Week 47 van 2017 was een week die ik niet snel vergeet. Op maandag een telefoontje die je liever niet hebt. Miranda parkeerde de auto langs de Eemshavenweg om vervolgens 112 te bellen. Na de dubbele longembolie in september begon enige weken geleden haar hart te protesteren en te fibrilleren. De energieboog werd steeds lager en op die maandag voelde ze zich langzaam ‘wegglijden’. Na allerlei testen, echo’s en een fietstocht werd de diagnose hartritmestoornissen gesteld. Betablokkers moeten haar hart in rustiger vaarwater brengen. Gelukkig is ze nu weer thuis om bij te tanken. En passant werd haar contract op het werk niet verlengd en is ze nu een jaar na het echec bij MS Mode alsnog werkloos geworden……
Dit gegeven zette het leven op de kop en de neus werd weer eens op de levensfeiten gedrukt. Toch was daar gelukkig vorige week de tijd om naar Bedum te gaan voor een bijzonder interview voor de Bedumer Winterloopkrant. Een gesprek met een bijzonder veerkrachtige vrouw die tijdens Wereldkankerdag 2015 te horen kreeg dat ze nog maar drie maanden te leven had. Gelukkig is ze er nog steeds en tijdens de laatste scan sprak de arts de legendarische woorden ‘Bijzonder uitzonderlijk’. Wat een turbulente tijd heeft ze gehad maar wat ook een hoopvol en inspirerend verhaal….
Ik moest tijdens het gesprek denken aan Pieter Holtman. Wanneer de week op een ‘normale manier’ was verlopen dan had ik die woensdagmiddag anders ingevuld. In juni van dit jaar kreeg ik een mailtje van hem met de mededeling dat hij zijn zoontje aan wilde melden als lid van de voetbalclub: ‘Ik zal hem deze zomer nog even de fijne kneepjes van de sliding bijbrengen. Wat structuurtjes uitleggen zoals eerst de man en dan de bal, je kent het wel….’ Een mail waar ik om moest glimlachen want Pieter kreeg in zijn voetbaltijd bij Middelstum niet voor niets de bijnaam van ‘De Schaver’. Hij nam tijdens een sliding naast de bal inderdaad ook wel eens zijn tegenstander kermend mee ter aarde.
Er komen meer mooie herinneringen aan Pieter bovendrijven. Vanuit zijn stagetijd bij Vast bijvoorbeeld waar hij al op jonge leeftijd vocaal zijn mannetje stond. Van een trainingskamp op Schier waar hij zich met een sigaar in de mond aan de pokertafel begaf om een mooie winst binnen te halen. De Formule 1 avonturen met Koen waarbij ze volgens mij in Duitsland naar de verkeerde plek toe gereden zijn om vervolgens nooit een race te zien.
Tijdens zijn consulententijd hadden we wel eens contact want bij een bijpassende vacature dacht Pieter nog wel eens aan mij. Daar hield hij op den duur mee op toen ik aangaf dat het lekker ging met mijn eigen avonturen op schrijfgebied. Maar hij schreef nog wel twee mooie gastcolumns. ‘De last van later’ en de column met de nu nog indrukwekkender titel ‘Wat de toekomst brenge moge!’. Die zin deed mij terugdenken aan zijn mailtje in augustus toen ik hem sterkte wenste met zijn ziekteproces. Ik wist toen nog niet dat het zó heftig was….
Op 19 augustus kreeg ik een mailtje terug van hem: “Hey Bert, helaas is het waar. Heb galblaaskanker. Ik hoor binnenkort of er nog behandeling mogelijk is of dat het al een ‘gelopen race’ is. Tis naait aans. Groeten Pieter” Koude rillingen toen ik het las. Koude rillingen toen ik later hoorde dat zijn prognose nog maar enige weken was. Koude rillingen toen ik het bericht van zijn overlijden las. Wat had ik hem en zijn naasten graag het wonder van die vrouw uit Bedum gewenst maar helaas, het mocht niet zo zijn…..
Vrijdagmorgen ging ik op bezoek bij een ondernemer die ook een heel zware (kanker)tijd achter de rug heeft. Ik hoorde zijn indrukwekkende verhaal van de afgelopen twee jaar aan. Het is twee keer kantje boord geweest maar hij heeft menig tegenslag overleefd en kijkt nu voorzichtig weer met een positieve blik naar de toekomst. Mooi om dat uit zijn mond te horen. Op de terugweg kwam ik bij toeval langs het kerkhof. Een bloemenzee markeert ongetwijfeld de plaats waar Pieter begraven is.
Even overwoog ik om naar zijn graf te gaan voor een laatste groet of eerbewijs. Maar dat doe ik maar op deze manier met een tekst van zijn rouwkaart. ‘In tijden van vreugde maar ook van verdriet. Ben ik bij U veilig, U die mij ziet.’ Het ga je goed daarboven Schaver!! En voor al zijn dierbaren die met een groot gemis verder moeten leven, schieten troostende domineeswoorden door mij heen: ‘Ik bid voor goede en lieve mensen om hen heen…..’
Die vrijdagmiddag haal ik Miranda weer uit het ziekenhuis op. Een baan minder maar hopelijk nog met een lang en gezond leven voor zich. Hopelijk nog jarenlang samen gezond met elkaar en al onze dierbaren. Wat een indrukwekkende week was week 47. ‘Tis naait aans’, woorden die mij op deze dag vaak te binnen schieten….