Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer maar Bertha Huitsing-Wijkstra bij mijn naam. Eigenlijk is het A.A. Huitsing-Wijkstra en op die AA ben ik best wel trots. De initialen van de auto’s van het koninklijk huis inderdaad en ik ben ook rond dezelfde tijd geboren als onze voormalige koningin Beatrix: op 5 februari 1938. Mijn ouders kregen door dit heuglijk feit nog een luiermand cadeau van de gemeente. Ik ben geboren in Bedum aan de Plantsoenstraat. Als kind nummer acht van een arbeidersgezin dat uit twaalf personen bestond. Mijn vader heeft verschillende bazen gehad maar werkte misschien wel het langst als stoker/machinist bij de melkfabriek in Winsum.
Tussen de oudste en de jongste kind van het gezin zat maar liefst 23 jaar leeftijdverschil. Ik kon mijn oudere broers aanvankelijk nauwelijks. In de oorlogstijd moesten ze onderduiken en daarna dienden ze in Nederlands-Indië. We woonden in een klein huisje wat automatisch inhield dat we met zijn drieën één slaapkamer deelden. Ik heb tot mijn 24e in Bedum in het ouderlijk huis, gelegen vlak achter Hotel ’t Gemeentehuis, gewoond. Woningen waren in die tijd schaars.
In 1962, na getrouwd te zijn, volgde nog één verhuizing. Naar de Boerdamsterweg 18 in Middelstum inderdaad. Toentertijd kadastraal bekend als Boerdam nummer 14. We gaan hier onze 56e woonjaar in. Dat geeft ook wel aan dat we hier met heel veel plezier wonen. We hebben dit voormalig boerderijtje helemaal opgeknapt en genieten van het mooie uitzicht op Middelstum en Westerwijtwerd wat we hier hebben. Inclusief een mooie tuin die aan het Westerwijtwerder Maar grenst….
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 17 augustus 1962 getrouwd met de uit Middelstum (Fraamklap) afkomstige Piet Huitsing. Vorig jaar hebben we dus ons 55-jarig huwelijksjubileum mogen vieren. We kregen echt verkering toen ik 19 jaar was. Eerder had ik ook al twee keer een periode met hem ‘gescharreld’ maar ik vond mijzelf in het begin eigenlijk nog wat te jong. Piet is dan ook dik drie jaar ouder dan ik. Hij kwam regelmatig op de fiets naar Bedum. Ik liep daar vaak rond met mijn vriendinnen aan de Stations- en de Molenweg. Zo zijn we met elkaar in contact gekomen. Tussendoor heb ik ook nog wel met andere jongens gescharreld maar Piet bleef altijd in beeld en bleek uiteindelijk de ware.
Het huwelijk heeft ons vier kinderen geschonken. Erik is in 1963 geboren en getrouwd met Cecile, ze wonen in Middelstum. Karen volgde drie jaar later en woont in Groningen. Zij heeft net een mooie nieuwe baan gekregen. Diane is in 1971 geboren. Ook zij woont in Middelstum en is getrouwd met Martin. In 1972 volgde dochter nummer drie, Ingrid genaamd. Zij woont tegenwoordig met Richard in Ten Boer. We zijn de trotse opa en oma van zeven kleinkinderen, in leeftijd variërend van 14 tot 29 jaar. Vroeger hebben we regelmatig opgepast, dat was altijd heel gezellig.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Bedum doorlopen te hebben, volgden nog twee jaar Mulo. Daarna vond ik het welletjes. Ik zou blijven zitten en hoe de hoofdmeester ook op mij inpraatte, ik ging op 14-jarige leeftijd van school af. Daarmee het voorbeeld van mijn vriendin volgend die ook al aan het werk was en tien gulden per maand verdiende. Dat wilde ik ook.
