geplaatst die we mochten bezichtigen. Buurman en ik waren verkocht. Dit moest het gaan worden! Niet veel later zette ik mijn handtekening onder een beleggingshypotheek van honderdduizenden guldens. Dat klinkt net zo indrukwekkend als dat het toen was. Als broekie van 27 woonde ik nog gewoon thuis bij mijn ouders. En dus kon er in de jaren ervoor flink gespaard worden. Gelukkig wel….
Na in het najaar nog even op eigen houtje een keuken uitgezocht te hebben, kon het grote wachten beginnen. Niet alleen de aarde was in het begin woest en ledig, hetzelfde gold voor de Berkenlaan. Maar in januari 2000 werden er 19 heipalen gebracht van 29 meter per stuk. Dat die kapitale palen de grond in geheid werden, heb ik niet eens meegekregen. Dat was in de week dat ik namens Vast Banket een cursus chocolateren mocht volgen in België. Wat ik niet wist, was dat mijn vader dagelijks langs het bouwperceel fietste om foto’s te nemen van de voortgang. Toen ik er ging wonen, kreeg ik van mij pa een mooi fotoalbum als blijvende herinnering.
Die foto’s snuisterde ik vorige week nog eens door. Bijzonder om terug te zien inderdaad hoe de ‘Duo-Villa’ zich stukje bij beetje verder ontwikkelde. Voor het bovengedeelte werd de straat zelfs helemaal geblokkeerd door zo’n mammoettruck met onderdelen waardoor de bovenverdieping binnen know-time geïnstalleerd werd. Ik begon mij langzaam maar zeker te realiseren waar al die duizenden guldens voor gebruikt werden. Het moment waarop ik afscheid mocht nemen van moeders vleugels kwam steeds dichterbij. Het grote avontuur lonkte.
In juli 2000 kreeg ik de sleutel. Daarna moest het huis natuurlijk nog ingericht worden. Bevriende spackspuiters, kraanmachinisten en stratenmakers waren de weken erna druk in de weer om de puntjes op de i te zetten. En op 18 augustus 2000 was het zover. Ik bracht mijn eerste nacht in mijn bloedeigen woning door. Eigenlijk was die woning toen nog grotendeels eigendom van de CVB-bank maar dit terzijde. Een rare gewaarwording inderdaad maar het voelde goed.
De week er op stond ik mijn eigen potje te koken. Dat ging volgens een vast stramien: 3 dagen in de week aardappels met groente en een stukje vlees en op dinsdag en donderdag, wanneer ik ’s avonds moest trainen, iets makkelijks zoals een kant-en-klaar maaltijd die ik zo in de magnetron kon schuiven. Zaterdag was Vita Nova tijd en zondagmiddag ging ik steevast met broer Jur richting ouderlijk huis waar moeders een gezonde middagmaaltijd bereidde.
Terugkijkend zijn dit boeiende jaren geweest. Momenteel ligt de Berkenlaan er vreedzaam bij in de Groene Long, vlakbij het Middelstumer bos. De infrastructuur is vervolmaakt dus ik neem geen kilo’s zand en modder meer mee wanneer ik het huis binnenstap. Inmiddels is het perceel ook zes vrouwen en drie honden rijker geworden. En nee, dit zat niet bij de koop in bedongen, daar moesten buurman en ik wel wat voor doen. ‘We gaan een huis bouwen!’ Achteraf misschien wel het beste voorstel wat buurman mij eind jaren negentig kon geven. Hoewel ik mij af en toe wel eens afvraag hoe het met die kleine 600 meter palen onder de grond gaat. Gelukkig hebben we de foto’s nog met daarop het bewijs dat ze scheurvrij de grond in zijn gegaan….