Zeven jaar geleden stond het leven van de nu 47-jarige Martine IJbema uit Bedum voor het eerst op de kop. Klachten in de baarmoeder leidden tot allerlei onderzoeken en toen kwam aan het licht dat de geboren en getogen Bedumse drager is van het erfelijke BRCA1-gen. Wat direct inhield dat de kans op kanker een stuk groter werd. Preventief liet ze haar baarmoeder en eierstokken verwijderen. Een operatie die gelukkig goed gelukt is. Ze kon toen ook direct haar borsten preventief laten verwijderen maar die stap was op dat moment nog te groot. Daardoor kwam ze wel in een vervolgtraject terecht.
Halfjaarlijks moest ze zich melden in het ziekenhuis. Martine: “Dat waren altijd weer spannende momenten natuurlijk. De ene keer werd ik via een mammografie, een soort van ‘fotoapparaat’ gecontroleerd, een half jaar later volgde dan een MRI-scan. Dit ging vijf jaar goed. In oktober 2015 werd ik vrij snel na de scan opgebeld. Ik wist direct dat het mis was. In beide borsten was kanker geconstateerd. Weliswaar nog in een beginnend stadium waardoor ik het zelf nog niet eens gevoeld had, maar het zat er wel degelijk. En dan staat inderdaad je wereld op de kop. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn man Harwin natuurlijk.”
“Daarna ging het snel. De volgende dag werd al met allerlei onderzoeken begonnen en vlak voor kerst had ik mijn eerste, zware operatie waarbij beide borsten verwijderd zijn en er een directe reconstructie middels expanders plaatsvond. Toen uit onderzoek bleek dat de poortwachterklier niet schoon was, werden er ook direct twintig lymfeklieren verwijderd en onderzocht. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen maar wel volgden er vanaf januari 2016 zestien chemokuren, gevolgd door zestien bestralingen. En dan ben je al gauw acht maanden verder.”
“Vanaf augustus 2016 werd er eerst een rustperiode ingelast van een half jaar. In maart 2017 kreeg ik hyperbare zuurstoftherapie in Hoogeveen. Daar had ik zelf nog nooit van gehoord maar het schijnt een vrij gangbare behandelmethode te zijn om de aanmaak van nieuwe bloedvaten en bloedcellen te bevorderen. Dagelijks reed ik naar Hoogeveen waar ik dan twee uur lang in een soort van drukcabine kwam te zitten. Er wordt in de cabine zo’n druk opgebouwd, dat het te vergelijken is met een duik van ongeveer 15 meter onder water. In de drukcabine wordt 100% zuurstof toegediend. Na die vier weken ben ik geopereerd waarbij de protheses geplaatst zijn na verwijdering van de expanders. Direct daarna volgden nog eens tien behandelingen in Hoogeveen. Ik mocht nu niet meer zelf rijden maar werd gehaald en gebracht door een taxi.”
“Inmiddels hebben we de dikste en heftigste periode wel achter de rug. Harwin zegt weleens dat we bij hoofdstuk 24 van in totaal 25 hoofdstukken zijn want er volgt nog één operatie. Ik ben er vrij redelijk doorheen gerold met af en toe wel symptomen van misselijkheid maar gelukkig niet heel heftig. Het was voor ons beiden hartstikke spannend maar we stonden er positief in. Dat mijn haar uitviel, was wel een emotioneel moment maar doordat ik een pruik droeg, is het eigenlijk bijna niemand opgevallen. Samen konden we er ook nog wel grapjes over maken. Dan noemde Harwin mij bijvoorbeeld Sugar Lee Hooper als ik even vergeten was om mijn pruik op te doen na het douchen. Harwin is mijn steun en toeverlaat geweest in het proces en ging ook altijd mee tijdens de chemokuren en de bestralingen.”
“Maar het feit dat je kanker in je lijf hebt gehad, doet wel wat met je hoor op psychisch gebied. Nog steeds sta ik er elke dag wel even bij stil. Vanaf juli 2017 ben ik overigens wel weer middels een re-integratieproject aan het werk gegaan. Ik werk inmiddels achttien uur in de week als adviseur particuliere diensten bij de ABN-AMRO bank in Delfzijl. Dit werk doe ik al 26 jaar.”
“Vorig jaar zijn we niet bij de Winterloop geweest maar dit jaar gaan we zeker even kijken. Ik vind het sowieso al vanaf het begin een fantastisch evenement met een heel gezellige sfeer en we sponsorden ook altijd al neefjes en nichtjes wanneer die aan het rennen waren. Eén op de zeven vrouwen krijgt met borstkanker te maken, zo hoorde ik onlangs op de radio. Misschien mag ik de vrouwelijke lezers als tip meegeven om bij deze mededeling niet alleen aan familie of collega’s te denken maar ook aan jezelf. Maar ik denk dat alle vrouwen zich hier ook wel bewust van zijn. De wereld kan maar zo op zijn kop staan maar gelukkig is de wetenschap inmiddels heel ver met hun behandelingen!”