Ik ging bij onze buren aan het werk, een bakkersechtpaar. Daar hielp ik mee in het huishouden maar ik verrichtte ook bakkerswerkzaamheden. Dit heb ik ongeveer anderhalf jaar gedaan. Daarna ging ik als huishoudster aan de slag bij een gezin even verderop in Bedum. De moeder lag in het ziekenhuis en ik nam onder andere de zorg voor haar kinderen over. Vervolgens ging ik in Groningen bij een kruidenier aan het werk. ’s Morgens in het huishouden, ’s middags in de winkel. Die combinatie beviel op den duur niet meer.
Daarna volgden zes heel gezellige jaren bij een andere kruidenierswinkel in Groningen. In de loop der jaren groeide deze zaak uit tot een supermarkt. Ik heb daar vele werkzaamheden verricht. Van het vakken vullen tot uiteraard de nodige kassawerkzaamheden. Maar ik moest ook allerlei artikelen inpakken zoals snoep en grauwe erwten. Suikerzakken werden nog handmatig gevuld, de zakken wogen soms wel 20 kg. Na getrouwd te zijn, stopte ik met werken. Dat vond ik best wel jammer maar dat was toen heel gewoon.
De jaren er op was ik dus thuis druk bezig. Piet begon in 1972 samen met Sietze Goossen met een eigen stukadoorbedrijf. Toen Sietze er mee stopte, is Piet nog drie jaar doorgegaan. Deze drie jaar verzorgde ik de administratie. Toen ik negentien was, heb ik namelijk in de avonduren mijn middenstandsdiploma gehaald. Daar had ik toen bij het boekhouden de nodige plezier van.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een officiële pensionering is dus geen sprake geweest. Op mijn 50e ben ik begonnen met het nodige vrijwilligerswerk. Zo ben ik ongeveer 25 jaar bij het VVV-kantoor in Middelstum werkzaam geweest. Deze zat toen nog in het oude gemeentehuis. Ik ben er nog een tijdje baliehoofd geweest en verkocht, naast het informatie verstrekken aan toeristen natuurlijk, VVV-bonnen en souvenirs. Een heel mooie tijd. Daarnaast ben ik ook 25 jaar vrijwilliger geweest bij de Monumentencommissie Loppersum. We hielden ons onder andere bezig met het regelen van de Open Monumentendagen.
Ook ben ik zo’n vier a vijf jaar bij kringloopwinkel Koor en Rinkel in Middelstum betrokken geweest. Op mijn 17e zat ik al op een koor in Bedum. Ik zing nu al, met een tussenpauze van enige jaren, bijna vijftig jaar bij het Hippolytuskerkkoor in Middelstum. Het koor waarvoor ik ook nog vier jaar als penningmeester in het bestuur gezeten heb.
De periode van zo’n vijftien jaar in de dorpsvereniging Westerwijtwerd heb ik ook als een prachtige tijd ervaren. Ik hielp mee in de bediening wanneer er wat te vieren viel en was dan soms pas om half vier ’s nachts thuis. Gelukkig nam Piet daar de honneurs waar door op de kinderen te passen. Ook heb ik nog een tijdje in het bestuur van de vrouwenraad gezeten en werd ik af en toe ingeschakeld als gastvrouw in de Hoeksteenkerk tijdens begrafenissen.
Het klopt dat ik voor al dit vrijwilligerswerk koninklijk onderscheiden ben maar hierover later meer. Piet merkt wel eens gekscherend op dat ik het ook druk heb met hem te verzorgen. Dat valt best mee hoor. Wel heb ik jarenlang meegeholpen met de zorg voor mijn broer die toen in Vierhuizen woonde. Dat het zingen in een koor een grote hobby is, zal je nu niet meer verbazen. Daarnaast mag ik graag mooie kaarten maken, lezen en tv series volgen. Vooral wanneer ze over het koninklijk huis gaan. Ik ben in 1980 zelfs nog op uitnodiging van de gemeente bij de beëdiging van Beatrix geweest toen ze koningin werd. Dit was ook een prachtige dag.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik kijk met veel plezier terug op ons 55-jarig huwelijksjubileum van vorig jaar. Dat we dit met zijn allen in goede gezondheid mochten vieren was toch wel heel waardevol.
