Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam luidt heel eenvoudig: Jacob Cleveringa met dubbel c inderdaad. Ik ben geboren op 12 oktober 1954 in Rottum, toen nog gemeente Kantens. Ik was de op een na jongste telg uit een arbeidersgezin van zeven kinderen. Mijn beide ouders werkten vroeger bij Rixona in Warffum. Pa op diverse afdelingen, onder andere op de ‘patatafdeling’. Moeder was er kantinemedewerkster.
Toen ik negen jaar was, zijn we naar Den Andel verhuisd. Acht jaar later kwam Baflo in beeld. Eerst heb ik nog zeven jaar bij mijn ouders gewoond aan de Marijkelaan. Daarna volgde de verhuizing naar de Sijtsmaweg nummer 15. En hier woon ik inmiddels al weer veertig jaar met heel veel plezier. Hoewel ik ‘import’ blijf, ervaar ik in Baflo het dorpsgevoel. Wanneer er iets georganiseerd moet worden dan helpt iedereen mee. De saamhorigheid is sterk aanwezig, in combinatie met een bruisend verenigingsleven.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 30 mei 1986 getrouwd met Grieta Baar. Na zeven jaar samen te hebben gewoond, werd het uiteindelijk toch nog ‘een moetje’, haha. Grieta is geboren in Bedum en getogen in Leens. We hebben elkaar ontmoet in jeugdsoos ‘De Kelder’ in Baflo. De vlam sloeg uiteindelijk over tijdens de film ‘The Godfather’ die toen werd gedraaid. Grieta is overigens vijf jaar jonger dan ik.
Het huwelijk heeft ons twee dochters geschonken. Marga is 30 jaar en woont in Marum, Diana is twee jaar jonger en woont tijdelijk even weer thuis. We zijn inmiddels de trotse grootouders van twee kleinkinderen. Van beide soorten één waarvan de oudste binnenkort drie jaar wordt en de jongste nog maar vijf maanden oud is.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school doorlopen te hebben in Kantens en Den Andel, vervolgde ik mijn weg op de LTS in Uithuizen. Daar wist ik direct al dat ik schilder wilde worden. Vraag mij niet waarom maar op 13e jarige leeftijd stond mijn beslissing vast. Op mijn 17e kreeg ik mijn diploma en daarna kon ik bij schilder Enter in Winsum aan de slag. Dit duurde maar een maandje of drie, toen volgde schilder Sips in Groningen.
Toen ik daar twee jaar gewerkt had, moest ik eerst in militaire dienst. Ik kwam op in ’s Hertogenbosch en was voorbestemd om naar Suriname uitgezonden te worden. Toen ik op inschepingsverlof zat in Rotterdam, kwam er echter een telegram dat we onmiddellijk terug moesten komen. Het was in de tijd dat Bouterse op kwam zetten en het werd er niet veiliger op in Suriname. Uiteindelijk is alleen het kader die kant op gegaan. Ik had toen de keus om of te gaan wachtlopen bij diverse objecten of om af te zwaaien. Ik koos voor het laatste en zo kwam er na een maandje of drie al een voortijdig einde aan mijn diensttijd.
Toen ik mij op een morgen bij het arbeidsbureau in Uithuizen meldde, hadden ze een vacature bij schilder Buitenwerf in Warffum voor mij. Ik ben er op de terugweg met mijn brommertje langs gegaan en kon direct ’s middags beginnen. Ook daar ben ik twee jaar werkzaam geweest. Daarna volgden nog twee langere dienstverbanden. Bij Cor Buis in Glimmen ben ik acht jaar in dienst geweest, daarna volgden achttien jaar bij schilder Klaverblad in Groningen.
Vijftien jaar geleden wilde ik nog één keer een switch maken en ik besloot toen om voor mijzelf te gaan beginnen. Het was in de tijd dat je geen ondernemersdiploma meer nodig had wanneer je zelfstandig werd. Een beslissing waar ik nooit spijt van heb gehad. In de hoogtijdagen had ik vijf schilders aan het werk, nu is alleen Mike Smit nog bij mij in dienst en dat bevalt prima. Mijn vrouw doet de boekhouding, daarnaast doet ze ook de administratie bij installatiebedrijf Bolhuis in Baflo.
Ik ben nog steeds met plezier aan het werk maar ik ben zo langzamerhand op een leeftijd gekomen dat je alles wel gezien en meegemaakt hebt. De diversiteit in werkzaamheden is het mooist, wat dat betreft is geen dag hetzelfde. Vaak ben ik in de omgeving van Baflo aan het werk maar af en toe ben ik ook wel in Groningen of Uithuizen te vinden. Normaal gesproken had ik op mijn 62e met pensioen gekund, maar dat ‘war einmal’….
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van met pensioen gaan is dus nog geen sprake maar het aftellen is begonnen en dat kan ik op de vingers van één hand uitrekenen. Na mijn pensionering zal ik vast niet in een zwart gat terechtkomen. Wat dat betreft ben ik nu al vrij druk met allerhande vrijwilligerswerk. Zo ben ik sinds 2013 secretaris van Rood Zwart Baflo. Dezelfde functie vervul ik ook in het bestuur van Gemeente Belangen Winsum. Hier ben ik lid van geworden om iets te kunnen betekenen voor het dorp Baflo. Ik heb jarenlang in het bestuur van de Noorder Rondritten gezeten maar daar ben ik vorig jaar mee gestopt. Dat ze mij toen tot erelid benoemd hebben, was een aangename verrassing.
