Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik kwam als Andrea Harmina Sliep op 17 mei 1956 op de wereld. Ik ben in Bedum in de Almastraat geboren als tweede dochter uit een gezin met vier kinderen. Later kreeg ik nog een broertje en een zusje. Mijn ouders waren één van de eerste bewoners van de Almastraat, ik herinner mij de grote speeltuin nog die vlakbij lag en waar ik menig uurtje doorgebracht heb. Mijn vader was veehouder op de boerderij van mijn grootouders die daar samen met een oom en een tante van mijn vader woonden.
Toen opa overleed zijn we naar de boerderij verhuisd, deze lag aan de Wolddijk in Noordwolde. Ik was toen tien jaar. Toen de melkstallen kwamen, was de charme van het boer zijn er een beetje af voor mijn vader. Hij zei toen tegen de buurman: ‘Wanneer er een geschikte koper komt dan ben ik weg!’ Een week later was de boerderij al verkocht. Het was in de tijd dat er veel boeren uit het westen deze kant op kwamen en de boerderij is toen overgenomen door een boer uit Maassluis. Pa is vervolgens melkcontroleur geworden en dit heeft hij tot zijn 70e volgehouden. Hij vond het heel leuk werk om te doen.
Toen ik 17 was, verhuisden we naar de Boterdiep WZ nummer 34. Vervolgens konden mijn man en ik het huis van mijn schoonouders overnemen, deze woonden aan de Plantsoenstraat in Bedum. Daar hebben we acht jaar gewoond. Onze vee-/dierenstapel breidde zich met cavia’s, konijnen, kalfjes en zelfs ezels (Karel en Carolien genaamd) steeds verder uit. Vandaar dat we op zoek gegaan zijn naar een klein boerderijtje.
Mijn man werkte destijds als kok in Fraamborg in Middelstum en kwam via de plaatselijke slager Siegers te weten dat er aan de Klinkenborgerweg in Kantens een boerderij te koop stond. Deze was wel aan de grote kant en ons budget was beperkt. We hebben toen het bedrag genoemd dat we maximaal konden betalen en de boer ging hiermee akkoord. En dus wonen we sinds zeven maart 1987 op deze prachtige, ruime plek aan het water net buiten Kantens.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 20 december 1978 getrouwd met Jan Geert Goederee uit Bedum. Of het liefde op het eerste gezicht was? ‘Haldaal nait!’ Jan pikte namelijk mijn bureauplekje in toen ik bij Sperwer in Bedum werkte. Op deze afdeling verwerkten wij de boekhouding van alle Sperwerwinkeliers van de noordelijke provincies. Ook dronk hij als enige thee in plaats van koffie, iets wat ik als koffiejuffrouw maar vreemd vond. Dit kantoorwerk was uiteindelijk niets voor hem en dus ging hij niet veel later als druivenplukker naar Frankrijk.
Later moest hij nog in militaire dienst en vervolgens werd hij kok op een boot waardoor hij soms een half jaar van huis was. Toch kwam ik hem af en toe nog wel eens tegen aan de bar in het gezellige Concordia-gebouw in Bedum. Hij zocht mij ook wel eens thuis op en stuurde brieven. Uiteindelijk is het allemaal dus goed gekomen en volgend jaar hopen we ons 40-jarig huwelijksjubileum te vieren.
We hebben samen vier kinderen gekregen: Harmen (35 jaar) en Erwin (32) wonen nog thuis. Erwin heeft drie jaar geleden een huis gekocht in Scharmer waar hij alle weekenden druk is met allerlei opknapwerkzaamheden. Gerrie (34) woont samen met Anoeska (Huitsing) in Groningen en dochter Leonie (29) is twee week geleden net getrouwd met Martijn, ze wonen in Zandeweer. Sinds anderhalf jaar ben ik de trotse oma van kleinzoon Sem, het zoontje van Gerrie en Anoeska.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb er vroeger eigenlijk nooit over nagedacht wat ik nu precies wilde gaan worden. Na de lagere school volgde de MAVO in Bedum maar deze heb ik toen niet afgemaakt. Ik wilde liever aan het werk, lekker centjes verdienen. En dus kwam ik toen ik net zestien jaar was bij Sperwer in Bedum op kantoor terecht. Daar heb ik 2 a 3 jaar gewerkt waarna de werkzaamheden zich door een fusie met ENKABE naar Groningen verplaatsten. Door deze fusie werd de boekhoudafdeling zelfstandig en kreeg het de naam Het Centrum. Al met al heb ik tien jaar voor Het Centrum gewerkt, toen diende Harmen zich aan. Omdat het bij Het Centrum tijdelijk heel druk was heb ik vanuit huis nog enige maanden twintig uur per week voor ze doorgewerkt maar toen was ik er zat van. Daarbij diende Gerrie zich aan….
