Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Betsie Goossen-Oosterhoff, ik ben geboren op twee april 1936 in Stedum. Ik kom uit een groot arbeiders-/ondernemersgezin en was kind nummer zes van in totaal acht kinderen. Pa was landarbeider, moeder bestierde een klein kruidenierswinkeltje aan huis (aan de Lopsterweg) waar ze onder andere suiker- en meelproducten verkocht. Spullen konden bij ons op de pof gekocht worden en in de Hoofdstraat in Stedum niet. Sommige mensen maakten hier ook wel misbruik van. Wanneer ze genoeg geld hadden dan deden ze hun boodschappen in de Hoofdstraat, als het geld op raakte dan werden de boodschappen bij ons gedaan en betaald wanneer deze mensen weer geld hadden.
Een druk bestaan want pa ging ’s avonds ook vaak naar zijn tuintje toe waar hij groenten verbouwde. Samen met zijn schoonzoon huurde hij nog een stuk grond en daar werden aardappels op verbouwd. Deels voor onszelf maar het overschot werd verkocht. Wij als kinderen hielpen dan altijd mee wanneer de aardappels gerooid moesten worden.
Na in 1960 getrouwd te zijn, verhuisde ik naar Middelstum. Mijn man kwam ‘van Klap’, van Fraamklap inderdaad en woonde dus al in Middelstum. We gingen aan de Menthedalaan nummer acht wonen. Aan de Coendersweg werden toen nieuwe huurhuizen gebouwd en daar zijn we in januari 1965 in een hoekhuis vlakbij de begraafplaats gaan wonen. We hebben er 45 jaar met veel plezier gewoond. In 2010 zijn we aan de Wilgenlaan gaan wonen.
Van de verhuizing naar Middelstum heb ik nooit spijt gehad, ik woon hier met veel plezier. Niemand van mijn broers en zussen is trouwens in Stedum blijven wonen. De meesten bleven wel in de buurt maar er werd ook naar Weesp en Utrecht verhuisd.
Wat is uw burgerlijke staat?
Op Koninginnedag 1955 (deze vond toen nog in augustus plaats, Juliana was destijds onze koningin) kreeg ik verkering met Sietze Goossen. We hadden in die tijd veel contact met jongens uit Middelstum. Zij kwamen met de fiets of brommer naar de kruising waar je linksaf naar Westeremden en rechtsaf naar Stedum kon. Wij liepen daar dan vaak heen. Sietze was het fanatiekst met zijn toenaderingspogingen, haha. We zijn in 1956 verloofd en in 1960 dus getrouwd.
Ons huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken. Kor werd in 1960 aan de Menthedalaan geboren, Wolter (in 1966) en Peter (in 1971) aan de Coendersweg. Kor is door zijn werk naar Zeeland verhuisd maar komt nog regelmatig deze kant op. Wolter woont in Westerwijtwerd. En dat Peter en Marike in de Berkenlaan wonen, hoef ik jou als overbuurman zijnde natuurlijk niet te vertellen. Peter en Marike hebben twee kinderen. Zoon Rogier is twaalf en Eline negen.
Wat is uw voormalig beroep?
Omdat ik net na 1 april geboren ben, kon ik pas op zevenjarige leeftijd naar de lagere school. Een schooljaar startte toen namelijk op 1 april. Na de lagere school in Stedum ging ik naar de MULO in Loppersum. Ik heb diep respect voor mijn ouders dat zij dit financieel voor elkaar hebben gekregen. De meeste kinderen moesten na hun lagere schooltijd namelijk direct aan het werk. Op zeventien jarige leeftijd haalde ik mijn diploma.
