Het was zondag weertechnisch gezien een prachtige dag. Af en toe laat de januarimaand sprankjes hoop zien van de mooie zonnige dagen die ongetwijfeld ook dit jaar weer gaan komen. De hoogste tijd om rond het middaguur even met de hond aan de wandel te gaan. Een rondje Toornwerd had ik in gedachten maar Huizinge lonkte als nooit tevoren. En dus werd het bospad weer verlaten voor de verharde weg.
Mooie herinneringen komen boven. Met moeke mocht ik ook graag even richting Huizinge lopen, die kon daar altijd van genieten. Zelfs wanneer ze in de rolstoel zat en het wegdek niet overal even egaal was. En ook tijdens dit loopje werd ik niet teleurgesteld. Naar links kijkend zag ik in de weilanden ongeveer tien herten lopen, verdeeld in twee groepjes. Daar kan ik heel blij van worden. Van zo’n grote rookpluim die bij de Eemshaven omhoog kringelt worden mijn gevoelens iets minder warm. Het is net alsof dit industrieterrein steeds dichterbij komt.
In de flauwe bocht die vroeger naar boer Rooda leidde, liggen vijf vuilniszakken in het gras. Dat is inderdaad goedkoper dan afvoeren via de grijze container maar of dit nu de bedoeling is? Ik besluit dit gegeven van mij af te laten glijden in plaats van deze zorgen op mijn nek te nemen. Al kuierend laat ik mijn gedachten de vrije loop. In en om het huis gebeurt weer het nodige. Dichtbij, maar ook iets verder weg.
De fakkeloptocht van vrijdag jl. was zeer indrukwekkend. Meer dan 10.000 demonstranten lieten in de Groninger binnenstad zien dat het geduld steeds verder opraakt. Of dat de angst en wanhoop steeds verder toenemen. En dat is inderdaad geen prettige gemoedstoestand. Of ik er ook bij was? Ik had voor mijn gevoel een andere strijd te voeren. Die met de (Jesse)klaverjaskaarten in de voetbalkantine. Deze voorkeur werd echter genadeloos afgestraft, een plek onderin het rechterrijtje was mijn deel….
Voor bij doemt Huizinge in al haar schoonheid op. Daar waar het vijfenhalf jaar geleden begon. Of waar het zich ook voor de buitenwacht openbaarde. Het plaatsje ligt er als vanouds vreedzaam en gemoedelijk bij. Eerst maar even een rondje om de statige kerk maken. Vandaar nog even een blik werpend op het mooie Middelstum in het zonlicht. Om vervolgens via de kern en de familie Wobbes naar de Hoofdweg terug te keren. Onderweg nog even een kort praatje makend met enige inwoners die zich op hun beurt vergapen aan de dartelende praktijken van Dusty die zich van geen aardbevingskwaad bewust is…..
Op de terugweg vergaap ik mij aan prachtige luchten en vergezichten. Ik word blij van binnen en verheug me op de zomermaanden. Nog niet eens op het op vakantie gaan maar op de fietstochten richting de gemeenten Winsum en De Marne bij het krieken van de dag. Wat is er eigenlijk mooier dan op die manier het ontwaken van het Hogeland mee te mogen maken?
In de verte komt de jongste met enige vriendjes en vriendinnetjes aanfietsen. Zij gaan de FC bewonderen in huize Van Zalm. Dusty maakt rare capriolen om Jazzie haar fiets maar laat zich niet vangen. In de verte hoor ik nog iets over een mogelijke verkering. Ik ben dus niet de enige die last heeft van lentekriebels. Middelstum doemt weer op, de herten dribbelen nog steeds rustig in het weiland. Jannes Klaassen vergaapt zich ook aan de schoonheid van het Groninger landschap. Dusty gaat midden op de weg nederig liggen voor Jannes zijn twee honden. Dat er in de verte een auto aankomt, deert hem schijnbaar niet.
Na wat over koetjes en kalfjes gepraat te hebben, die in geen wegen of velden te zien zijn overigens, nemen we afscheid. Jannes verheugt zich op De Klassieker en hoopt op drie punten voor 020. Enige uren later blijkt hij het bij het rechte eind te hebben. Tegen de tijd dat de zon langzaam maar zeker weg zakt achter de horizon en de Eemshavenlichtjes steeds duidelijker zichtbaar worden. Het was een prachtige, vreedzame zondag op het Hogeland. Eentje om in te lijsten en te koesteren. En dus voor herhaling vatbaar…..