Jan zijn ouders hadden een winkel waar ze wol- en handwerkartikelen verkochten, alsmede kleding, ondergoed en manufacturen. Daar werkte ik met enige regelmaat op de vrijdagavond of op de zaterdag als verkoopster. Dit heeft tot 1994 geduurd. Daarna kon ik bij Bouwbedrijf Reinder Wijpkema uit Kantens op kantoor komen. Wijpkema nam later de Posthoorn over en dus kwam deze boekhouding er bij. Daarna volgden insteekwerkzaamheden bij Mailfarm Westerdijkshorn (reclamepapier in enveloppen doen, sieraden verpakken enz..), dit deed ik in combinatie met kantoorwerk bij Kruidhof Installatietechniek in Stedum.
Bij de laatste firma heb ik ongeveer acht jaar in deeltijd gewerkt. Ik zorgde er altijd voor dat ik weer thuis was, wanneer de kinderen van school kwamen. Toen de werkzaamheden bij Kruidhof er op zaten, was ik maar zo een hele winterperiode bij huis. Toen kwamen de muren op mij af, ik wilde graag weer aan de slag. Dat kon toen ik een advertentie in de Ommelander Courant zag. AB Service zocht inpakmedewerksters voor een koekjesfabriek in de regio. Twee weken later was ik al als uitzendkracht bij Vast Banket in Middelstum aan het werk. Dit was in 2002/2003.
Bij Vast heb ik zo’n acht, negen jaar gewerkt, de laatste drie jaar zelfs in vaste dienst. Het was ondanks de drukte een geweldige tijd met leuke collega’s waar ik de nodige lol mee beleefd heb. Hier werd ik in 2011 ontslagen. Dat vond ik op zich best jammer maar het was voor mij wel het beste. Doordat ik reuma kreeg in mijn handen/polsen/vingers werd het inpakwerk steeds lastiger voor mij. De laatste maanden liep ik toch wel op mijn tenen…..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik kwam dan ook tijdens de ontslagprocedure in de ziektewet terecht. In 2013 ben ik definitief afgekeurd. Thuis zitten was best wel zwaar voor mij, in het begin kwam ik in een zwart gat terecht. Na twee weken mineur had ik zoiets van: ‘zo moet het nu ook weer niet!’. Ik ben toen plantjes en komkommers bij ons in de kas gaan kweken en pakte het breien en handwerken wat ik altijd zo leuk vond om te doen weer op.
Daar oma was overleden vond Harmen dat het tijd werd dat ik nieuwe sokken voor hem ging breien. Ik kreeg een patroon van mijn oud-collega Fenna en sloeg aan het breien. Inmiddels ben ik helemaal ‘sokkenbreienverslaafd’, zoals mijn dochter het zo mooi noemt. Ik heb inmiddels zo’n veertig paar gebreid. Tegenwoordig ben ik ook alle dinsdagmiddagen bij de ‘Breiwichter’ in het Hippolytushoes te vinden waar ik met enige inwoners en vrijwilligers lekker aan het breien ben. Dit vrijwilligerswerk doe ik inmiddels al weer anderhalf jaar met veel plezier.
Verder ben ik aan het haken geslagen, ik heb al de nodige dekens in elkaar gehaakt. En kleren gebreid voor Sem inderdaad. Daarbij mag ik graag fietsen met de hond. Harmen, die overdag bij de NOVO in Uithuizen aan het werk is, verzorgt ’s avonds de vogels en cavia’s. Jan werkt tegenwoordig als begeleider bij ‘De Zijlen’ in Appingedam en dus neem ik het huishouden op mij. Ik zie dit als een noodzakelijk kwaad maar door ’s morgens vroeg te beginnen heb ik in de middag weer tijd voor leukere dingen…..
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ons huwelijk heeft ons dus vier kinderen geschonken. Wanneer er weer een prachtig kindje in de wieg lag, dan kon ik daar intens van genieten. Zoals ik nu ook met volle teugen geniet van kleinzoon Sem.
En de dieptepunten?
Mijn vader is op 79-jarige leeftijd plotseling overleden aan een hartstilstand. Hij stond altijd nog midden in het leven en kwam regelmatig even aanwaaien op de fiets. Zijn dood kwam dan ook hard aan bij mij. Jan zijn vader is vrij jong overleden, hij mocht slechts 58 jaar worden. Hij leed aan astma en is twee keer voor een half jaar naar een sanatorium in het Zwitserse Davos geweest voor een behandeling. Tijdens zijn laatste behandeling daar, diende zich een trombose aan waardoor hij in oktober terug moest naar het mistige en waterkoude Nederland. De astma kwam weer terug en één van die aanvallen is hem fataal geworden.
