In elke voetbalkantine in de provincie Groningen kent bijna iedereen hem: Sibolt. Sibolt Hovenga. Jarenlang actief als scheidsrechter op de vrijdagavond, de zaterdag én zondag. Niets was hem te gek. Of het nu om damesvoetbal ging, schoolvoetbal, G-voetbal of een wedstrijdje in de allerlaagste veteranenklasse, Sibolt kwam fluiten. Op de manier zoals hij vond dat het moest.
Sibolt komt uit hetzelfde dorp waar ik ben opgegroeid: Stedum. Bij de plaatselijke voetbalclub ken je elkaar allemaal. Je zou het door zijn kleine postuur niet zeggen, maar Sibolt was vroeger keeper. Dat zag ik op de elftalfoto’s in de kantine. Hij schijnt er zelfs het eerste elftal mee gehaald te hebben, ver voor mijn tijd. Ik leerde Sibolt pas veel later kennen. Als vrijwilliger. En later als scheidsrechter. Zowel clubscheidsrechter, maar ook actief voor de KNVB. Hij reisde het hele weekend de noordelijke provincies door. Op vrijdagavond een paar zaalvoetbalwedstrijdjes, op zaterdagochtend vaak een jeugdwedstrijd in Stedum en ’s middags voor de KNVB op pad. Als scheidsrechter of als rapporteur. Maar daar bleef het niet bij, want op zondag was hij ook beschikbaar.
Toen ik in het eerste elftal van Stedum speelde was de derde helft uiteraard een belangrijk onderdeel van de zaterdagmiddag. Sibolt kwam steevast na zijn middagwedstrijd de kantine bezoeken om nog even een afzakkertje te nemen. Altijd maakten we een praatje over de wedstrijd die hij bezocht had als scheidsrechter of rapporteur en altijd werd met alle jongens onze wedstrijd geanalyseerd. Dat Sibolt tussendoor een biertje van de stamtafel “pikte” was al gewoon en daar keek niemand van op.
Hij begon na een paar biertjes met zijn karakteristieke stemgeluid de lolbroek uit te hangen, want vaak was het wachten op een mop die hij op één van de andere velden waarschijnlijk ten gehore had gekregen. Hij wist dat ik net als zijn zoons een voorliefde heb voor Feyenoord. “Hey Mulderrrr, houveul Aziaat’n voetbal’n der bie Feyenoord?” Ik ging er eens even goed voor zitten en kwam volgens mij tot twee Aziaten: Song Chong-gug en Shinji Ono. “Fout! Het bin d’r elf! Song, Ono en dei andere neeg’n bin Mongool’n!” Ook Sibolt zelf kwam niet meer bij.
Een andere klassieker die ik nooit meer zal vergeten is een spelregelvraag die hij mij ’s morgens in de bestuurskamer stelde. “Als de keeper een doeltrap neemt en de bal waait vervolgens in eigen doel. Wat is het dan?” Ik liet er een hele theorie op los met als antwoord dat het afhankelijk is of de bal wel of niet de lijn van het strafschopgebied was gepasseerd, alvorens deze in het eigen doel belandde. “Fout!” Din ist gain weer om te voetbal’n!” Hij lachte zelf het hardst, maar ik had er niet van terug.
Jaarlijks wordt er nog steeds een mixtoernooi georganiseerd aan het einde van het voetbalseizoen. Sibolt was bij één van de jaargangen uiteraard scheidsrechter. Tijdens één van de wedstrijdjes vertrok een pass van de voet van één van de deelnemers. De pass was blijkbaar niet zoals bedoeld. “Wat een kutbal!”, werd nog even nageroepen. Sibolt floot af. Waar je zou verwachten dat hij de speler op zijn taalgebruik zou aanspreken deed hij wat anders. “Kom eem hier mit die bal!” Sibolt raapte de bal op en begon er aan te ruiken. “Nee heur, dit is gewoon een leer’n bal!” Zowel spelers als publiek kwamen niet meer bij.