Hiervoor in de plaats ben ik budgetbeheerder geworden van de sectie marathon en lange baan schaatsen van de KNSB. Ik ben inmiddels ook al vijftien jaar drager bij de begrafenisonderneming en scheidsrechter en praktijkbegeleider van de KNVB. Ik fluit zelf vanaf mijn 29e. Voor die tijd was ik keeper bij Marcia maar een motorcrossongeval maakte hier een vroegtijdig einde aan. Ik fluit nog steeds elke zondag mijn wedstrijdjes en begeleid jongere en oudere scheidsrechter die net met fluiten begonnen zijn.
Misschien is het ook nog wel leuk om te vermelden dat Grieta ook in het bestuur van Rood Zwart Baflo zit in de functie van penningmeester. Met voetbalzaken hoef je haar niet te belasten maar ze heeft de financiële zaken prima op orde. Af en toe komt ze ook nog wel eens als supporter langs om naar een wedstrijd te kijken. Het hele voetbal-, fluiten- en secretarisgebeuren, het totaalplaatje hiervan als het ware, is min of meer ook mijn hobby. Ik moet er niet nog meer hobby’s bijnemen want dan kan ik mijn huwelijk wel gedag zeggen, haha.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik geniet van het leven en het leven vind ik ook zoveel omvattend dat ik het moeilijk vind om de hoogtepunten te benoemen. Want daarmee doe je andere zaken dan weer tekort. Ik zie iedere dag als een hoogtepunt. Maar de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen zijn natuurlijk wel heel bijzondere momenten. En dat ik tot erelid van het bestuur van de Noorder Rondritten uitgeroepen ben, heb ik ook enorm gewaardeerd.
En de dieptepunten?
Het verlies van mijn zusters en broers op betrekkelijk jonge leeftijd. Eerst Harm, hij mocht slechts 50 jaar worden. Alderd werd 61 en Marie 64. En vorig jaar overleed Aaltje op 74-jarige leeftijd. Het verlies van mijn ouders en schoonouders is natuurlijk ook moeilijk maar die waren al op leeftijd. Dat maakt het verwerkingsproces wel wat makkelijker.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Samen met de inmiddels overleden scheidsrechter Willem Wieringa heb ik de strafschoppenserie tussen Eenrum en Haulerwijk mogen leiden. Een beladen serie want beide ploegen moesten op herhaling. Haulerwijk had namelijk in de eerste serie van keeper gewisseld zonder de scheidsrechter hiervan in kennis te stellen. Eenrum verloor de strafschoppenserie maar tekende beroep aan. Op de herhaling kwamen heel veel toeschouwers af, volgens mij heb ik nog nooit zoveel mensen bij een wedstrijd mogen begroeten. Het liep voor Eenrum echter zuur af want ze verloren opnieuw.
Ik was laatst in Rotterdam waar ik samen met mijn neefje van 19e en nog wat familieleden door een drukke winkelstraat heen kuierde. Toen we ergens gingen zitten om wat te drinken, merkte ik gekscherend tegen mijn neefje op dat ‘oom Jacob’ een internationaal bekende scheidsrechter is. Niet veel later kwam de selectie van Surhuisterveen langs het terras en laat ik dat team nu net een week eerder gefloten hebben. ‘Hé scheids’, hoorde ik één van de spelers roepen die mij herkend had. Voor mij een reden om tegen mijn neef te zeggen: “Zie je wel!”
Toch heb ik heel veel connecties aan het fluitwerk overgehouden. Gelukkig is er vaak sprake van wederzijds respect. Ik krijg nog steeds een hand van Geert-Jan Zijlstra, wanneer ik hem tegenkom. En dat is sowieso twee keer per jaar tijdens de streekderby RZ Baflo tegen Noordpool waar Geert-Jan tegenwoordig elftalbegeleider is.
Vroeger in het veld was het soms een rotzat, ik heb hem zelfs een keer rood moeten geven. Terecht, zo merkte hij later op maar we gaan nu veel amicaler met elkaar om. Ik pik hem eruit omdat hij een echte verenigingsmens is en daar heb ik diep respect voor. Dat vind ik toch de leuke dingen van het voetbal…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo lang mogelijk zo doorgaan. Natuurlijk genieten mijn vrouw en ik af en toe van een vakantie in Griekenland maar naar twee weken vinden we het vaak wel welletjes. Dan verlangen we weer naar de Bafloër toren. En natuurlijk naar onze kinderen en kleinkinderen, onbetaalbaar!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, ik accepteer de fouten die ik maak zonder daar uitgebreid op voort te borduren. ‘De fouten van vandaag, is mijn kennis voor morgen.’ Ik zeg wel eens gekscherend dat ik spijt heb van het feit dat ik niet rijk geboren ben maar besef maar al te goed dat geld alleen niet gelukkig maakt!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke acht, je spreekt met een tevreden mens.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben een eenvoudig man en dat wil ik graag zo laten. Recht door zee gaand zonder al te veel poespas te maken. Dit geldt ook voor het fluiten. Zowel in de bestuurskamer als op het veld probeer ik haantjesgedrag te vermijden. Sowieso ben ik van het vergeten en vergeven nadat het laatste fluitsignaal heeft geklonken……