Het luikje van de uitlaat van de afzuigkap bij de buren kleppert, ergens voor het huis valt een lege vuilcontainer met een klap ondersteboven. Storm en regen hebben het gehamer van de straatleggers verjaagd. Een uitgelezen morgen om te joetjoepjen.
Het is een van de dingen die ik graag doe. Grasduinen op YouTube op zoek naar mooie muziekjes. Muziekjes voor mezelf maar ook voor het Radio Noord-programma De Noordmannen waar ik sinds begin van dit jaar met Wiebe Klijnstra de presentator van ben.
Kathy’s song van Simon and Garfunkel, So Beautiful van Pete Murray of Je l’áime a mourir van Shakira. Het zijn zo maar enkele pareltjes waar mijn hart week van wordt. Mijn broer heeft het joetjoepjen-virus ook. Van hem heb ik bijvoorbeeld dat nummer van Shakira, origineel van de Franse chansonnier Francis Cabrel.
Als Johnny Cash met One (cover van U2) is uitgezongen zie ik rechts in het vak met door YouTube aangeraden nummers bovenaan Der Weg van Herbert Grönemeijer staan, een der allergrootste Duitsers. Zo werd hij ooit door de Duitsers zelf boven Udo Jurgens en Mozart verkozen als ‘grösste Musikstar aller Zeiten’. Het nummer Der Weg is een eerbetoon aan zijn overleden vrouw.
Ich kann nicht mehr sehen
Trau nicht mehr meinen Augen
Kann kaum noch glauben
Gefühle haben sich gedreht
begint Grönemeijer met zingen. In een tijd van enkele weken verloor Grönemeijer zijn broer en zijn vrouw. Om er dan zo over te zingen, rillingen lopen over mijn rug. Mijn gedachten maken tegelijkertijd een sprongetje naar Middelstum. Naar de uitzending van De Noordmannen ergens begin juni met vader Meindert en zoon Be Schollema.
Op een zonnige zondagmorgen liepen wij door het nog slaperige Milnsum. De Schollema’s, twee aimabele oer-Milnsumers, vertelden in geuren en kleuren over hun jeugd, kapsalon Tabak en de melkfabriek aan de boorden van het Boterdiep.
Rond half tien verhaalde ik op een stoepje van een nog leeg huis aan de Burchtstraat in mijn wekelijkse column over een overleden vriendin van vroeger die ik een bezoekje bracht op het kerkhof. Als het verhaal klaar is en de muziek van Sting speelt, komt er vanaf Herberg ‘In de Valk’ een man op een fiets aanrijden. Als hij stopt bij ons gezelschap, is het eerste wat hij zegt: ‘Mooi verhoal Erik’. Het is een grote stevige kerel. Kort kapsel, vriendelijk gezicht en armen en handen als kolenschoppen.
Ik ken hem ergens van. Ik heb hem eerder gezien, maar door dat rotgeheugen van mij kan ik er niet opkomen. Maar hij is een bekende in het dorp. Dat weet ik wel.
‘Joe binnen wel n bekinde in t dörp’, druk ik hem de microfoon onder zijn neus. ‘Gerard Mulder. Mor of ik bekind bin?’ In het gesprek komt het op geloof en de zondagsschool van dominee Buskens. Dat er een eind aan zijn geloof kwam omdat hij tijdens de eerste catechisatie een stinkbom onder een stoelpoot had gelegd. Vier mannen moeten hartelijk lachen om de aimabele spreker.
Dat hij de Schollema’s ook wel kent en zij hem ook wel. ‘Binnen je mooi kloar mit, mit dij baaidend’ is zijn Groningse humor steukelzinnetje over de Schollema’s bij ons in de uitzending..
‘Wie hebben leste tied al heul wat mit mekoar mitmokt’. Zegt Bé plotseling met ietwat trillende stem. Dan komt het hoge woord eruit. Mulder heeft een paar maanden eerder zijn dochter Rianne verloren tijdens een tragisch auto-ongeluk, waarbij ook een jongen uit het nabijgelegen dorp Kantens om het leven kwam.
De sfeer in het gesprek is plotseling anders. Onderhuidse emotie is voelbaar als hij vertelt dat hij geen steun aan het geloof heeft maar aan zijn familie en vrienden en ‘de warmte van het dorp’.
Meindert vertelt dat Mulder de vlag met schooltas van zijn dochter heeft uitgehangen op de dag dat de examenuitslagen bekend werden omdat pa wist dat zijn dochter cum laude zou zijn geslaagd. ‘Wai’k zeker…’ voegt Mulder toe.
Collega Wiebe vraagt hem hoe je zoiets verwerkt. ‘Ja nait…’ zegt de bruine stem. Wel pakt hij meer de fiets, loopt hij vaker een rondje door het dorp.
De laatste klanken van Grönemeijers Der Weg sterven weg.
Habe dich sicher
In meiner Seele
Ich trage dich bei mir
Bis der Vorhang fällt
Erik Hulsegge
Ik heb het fragment uit de Noordmannen voor het verhaal teruggeluisterd. Ik hield het niet droog. Wat een man die Mulder. Gaat jullie goed Gerard, Willie en Sander.