En de dieptepunten?
Ik heb zo’n anderhalf jaar behoorlijk gekwakkeld met mijn gezondheid. Na een lichte beroerte volgde een longontsteking en ook nog eens een bacteriële infectie. Dit was al met al een heel vermoeiende en zorgelijke periode. Gelukkig gaat het sinds enige maanden weer de goede kant op.
Ik heb in de loop der jaren ook de nodige broers, zwagers en (schoon)zusters verloren. Dat zijn natuurlijk ook altijd verdrietige gebeurtenissen om mee te maken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In 2006 ben ik tot mijn grote verrassing koninklijk onderscheiden. Dit was nog een heel gebeuren. Diane heeft me op een donderdagmorgen naar haar huis gelokt om op Ferdi te passen omdat ze onverwacht aan het werk moest. Ik heb Ferdi toen meegenomen naar Aaf Poortinga om daar even gezellig koffie te gaan drinken. Toen mijn dochters dus met mooie kleding bij Diane thuis kwamen, was ik er niet. Dat leverde een zoektocht door het hele dorp op en uiteindelijk wisten ze mij te vinden. Ik moest mij direct omkleden en via Westerwijtwerd reden we naar Boerdam.
Daar stond burgemeester Rodenboog al te wachten om mij het lintje te overhandigen. Dat was natuurlijk een geweldige verrassing, zeker ook een hoogtepunt uit mijn leven. De dag erna, tijdens Koninginnedag, mocht ik op het podium komen en speelde Concordia nog een nummer voor mij.
In en om het huis is natuurlijk door de kinderen en hun vrienden en vriendinnen het nodige kattenkwaad uitgehaald maar dat zal ik allemaal maar niet benoemen. Doordat we buiten het dorp wonen, kon hier misschien ook altijd net even wat meer. Ik vind het geweldig dat we als gezin regelmatig in goede gezondheid en harmonie bij elkaar mogen komen. Natuurlijk hebben wij ook onze zorgen gehad om de kinderen maar we zijn heel trots op ze.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben in oktober net voor de elfde keer naar Canada geweest, daar woont mijn zuster. We hebben er drie mooie weken mogen beleven. In mei gaan we naar Duitsland waar we samen met Erik en Cecile en nog enige bekenden een paar huisjes gehuurd hebben. Dat is ook iets om naar uit te kijken. In 2001 zijn we vijf weken naar Australië geweest met zijn tweeën, daar woonde toen nog een broer van mij.
Ook trekken we er regelmatig met de trein op uit om dingen te bekijken. Binnenkort hoop ik dus tachtig jaar te worden. Echt bijzondere uitdagingen hebben wij niet meer maar ik vind het een hele prestatie wat wij op onze leeftijd nog kunnen en mogen doen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nee, ik heb geen ‘Spiet van Piet’ hoor, trek je maar niets aan van wat hij zegt. Misschien had ik vroeger nog wat langer moeten doorleren maar het werk trok en dit heb ik ook met veel plezier gedaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ben hartstikke tevreden met het leven met al zijn ups en downs. We zijn wat dat betreft gezegende mensen. Een tien is te hoog maar noteer maar een dikke acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Boerdam is voor ons een heel mooie buurt om te wonen. Wat dat betreft hoop ik dat we hier nog wel een tijdje vooruit kunnen. Ik verheug me op de Nieuwjaarsvisite en hetzelfde geldt voor de buurtbarbecue waaraan zo’n zeven gezinnen mee doen. Een goede achterban hoor die ons ook goed geholpen hebben toen ik een aantal keren aan mijn heup geopereerd moest worden. We voelen ons hierdoor nog meer thuis…..