Ik ging toen vrij snel als typiste bij notaris Bakker in Loppersum aan het werk. Naast de typewerkzaamheden was ik ook wel eens getuige als dat zo uitkwam. Niet veel later kon ik als secretaresse bij een advocatenkantoor in Groningen aan de slag. Ik ging toen met de boemeltrein vanuit Stedum naar het Noorderstation om vervolgens naar de Oude Boteringestraat te lopen. Ik heb daar zeven jaar met veel plezier gewerkt.. Na getrouwd te zijn, was het werken in Groningen voorbij. Ik heb de laatste enveloppe, met daarop het logo van het advocatenkantoor, nog steeds in mijn bezit. Ik geloof dat mijn laatste maandloon toen ongeveer 250 gulden bedroeg.
In 1972 startte Sietze samen met Piet Huitsing hun eigen stukadoorsbedrijf, stukadoorsbedrijf Goossen en Huitsing genaamd, en ik deed hiervoor de boekhouding. Facturen opstellen en betalen, de BTW aangifte verzorgen enz.. Dit heb ik tot 1998 gedaan. In dat jaar werd Sietze namelijk 65 en kon hij met pensioen. Hij was er toen ook zat van hoor. Ik geloof dat Huitsing nog enige jaren zelfstandig doorgegaan is, hij is een jaar jonger dan Sietze.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Financieel gezien was de pensionering van Sietze echt een uitkomst. We wisten nu eindelijk wat we maandelijks konden ‘beuren’. Als ondernemer waren het toen soms onzekere tijden. Bij strenge winters stond het bedrijf zo maar drie maanden stil. En dus hadden we geen inkomsten terwijl de uitgaven wel gewoon doorgingen natuurlijk. In de loop der jaren kwamen ook de grotere stukadoorsbedrijven opzetten die het werk goedkoper konden uitvoeren.
Verveeld heb ik mij nooit in mijn leven. Naast de administratie had ik natuurlijk de zorg voor mijn drie jongens en ik heb ook vrij lang de was van mijn ouders gedaan. Dat was nog in de tijd dat er geen wasmachines waren, dus best wel een tijdrovend proces.
Daarnaast deed ik als penningmeesteres van de Vrouwenraad in Middelstum ook het nodige vrijwilligerswerk. We kwamen toen als vrouwenraad nog één keer per twee weken bij elkaar en deze bijeenkomsten moesten natuurlijk ook voorbereid worden. We zochten dan bijvoorbeeld een gastspreker en kwamen ook als bestuur regelmatig bij elkaar om te vergaderen. Als vrouwenraad hebben we enige jaren de speelweek georganiseerd.
Tegenwoordig mag ik graag lezen, zowel kranten als boeken. ’s Avonds kijk ik vaak televisie. En drie keer per week ga ik bij Sietze op bezoek, hij wordt verzorgd in De Twaalf Hoven in Winsum.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Ik was 69 toen ik oma werd, dat is op zich best wel oud. In het begin pasten Sietze en ik één dag per week op onze kleinkinderen toen Marike weer aan het werk ging. Met heel veel plezier hoor, Eline komt hier af en toe nog wel een broodje mee-eten. En Sietze en ik hebben gelukkig ook heel veel gelukkige jaren samen mogen beleven.
En de dieptepunten?
Dat is toch wel het dementieproces van mijn man. Ik denk achteraf dat het zich in 2009 pas echt geopenbaard heeft. Toen zijn we als gezin bijvoorbeeld nog gezamenlijk naar Noorwegen geweest en merkten de kinderen ook dat hun vader sommige dingen niet helemaal meer op een rijtje kon houden. In dat jaar zijn we bijvoorbeeld ook gestopt met het klaverjassen bij de VV Middelstum. Iets wat vooral Sietze heel graag mocht doen maar toen hij zich begon ‘te vergooien’, besloten we om hier maar mee te stoppen.
De eerste jaren heb ik de zorg voor hem op mij genomen. In 2014 lukte dit niet meer. 2014 is wat dat betreft een moeilijk jaar geweest. In juni werd ik namelijk geopereerd aan mijn rug. Sietze is toen tijdelijk naar het Hippolytushoes gegaan. Dit duurde niet lang want hij was heel onrustig en liep dan maar zo het gebouw uit. In juli is hij naar De Twaalf Hoven gebracht. In oktober van dat jaar brak ik ook nog eens mijn heup.
