Het is alweer langer dan een jaar geleden dat ik vertelde over mijn strijd tegen de kilo’s en mijn pogingen om fitter te worden. Hoe staat het er nu mee? Nou, het is waar wat men zegt: de echte wedstrijd begint pas na het afvallen. Ik zal niet de eerste zijn die stapje voor stapje weer terugvalt in oude gewoontes en na verloop van tijd weer op het oude gewicht zit. Blijven opletten met eten dus en veel bewegen. En ook al lukt dat niet altijd (ik blijf vieze dingen lekker vinden), mijn gedrag is aanzienlijk verbeterd.
Na het afvallen begon ik met zwemmen en hardlopen en lange wandelingen met de hond. Maar het zwemmen vond ik eigenlijk een hoop gedoe. Als klein mannetje had ik al een hekel aan dat omkleden in zo’n hokje. Hardlopen was ook geen succes. Kennelijk zijn mijn voeten wat verzakt in de loop van de tijd waardoor er zenuwen in de knel komen en dat doet pijn. En de hond is bijna 13 en vindt het wandelen na een half uur wel mooi geweest. In februari kwam de klad er dus in…
En toen vroeg Karin: “doe je mee met Alpe d’Huzes?”. De week ervoor werd dat op een feestje al besproken en hield ik wijselijk mijn mond. Maar Karin is zelf in gevecht met die rotziekte en als zij op charmante wijze zegt “doe mee joh, het is voor een goed doel en dan blijf je na dat afvallen ook op gewicht!”, ben je uitgepraat. Ik zei dus ja en tekende meteen maar voor drie beklimmingen.
Geen idee wat het was. En zo ontstond het team Karin, Rob, Anke, Albert en Paul 4 LIFE en nadat zij carnaval hadden gevierd (this is Brabant) en ik op wintersport was geweest, begonnen we met trainen. Ik had nog een oude Koga in de schuur staan die ik een paar jaar eerder in een opwelling van goede voornemens had gekocht. Ik was alleen vergeten er ook mee te gaan fietsen. Tijdens de eerste rit moest ik na 10 kilometer van de fiets af en even uitblazen…
Maar vanaf maart gingen we ieder weekend fietsen en door de week spinnen in de sportschool. Het weer werd beter, de ritten langer en we gingen steeds harder. Half april fietste ik ruim 140 kilometer van Vessem naar Burgh-Haamstede. Met tegenwind. Daarna trainen in Limburg en de Ardennen om te wennen aan het klimmen. Je merkt natuurlijk dat je fitter wordt door het fietsen. De buik wordt platter, de benen dikker en hoofd en armen bruiner. Dat werd ook duidelijk bij de sportmedische keuring voor Alpe d’Huzes. De dokter had het over een fitte man met een sterk hart, een laag vetpercentage en grote longen: “Nooit gerookt zeker? Uuuh…..Nou dokter, wat leuk dat u dat zegt.”
Eind mei was het dan zover, het vertrek naar Frankrijk waar we op 1 juni de Alpe d’Huez gaan beklimmen. Als je dan de bergen in rijdt en met de auto omhoog gaat, krijg je toch wel een knoop in de buik. Wat een berg! Fietsen in Limburg en de Ardennen is toch anders zeg maar… Na een dag rondhangen en een slechte nacht vanwege de spanning ging het gebeuren. En het is gelukt! De eerste keer in een kleine twee uur naar boven. In euforische toestand snel weer naar beneden en de tweede keer omhoog. Ook dat lukte, maar niet meer van harte. Ruim twee en een half uur over gedaan.
Na een uitgebreide lunch en een uur rust weer naar beneden en ik voelde aan mijn benen dat het lastig zou worden. De derde klim was dan ook puur op karakter: een stukje fietsen, een stukje lopen, even pauzeren en zo maar door. Ik heb ruim drie uur over de derde klim gedaan. Maar het doel bereikt! En een mooi bedrag opgehaald voor het Koningin Wilhelmina Fonds. Het waren indrukwekkende dagen. Vanwege het fietsen maar vooral ook vanwege het doel van Alpe d’Huzes, de strijd tegen kanker.
Na Alpe d’Huzes heb ik anderhalve week niet gefietst vanwege het herstel van mijn benen. Maar toen ik daarna weer begon, leek het wel alsof er een extra motor was bijgezet: ik fietste de stenen uit de straat! Next level. En ik ben het voorjaar, de zomer en de herfst blijven fietsen. Het is een vast onderdeel van mijn leven geworden. Als ik in het weekend niet fiets, voel ik me niet goed. Iedere week een paar keer fietsen of spinnen als het weer te beroerd is. Het kost me heel veel tijd, maar het past mij goed. Beter dan zwemmen of hardlopen.
Het kost trouwens ook bakken met geld. Naast de oude Koga is er nu ook een nieuwe Giant van carbon en een MTB. En dan ook nog allerlei ‘gadgets’ zoals een hartslagmeter, snelheid- en afstandmeters voor iedere fiets, navigatie, reservebandjes, fietspompen, een rugzakje, bidons, helmen, shirts, broeken, maillots, sokken, schoenen, schoenkappen, regenjasjes, helmen, handschoenen, extra tandwielen, een fietsenrek voor op de auto, reparatiesets….. De fietsenmaker in het dorp hier begint al te lachen als ik binnenkom.
Ik ben dus een zogenaamde MAMIL geworden: een Middle Aged Man In Lycra. En door het fietsen, verstandig eten en nog steeds een flinke portie sap iedere week, weeg ik ruim een jaar na het afvallen nog steeds 90 kilo en ben ik hartstikke fit. Om dat ook te blijven is het wel zaak op de fiets te blijven zitten en niet van de weg te worden gereden door klunzige automobilisten of de shovelchauffeur die mij in september volledig over het hoofd zag. Dat kan een tamelijk definitief effect op je gezondheid hebben.