Na een stukje over opnieuw beginnen en een over de fantastische Tijn is het thema deze keer Ongeschikt. Naar analogie met de landmacht reclame van jaren geleden een kruisje zetten. Heel simpel bij GESCHIKT of ONGESCHIKT. Ik ben voor sommige dingen het een en voor heel veel andere dingen het ander. Zeg maar het laatste.
Het jaar 2017 heeft me weer goed geholpen om tot dat inzicht te komen. Vreemd genoeg in de Hoeksteenkerk aan de Burchtstraat in Middelstum. Of eigenlijk waren het Rianne, Pieter en Theo.
Rianne.. van jonge meid met plannen en ideeën stond je op het punt om vrouw te worden. Je zag het aan alles. Van een dochter binnen het gezin waar ouders jarenlang voor zorgen om het groot te laten worden. Opvoeden. Tot deelnemer aan de maatschappij in alle facetten. Je beste beentje voor en niet alleen voor jezelf. Op het punt om als vrouw onderdeel te worden van de grote wereld.
Het mocht niet zo zijn. Weggerukt uit het hier en nu. Mensen in ontreddering achterlatend. Ik was ongeschikt. Zat in de kerk achter je ouders en hield het niet droog. Wat ik ook probeerde. Wat rest zijn pogingen om in ieder geval voor je ouders nog iets te doen. Omdat ze het verdienen. Om wie ze zijn en omdat het misschien het lijden helpt dragen. Ik doe mijn best Rianne.. Echt.
Pieter.. ongeveer van mijn leeftijd en je hoort dat het niet lang meer duurt. Die K ziekte. Gadver. Heel snel, te snel was het einde daar. Verkleed als Sinterklaas stond ik naast een schitterend blond jongetje. Met zijn haartjes keurig in de plooi. Sinterklaas zei “wat heb je je haar mooi gekamd”. Het jongetje zei heel trots met een glimlach van oor tot oor: “dat heeft mijn mamma gedaan. Pappa kan dat niet meer. Die is woensdag overleden…” Sinterklaas kon wel door de grond gaan Pieter.. Totaal ongeschikt. En het gezin gaat zonder je verder. Ze moeten.
Theo.. aan het werk. Nog snel het een en ander doen om er ‘s avonds te zijn met kaas en worst. Sjoelen en klaverjassen bij zijn club. Het mocht niet zo zijn. Je hele gezin, vrienden, de buurt en mensen bij de voetbalclub uit alle geledingen. Allemaal een beetje of veel in de war Theo. Met allemaal een gevoel van onrecht in ons lijf. Waarom nu, waarom jij. Zoveel meegemaakt en zoveel moois in het verschiet. De badkamer moet af. Je moet met toekomstige kleinkinderen spelen Theo! Iets van dat. Ineens ben je weg.
Vrijdag ga ik naar je afscheid. En ik weet het nu al. Ik ben ongeschikt. Als ik je vrienden en familie vrijdag zie en zittend in de harde banken van de Hoeksteenkerk besef, dat ze zonder je verder moeten. Dan zit ik er weer net als al die keren daarvoor. Met tranen van verdriet voor al die mensen die achterblijven.
Ongeschikt.. Ik ben het en blijf het op dit punt ook.
Het enige wat ik kan doen voor al die mensen is dat gene waar ik wel geschikt voor ben zo goed mogelijk doen. Ook in 2018. 365 kansen om iets goeds te doen. Waar ik energie van krijg en wat ons verder brengt. Zodat ik ook in 2018 de momenten weer kan dragen die niet dragelijk horen te zijn.
Dank voor het lezen. En bedenk. Leef het leven. Kijk om naar elkaar en pak die kansen. Ook in 2018.
Gelukkig nieuwjaar! Groet Bé Schollema