In Winsum zit Sietze op zijn plek. Hij kan daar zijn rondjes lopen, zonder weg te kunnen. Ik ga drie keer per week bij hem op bezoek. Soms pikt een van mijn kinderen mij op, anders ga ik met de regiotaxi. Hij brabbelt er dan op los maar ik weet vaak niet waar hij het over heeft of wat er in hem omgaat. Dat maakt mij wel eens machteloos. Dementie is wat dat betreft een moeilijke ziekte om mee te dealen. Gelukkig steekt hij de laatste tijd zijn hand weer omhoog als ik vertrek. Dat is toch prettiger weggaan dan wanneer hij boos wordt of begint te schreien.
Maar als ik kom, is hij altijd ‘blied’. Gisteren waren Rogier en Eline ook mee en toen was hij helemaal in zijn nopjes. Zelf heb ik de operatie aan mijn rug en heup goed doorstaan. Ik heb een rollator en een scootmobiel maar probeer zo lang mogelijk gebruik te maken van mijn rollator zodat ik zelf in beweging blijf.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen we nog aan de Coendersweg woonden, hadden we wel eens last van jongens die bij ons op de bel drukten. Als een soort van kattenkwaad dus na een voetbaltraining en wanneer ik opendeed was er niemand te bekennen. Dit ging een tijdje zo door en toen besloot ik om achter onze zijmuur te staan wachten om te kijken wie dat nu toch altijd deed. En jawel hoor, er werd weer aangebeld. Ik kwam achter de muur vandaan en zei tegen de jongen: ‘Zo, dus jij wilt bij ons op bezoek komen, kom maar mee naar binnen!’ Hij is toen tien minuten bij ons binnen geweest en daarna hebben we nooit meer last van hem gehad. Nee, ik noem geen naam haha….
Vlakbij het voetbalveld wonen had ook zo zijn charmes want we gingen er vaak heen om te kijken. Zeker in de tijd dat Peter nog in de junioren speelde en ook later toen hij in de senioren kwam. Maar het had ook zijn nadelen want na de Nieuwjaarsvisite bij de voetbalclub waren we altijd onze brievenbus kwijt. Vaak vonden we hem even verderop wel weer in de bosjes…. Nu we het toch over de voetbalclub hebben, ik heb ook nog enige jaren de contributiebetalingen bijgehouden. Dit was in de tijd dat Jan Koops voorzitter van de VV was.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Toen ik onlangs met Rogier aan het televisie kijken was, zagen we een oudere vrouw die een parachutesprong deed. ‘Dat is net wat voor u oma’, zei hij. Maar dat is natuurlijk gekheid. Een tocht met zo’n heteluchtballon is misschien nog wel iets. Dat heeft Sietze één keer gedaan, eind jaren zeventig. Dit ging uit van de Handelsvereniging en achteraf bleek dat het voor de ‘piloot’ de eerste keer was dat hij met passagiers aan boord de lucht in ging.
Dit ging dan ook niet helemaal vlekkeloos en toen een omstander voor de grap de volgende opmerking maakte: “Die zien we nooit meer terug”, was Peter behoorlijk van streek. Hij was toen nog maar een jaar of 6, 7. Gelukkig landde de luchtballon niet veel later veilig in de buurt van Usquert.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Soms denk ik wel eens, dat had ik niet moeten zeggen maar dan floept het er maar zo uit. Misschien heb ik onbewust wel eens dingen gezegd waar een ander last van gehad heeft.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat vind ik gezien de huidige situatie met mijn man een lastige vraag. Als ik nu een cijfer noem, dan geeft dit misschien wel een vertroebeld beeld en dat doet geen recht aan de gelukkige jaren die we samen gehad hebben.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Geniet van het leven! En denk niet te vaak van ‘dat doe ik later wel’. Je weet immers nooit hoe het later is….