Oktober was doorgaans een feestelijke maand in de Kostersfamilie. Op 12 oktober 1955 zijn mijn ouders getrouwd en moeders voegde op de 21e van dezelfde maand telkens een levensjaar aan haar rijke levensweg toe. Zo ook nog vorig jaar. Wanneer ik terugkijk op de oktobermaand van 2016 bleek uit niets dat ze een maand later niet meer onder ons zou zijn…..
Hoewel, als ik terugdenk hoe moeizaam ze zich door restaurant ’t Regthuys in Wirdum voortbewoog en hoe weinig ze at dan waren dit misschien al wel voortekenen dat haar lichaam er steeds meer de brui aan gaf. Dat had haar geest helaas al enige jaren eerder gedaan met als gevolg grote gaten in een doorgaans goed en betrouwbaar geheugen. Maar ze genoot zeker van die avond toen we bijeenkwamen om haar 61-jarig huwelijksband met Bertus te vieren. Volgens mij gaf ze dit op terugreis in de auto nogmaals aan. Achteraf gezien een gezellig laatste gezamenlijke avondmaal dus.
Zoals ze ook genoot van haar laatste verjaardag, nummertje 85 om precies te zijn, gevierd bij pa op zijn kamer. Toen we daar rond een uurtje of elf aankwamen, zat het gezellig vol. Moeders genoot van haar gebakje en keek af en toe met een glimlach om haar heen. ‘Mooi hé, al die mensen, die komen allemaal voor mij!’, zo leek ze te denken. Misschien heeft ze dat ook nog wel tegen mij gezegd. Net nadat ze mij gelastte om haar laatste stukje taart maar op te eten. Het was ook zo’n groot stuk. Inderdaad kunnen we nu terugkijken op een mooie vrijdag….
Wat kan het dan eigenlijk snel gaan. Binnen drie weken kwam op een woensdag het berichtje dat ze moeders voortijdig op bed gebracht hadden. De dag erna puzzelde ze tot mijn grote vreugde alweer vlijtig op Meerzorg en kraste met het woord ‘afweersysteem’ haar laatste puzzelwoordje door zo bleek achteraf. ‘Hep het goud doan?’, zo vroeg ze mij nog. Misschien wel de laatste woorden die ik haar heb horen zeggen. Vrijdag lag ze weer de hele dag op bed zonder wakker te worden. Gerda wist mij te vertellen dat de medicijnen die haar toegediend werden, er op duidden dat de laatste levensfase was ingegaan. Toen ik zaterdag weer bij haar langs ging, lag ze daar nog steeds zonder bij kennis te zijn geweest. Langzaam maar zeker drong het tot mij door, dat ze niet lang meer te gaan had……
De dag erna nam ze voor het laatst wat te eten tot zich, daarna stopten ook die reflexen. Het waakproces werd ingezet en 48 uur later stopte haar hart definitief met pompen. Dinsdag 15 november om tien over één nam ik voor het laatst afscheid van haar met een kus op haar roodgloeiende hoofd. Niet veel later was het definitief voorbij…..
En zo zaten we een jaar later op een zaterdagmiddag als familie weer bijeen in de Theeschenkerij op Ewsum. Met naast pa een definitief lege plek inderdaad. Aan het huwelijk was na 61 jaar en een maand een eind komen. Buiten verkleurden de bladeren richting prachtige herfsttinten om vervolgens tijdens een vleugje wind vanaf de boomtakken naar beneden te dwarrelen. Als mooie tranen die vervolgens roerloos op de kleibodem tot rust komen en daar verdampen.
Hopelijk komen wij als familie nog jaren bijeen om de trouwdag van onze ouders te herdenken met pa als centraal aanspreekpunt. Liever niet weer op een zaterdagmiddag trouwens, maar dit terzijde. Even terugdenken aan die mooie oktoberdag in 1955 toen er in Bedum getrouwd werd om vervolgens twintig jaar lang een dorpswinkeltje, kruidenierszaakje klinkt misschien nog wel wat knusser, te bestieren. In Westerwijtwerd nog wel, of all places. Waar vervolgens een gezin met zes kinderen gesticht werd waarvan de oudste al bijna het huis uit ging toen de jongste net geboren was. Opdat wij als Kosterscollectief die mooie en bijzondere oktoberdag nooit meer zullen vergeten….