Dit verhaal is ( een noodoproep) voor Stichting Gewoon Bijzonder
Het is half zeven in de ochtend en ik smeer het brood voor mijn kinderen bij het aanrecht.
Ik huil.
Onbegrip rolt zacht langs mijn wang, stille woede langs mijn kin.
Maar de tranen die uiteen spatten op mijn handen, zitten vol liefde.
Liefde voor mijn broer Richard.
Liefde voor Laura.
Liefde voor alle gewoon bijzondere kinderen.
Richard stierf toen hij 32 was. Aan kanker. Deze ziekte neemt zo nu en dan familieleden bij me weg.
Mijn broer was zes jaar ouder dan mij. Hij was me er wel eentje.
In zijn jonge jaren vocht hij tegen alles wat in die periode, voor de meesten in ons dorp, normaal was. De kerk, het geloof, regels, school. Het systeem.
Hij was wars van de dogma’s van toen.
Toen Richard ouder werd, kreeg hij een relatie met Nelleke. Nelleke kwam uit een groot liefdevol gezin. Deze familie woonde in een boerderijtje ergens in Drenthe. Hun kleine woonkamer was bijna geheel gevuld met een speciaal bed en andere hulpmiddelen. Want, Nelleke had een zusje. Dit zusje was meervoudig gehandicapt. Voor de familie maakte dit, naast natuurlijk alle praktische zorgen, geen donder uit. Het zusje woonde thuis. Liefdevol.
Dat was bijzonder, maar ook gewoon.
Richard voelde veel liefde voor het zusje. Hij zorgde volop mee als hij er was en was jarenlang vrijwilliger bij de vakantieweken van BOSK .
Richard heeft altijd een groot hart gehad voor kinderen. Voor alle kinderen. Studeerde voor leraar, maar haakte af. Hij had toen al een duidelijke mening over het onderwijs. Over hoe het systeem, op verschillende manieren, vele gewoon bijzondere kinderen, vele talenten, buiten sloot.
In een andere tijd, was hij daar al mee bezig.
Wat een broer!
Nu Laura. Ze woont in Uithuizen. Ze lijkt op het zusje van Nelleke.
Laura is ook meervoudig gehandicapt en woont in net zo’n liefdevol gezin. Wat een rijkdom.
Ik ken de moeder van Laura. Al een tijdje, via mijn werk. Laura heeft een bijzondere moeder.
Dat vindt de moeder zelf niet, maar ik wel.
Ze is bijzonder, omdat ze bijzonder om kan toveren tot ‘gewoon’. Wat een gave.
Deze moeder heeft in haar eigen dorp een stichting opgericht. Stichting Gewoon Bijzonder.
Dit initiatief tovert in Uithuizen, bijzonder om naar gewoon.
Ze zorgt dat kinderen die volgens ons zorg- en onderwijssysteem naar het speciaal onderwijs of dagopvang moeten, gewoon in het eigen dorp naar school kunnen.
Let wel. Naar de reguliere school. De school waar ook mijn en uw kinderen naar toe gaan.
In het dorp. Dichtbij huis. Thuis.
Er gaan inmiddels vier kinderen naar deze school. Ze doen mee waar het kan en kunnen apart waar nodig. Ik heb ontroerende foto’s gezien en indrukwekkende verhalen gehoord. Voor de gewoon bijzondere kinderen betekent dit dat ze ’s ochtends en ’s middags niet bekaf raken van het speciaal vervoer naar een locatie ver van hun dorp.
Nee, deze energie verbruiken ze daar waar het hoort.
Op school.
Ze wandelen en rollen iedere dag door het eigen dorp. Buurtbewoners groeten. Ouders, opa’s en oma’s, broertjes, zusjes, klasgenootjes, alle dierbaren, wandelen gezellig met ze mee van en naar school. Zoals gezinnen in de dorpen van Groningen dat doen.
De schooldagen blijken zeer stimulerend te werken voor gewoon bijzondere kinderen. Ze zijn alerter, ontwikkelen zich veel meer. Ze doen verbazen.
Maar niet alleen de gewoon bijzondere kinderen hebben baat bij deze vorm van inclusieve onderwijs. Alle kinderen ervaren iets positiefs. Ze leren dat niet iedereen is zoals ze zelf zijn. Ze leren dat beperkingen bestaan. En niet alleen dat. Ze leren hier ook mee om te gaan. Dagelijks. Als in een gezin. Zo zorgen ze voor elkaar.
Ze knuffelen, ze duwen en rollen. Ze helpen mee boeken uitzoeken en lezen voor. Ze troosten, ze lachen. Ze spelen. Iedereen hoort erbij.
Een mooi verhaal lijkt ‘t.
Tot het ging scheuren en beven. Eerst in de bodem van Groningen.
Daarom bouwt men nu een prachtig nieuw gebouw in Uithuizen voor het onderwijs. Drie scholen, samen in één gebouw. Wat een kans voor de kinderen in Uithuizen! Het nieuwe gebouw is bijna klaar. Binnenkort kunnen de kinderen in fases gaan verhuizen.
Nu komen ook de scheuren in het mooie verhaal van de gewoon bijzondere kinderen. Het bericht dat ik enkele weken terug hoorde, liet me beven.
De kinderen van Stichting Gewoon Bijzonder, zijn namelijk tot aan de dag van vandaag, niet verzekerd van een plek in deze nieuwe schoolomgeving. Leest u deze zin nog een keer?
Waar de ellende van de aardbevingen ten grondslag ligt van deze nieuwe kans.
Waar succes bewezen is. Waar geld is. Waar de wil is van het dorp en van de schoolbesturen.
Met een landelijke overheid die Stichting Gewoon Bijzonder als voorbeeld op handen draagt en een wet Passend Onderwijs die innovatieve initiatieven als deze stimuleert.
Voor de stichting is het nu écht vijf voor twaalf.
De Uithuizer kinderen willen niet meeverhuizen als de gewoon bijzondere kinderen niet mee mogen.
Hoe bijzonder is dat! Of, is dat nu juist zo heel gewoon? En is ons systeem juist bijzonder?
Staand bij het aanrecht, vraag ik me af waarom dit verhaal me zo raakt. Ik heb mijn hele professionele netwerk gemobiliseerd. Heb echt geprobeerd te snappen wat er gaande is en heb verschillende keren, tot laat in de avond met de dappere en veel te geduldige moeder zitten appen.
Waarom wil ik knokken voor en met Laura? Voor en met haar moeder. Voor en met de andere kinderen van Uithuizen en omstreken?
Waarom raakt het me zo?
Dit buitensluiten van gewoon bijzondere kinderen?
Deze vorm van apartheid?
Dan denk ik aan mijn broer.
Richard.
Wat heeft hij me eigenlijk veel geleerd. Toen.
Ik ervaar dat een stukje van hem, voortleeft in mij.
Ik ervaar diep in mijzelf, de erfenis van mijn broer.
Onze band is op dit precieze moment, sterker dan ooit.
En daarom dit verhaal.
Uit Richards naam, voor Laura.
Ik hoop dat dit verhaal veelvuldig gedeeld gaat worden in Groningen. Want dat helpt Laura. En haar moeder. En alle gewoon bijzondere Groningse kinderen.
Hoe bijzonder zou dat zijn!
Want, willen we niet allemaal daar zijn, waar iedereen je kent.
Zijn waar we thuishoren?
Laten we dat niet bijzonder vinden.
Maar heel gewoon.