Vroeger zou ik over het laatste verhaal van 2017 geschreven hebben, nu staat er inderdaad blog in de titel. Het laatste verhaal zou ook niet kloppen want er komen nog wel wat interviews aan hoor, de komende twee weken. Laatst vroeg iemand of vloggen niet wat voor mij is. Schoenmaker blijf bij je leest, dacht ik direct, maar ook zei een piepklein stemmetje in mijn achterhoofd: ‘Zeg nooit nooit Bert….’
‘Hest al een eindejoars verhoal schrev’n? Dat dust du toch altied? Of hest nait zoveul beleefd?’ Het was een Hanos chauffeur die mij met de neus op de feiten drukte. Adel verplicht en gevoelsmatig vlei ik mij nu in gedachten weer neer in een mooie oude schommelstoel voor het knisperend haardvuur. Als in trance probeer ik mijn hoofd leeg te maken om vanuit het universum antwoord binnen te krijgen op de prangende vraag: ‘Wat was 2017 voor een jaar?’
Vluchtig, net als het leven zelf! Ik kan nu wel schrijven dat al mijn dierbaren binnen boord zijn gebleven maar is dat wel zo? In mijn directe omgeving ken ik genoeg mensen die de nakende feestdagen met een beklemmend gevoel betreden. Voor hun was 2017 een rampjaar waarin zich een doemscenario voltrok. De wonden daarvan zijn nog lang niet geheeld. Mooie herinneringen zorgen voor een bloedend hart.
Als ie maar blijft kloppen, dat soms bange hart van ons. Vorig week las ik het Facebookbericht van de vrouwelijke campingeigenaar in Tsjechië waar wij drieënhalf jaar geleden een mooie vakantie mochten doorbrengen. Een hartinfarct bij de baas leidde tot een zeer onverwacht overlijden. Geen avondvullende overpeinzingen meer in een bergachtige omgeving terwijl de ondergaande zon langzaam zijn weg vindt in het schaduwdal. Zo horen sprookjes toch niet te eindigen?!
Nog een hartinfarct bij een kersvers beoogd adverteerder deed mij weer schudden op mijn schommelstoel. Een houtblok vlamt en kraakt vervaarlijk. Dit keer ging het gelukkig net goed. Verdriet en opluchting liggen soms een hartslag van elkaar verwijderd……
Een vluchtig jaar, dat was het. Een jaar waarin embolieën maar zo de longwegen van mijn partner dreigden te verstikken. Een embolie is de medische term voor de afsluiting van een bloedvat door vorming van een bloedstolsel, zo wrijft Google mij nog eventjes in. Wat als zo’n bloedstolsel was losgeschoten en in de hersenpan of in de hartomgeving was terechtgekomen? In wat voor gemoedstoestand had ik dan achter mijn beeldscherm gezeten? Daar wil je toch niet over na denken?
Nee, liever focus ik mij op volgende week. Op Kerst en de vrije dagen richting Oud en Nieuw. Met ongetwijfeld gezellige bezoekjes aan de Boshal, Vita Nova, Westerwijtwerd en Fraamklap in het vooruitzicht. Even lekker gezellig bullshitten met elkaar onder het genot van een hapje en een drankje. Terugblikken op het afgelopen jaar. Wellicht ook plannen smedend voor een net zo’n succesvol 2018.
Want zakelijk gezien had de onderneming niets te klagen. Ik zou wat dat betreft nog even tevreden aan mijn vredespijp kunnen lurken. Even diep inhaleren, de rook in mijn neusgaten laten circuleren om vervolgens in een hoestbui uit te barsten. Man, die hele snelle internetwereld is ook vluchtig hoor. Eén verkeerd verhaal of ondoordachte actie en de adverteerders vliegen als vredesduiven uit het raam. Om vervolgens nooit weer terug te keren.
Gewoon maar even genieten dus, zonder al te ver vooruit te kijken. Dat kan in januari wel weer. Echt veel inspiratie heb ik nu ook niet meer om de laatste 2017 blog nog verder uit te bouwen. Ik hoef dan ook niet al het gras weg te maaien voor de beoogde 2018 blogs. Als die al opkomen natuurlijk. Een writersblock ligt nog steeds op de loer. Het zou toch wat zijn wanneer het open haardvuur zich voor mijn ogen dooft en ik wezenloos voor mij uit staar in een nietszeggend niets. Wegglijdend in het bekende zwarte gat, op zoek naar het konijntje van Anita…..
Man, man, man, snel stoppen nu. Op naar Kerst, op naar het Licht der Wereld, op naar Vrede op Aarde, op naar allerlei vormen van Welbehagen. Op naar langere dagen want morgen hebben we de kortste dag al weer gehad! Het gaat u goed de komende tijd! Tot de eerste 2018 blog in januari, ijs en weder diendende natuurlijk….