Toen ik later zelf een kortstondige carrière had als scheidsrechter werd ik zo af en toe gevraagd om het Regioteam te fluiten. Het regioteam stond onder leiding van de veel te vroeg overleden Harry Torrenga. Sibolt was aangesteld bij iedere wedstrijd als assistent-scheidsrechter. Het was dus ook logisch dat we gezamenlijk naar de wedstrijd toe gingen. Eén van de wedstrijden werd op het mooie veld in Adorp gespeeld tegen Jong FC Emmen.
In de tweede helft belandde een schot van de jonge Emmenaren via de onderkant van de lat weer in het veld. De bal leek de lijn gepasseerd te zijn. Nog overtuigender dan de bal die de lijn passeerde bij de wedstrijd Valencia – Barcelona zeg maar. Ik wilde fluiten en naar de middenstip wijzen, maar besloot eerst mijn assistent Sibolt te raadplegen. Sibolt was nog halverwege in een sprint vanaf de middenlijn, maar hij nam de beslissing. “Deurgoan!” Hij heeft het nooit kunnen zien, maar bij een 0-6 tussenstand durfde ik zijn advies wel over te nemen. Hij kreeg de lachers weer op zijn hand.
Met een vriendengroep besloten we een aantal jaren geleden een zaalvoetbalteam op te richten. Doordat veel jongens in de stad woonden werd besloten om onder de vlag van Potetos uit te gaan komen. Niemand van ons had ooit op competitieniveau in de zaal gevoetbald, spelregels waren ons niet bekend. De eerste wedstrijd vond plaats in onze thuishal te Lewenborg. Tegenstander was The Knickerbockers 38. Allemaal jonge gasten die ook voor het eerst gezamenlijk gingen zaalvoetballen en dus ook totaal geen idee hadden van alle regels die in de zaal gehanteerd worden.
En wie had de KNVB naar onze aller eerste zaalvoetbalwedstrijd ooit gestuurd? Juist, Sibolt Hovenga. Het werd weer een gedenkwaardige avond, want het werd een soort masterclass spelregelwedstrijd. Hoogtepunt was het moment dat één van de studenten te vroeg het veld in kwam bij een wissel. Sibolt zag het en floot resoluut af. Hij kwam met zijn karakteristieke manier van rennen naar de zijlijn toe en riep naar de betreffende speler: “Waar denk jij dat je mee bezig bent?” De jongen antwoordde dat hij wilde wisselen en dus het veld in kwam. “Eerst hij er uit en dan pas jij er in!” was Sibolt zijn reactie. De jongen verontschuldigde zich en vervolgde zijn weg in het veld. “Niks d’r van, twee minuten!” Vol verbazing moest de speler plaatsnemen op het strafbankje. Wij kwamen niet meer bij.
Sibolt had zijn eigen stijl van fluiten. Moest het niet van zijn loopvermogen hebben en was niet gediend van commentaar. Tijdens het gemeentelijk zaalvoetbaltoernooi in de Boshal te Loppersum werd dat vaak duidelijk. Volle tribunes waren getuige van de manier waarop Sibolt de wedstrijden floot. Soms leverde dat hilarische momenten op door de manier waarop hij spelers de les kon lezen. Het kon hem niet schelen wat anderen van hem vonden, hij floot zoals hij vond dat het moest. En hij werd ieder weekend weer gevraagd. Sibolt is niet voor niets erelid van zijn plaatselijke voetbalvereniging. En ook de gouden speld van de KNVB kwam hem toe door zijn inzet voor de KNVB.
In 2015 verscheen hij nog voor de camera tijdens en na een wedstrijd in Middelstum. Elke wedstrijd is belangrijk en hij hoopte nog zo lang mogelijk actief te kunnen blijven als scheidsrechter. Sibolt verdiende een ander einde van zijn scheidsrechter carrière. Konden we de tijd maar even terug draaien……