Van beide onheilstijdingen kreeg ik al vroeg in de morgen bericht via de telefoon. Sinds die tijd moet ik ook niets meer hebben van telefoontjes voor half negen. Toen mijn oudere zuster 26 jaar was, is ze naar Engeland verhuisd want daar ging haar grote liefde wonen. Ze was in die tijd niet alleen mijn zus maar ik beschouwde haar ook als mijn grootste vriendin en vond het dus maar niets dat ze ging emigreren….
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Na in november 1978 te zijn verloofd, trouwden we een maand later al. Uitzet hadden we helemaal nog niet, ik had alleen een broodmandje. Daar mijn schoonouders ondernemers waren, hadden ze een pas van de Makromarkt in Amsterdam. Jan zijn oudste zus woonde ook in die buurt en dus gingen we met onze eend die kant op om allerlei spullen in te slaan. Ik was nog nooit in een dierentuin geweest in het westen en we waren toen in de gelegenheid om er eens heen te gaan want in Wassenaar was zo’n dierentuin.
En dat heb ik geweten. We kwamen in zo’n donker hok terecht waar zich de geleedpotigen bevonden. Daaraan grensde ook het binnenterrein van de gorilla’s. In de hoek zat zo’n groot exemplaar die mij strak in de ogen aankeek. Ik werd er helemaal ongemakkelijk van en toen ik ook nog eens tegen een aquarium botste wilde ik graag weer naar buiten. We kwamen na een omweg bij het buitenverblijf van de gorilla’s terecht en daar kreeg die ene gorilla mij weer in het vizier. Hij aarzelde niet en wierp mij zo van een afstandje een zandpol in mijn gezicht. Ik zei tegen Jan: ‘Nu begrijp je ook wel waarom ik uit dat donker hok wilde.’ In die tijd draaide net King Kong in de bioscoop, deze gorilla leek er verdacht veel op….
Ik kijk dus met veel plezier terug op mijn tijd bij Vast Banket. In de winterperiode moest ik vaak richting de bakkerij om kransen en letters te leggen. Dan raakte je ook eens in gesprek met de bakkers die je normaal nooit zag omdat ze een eigen kantine hadden. Aan de lijn voerde je dan maar zo hele mooie en lange gesprekken. Soms zelfs al om kwart voor vijf ’s morgens!
Het voeren van leuke gesprekken gold natuurlijk ook voor de inpakafdeling waardoor je met je naaste collega’s een goede band opbouwde. Bij de cakelijn zat je maar zo acht uur tegenover elkaar om de cakes in te pakken. Best wel zwaar werk maar de uren vlogen voorbij.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We trekken er jaarlijks zo’n twee a drie keer met de caravan opuit. Kamperen is helemaal mijn ding. Ik hoop hier de komende jaren lekker mee door te kunnen gaan en wil binnenkort graag eens naar Texel. Vaak kamperen we bij het Zuidlaardermeer en we komen regelmatig met enige kampeerders bij elkaar met onze caravans. Zo hadden wij hier tijdens de Pinksterdagen bezoek van twee Duitse stellen plus een stel uit Wagenborgen. Volgend jaar komen we tijdens de Paasdagen bij elkaar in Duitsland.
Dat zijn altijd heel leuke bijeenkomsten. Zelf zou ik graag nog eens een cruisetocht willen maken. Hierbij hoef ik niet de hele wereld over, een tocht naar het Moezelgebied in Duitsland zou ook al heel mooi zijn.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, geloof ik. Dat zou dan van dingen moeten zijn die ik heb uitgesteld maar daarvan is geen sprake. Ik ben doorgaans een huismus die er dus af en toe op uit wil en dat gebeurt ook. Daarbij kan ik van kleine dingen genieten. Zo ben ik dit weekend naar de braderie in Uithuizen geweest en zal ik dit weekend ongetwijfeld op de streekproductenmarkt in Ewsum te vinden zijn.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een vette 8!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Houd het hoofd koel en de voeten warm! Of te wel rustig blijven is het beste, stress moet je niet te veel hebben. Een credo die mij als ‘sokkenbreier’ natuurlijk op het lijf geschreven is. Op latere leeftijd heb ik trouwens toch nog mijn MAVO diploma gehaald.
Ik zat als 18-jarige op de avondschool in Groningen met allerlei oudere mensen die door de leraren met meneer of mevrouw werden aangesproken. Ik werd dan gewoon Andrea genoemd, haha. Veel van mijn oude leraren liepen er nog steeds rond zoals meneer Stulp en meneer De Vries. Best wel een rare gewaarwording maar deze inspanningen leverden mij uiteindelijk toch een diploma op…..