Mijn instinct zegt mij dat ik toch maar even een afspraak bij de huisarts moet maken. Na een kort onderzoek stuurt zij mij gelukkig door naar het ziekenhuis en ik vind dat prima. Laat ze er maar even naar kijken, dan zijn we daar ook weer gerust over. Foto’s, nog meer foto’s, een echo en een biopt volgen.
Ik mag mij weer aankleden en vervolgens wordt Henk (die al die tijd in spanning in de wachtkamer zit) er bij gehaald. We gaan naar een spreekkamer en daar vertelt de arts dat ze geen goed nieuws heeft… Er zit een tumor van 3,5 cm en het is voor 95% borstkanker. Dat is niet het nieuws wat we wilden horen, alhoewel je er in je achterhoofd toch rekening mee houdt.
95 %…dat is een dusdanig hoog percentage dat ik niet op die 5% ga hopen, dat zou een beetje onrealistisch zijn. Ze geeft ons uitleg over de foto’s en het te volgen behandeltraject. Vrijwel direct valt de term chemotherapie en daar schrikken we wel van. “Jullie zijn wel erg rustig”, zegt ze tegen ons. En dat klopt ook, wij zijn erg nuchtere mensen. Ik was vooral bezig met mijn concentratie. Ik wilde alles goed horen wat ze mij vertelde zodat ik het thuis ook nog zou weten. Het nieuws moet ook nog “landen”.
Gelukkig in de liefde, een prachtige dochter, lieve familie en vrienden, kortom: Alles wat mijn hartje begeert. Daarnaast na een zoektocht op de arbeidsmarkt heb ik volgens mijzelf een ontzettend leuke baan gevonden als administratief medewerker bij een buitenschoolse opvang. Ik volg computercursussen om mij nog vaardiger daarin te maken. Ik zit dus absoluut niet te wachten op zo’n stoorzender. Boosheid komt dan ook eerder bij mij boven dan verdriet.
De week erna moesten we weer terug komen voor de uitslag van het weefselonderzoek. Daaruit zou blijken welke soort het is: triple negatieve borstkanker. 15-20% van de borstkanker patiënten hebben deze soort, heb ik weer. Vervolgens moet er een PET-scan gemaakt worden om te kijken of er verder in mijn lichaam uitzaaiingen te vinden zijn. Die zijn er gelukkig niet! Ook wel fijn om een keer leuk nieuws te krijgen.
De schrik maakt al gauw plaats voor mijn praktische instelling. Er moet een haarwerk gemaakt worden dus daar moet ik een afspraak voor maken. Ik wilde altijd al graag een fotoshoot met ons drietjes maar dat kwam er niet van. Inmiddels is die ook gemaakt, nu ik mijn eigen haar nog heb. Ook heb ik een bericht op Facebook geplaatst over mijn situatie. Het verhaal komt dan van de bron en voorkomt daarmee spookverhalen. Ik kan het goed verwoorden en het helpt mij ook om mijn verhaal kwijt te kunnen. Mensen kunnen daar wat van vinden, dat mag maar daar trek ik me (zeker nu) lekker niks van aan, het is mijn manier.
Tussendoor ben ik ook nog jarig. Ik wilde gewoon aan het werk maar heb besloten om toch mensen uit te nodigen. Ik ben zo ontzettend verwend met kaarten, berichtjes en heel veel bloemen. Onze kamer lijkt wel een bloemenwinkel. Dat doet je ontzettend goed, zo lief dat al die mensen toch even de moeite voor ons nemen. Ik ben een vechter en met allen die mij lief zijn gaan we deze strijd aan. Het is als een wedstrijd, het gaat een lange worden met verlengingen en penalty’s maar wij gaan wereldkampioen worden!!!
Mensen zeggen vaak: “Als ik wat voor je kan doen…” Já, dat kan! Ook volgend jaar doe ik namelijk weer mee aan de Bedumer Winterloop, voor de achtste keer. Ik weet nu nog beter hoe belangrijk onderzoek is. Dus mocht je iets voor mij en een heleboel andere mensen willen betekenen die hiermee te maken hebben, stuur me dan even een berichtje. Je kunt mij sponsoren per rondje of voor een vast bedrag . Alvast heel erg bedankt !
Voor meer info kijk op: www.bedumerwinterloop.nl
P.s. je mag je bijdrage storten op:
NL 51 RABO 0305826751
T.n.v. J. Rozema-Groefsema
o.v.v. Winterloop
Dat voor of na de winterloop
Geniet en wees lief voor elkaar!