Wekelijks zit ik te broeden op de twee bijdragen voor mijn website waarvan ik zelf vind dat ik ze moet schrijven. Dit kunnen verhalen zijn over grappige, sportieve of ontroerende momenten die op mijn levenspad komen of ze haken in op de actualiteit. Daarbij hoop ik natuurlijk dat de blogs goed gelezen worden en dat ze tot nadenken stemmen of tot een glimlach leiden. De ene week schud ik de verhalen zo uit mijn mouw, een andere keer kost het veel meer moeite.
Teksten met eeuwigheidswaarde heb ik vast nog niet geschreven. ‘I have a dream’ of ‘One small step for man, one giant leap for mankind’ of ‘Ich ben ein Berliner’, iets in die trend bijvoorbeeld. Uitspraken met eeuwigheidswaarde van Maarten Luther King, Neil Armstrong en John F. Kennedy. Teksten of woorden, wat zijn ze belangrijk en wat kunnen ze een indruk maken. Ik ben geen man van het gesproken woord, geen redenaar dus. Spreken voor een groep, dat is niets voor mij. Daarvoor moet je bijvoorbeeld een Schollema nemen, iemand die zonder een letter op papier voor volk en vaderland wegpraat en daarbij ook nog eens zijn luisteraars weet te boeien. Zij bezitten de gave van het gesproken woord.
Introductiezinnen zijn ook o zo belangrijk. ‘First impressions are often correct’, is een gevleugelde uitspraak. Iets om rekening mee te houden wanneer je op een sollicitatiegesprek moet. Of wanneer je tracht een meisje in te palmen. ‘Bij mij helpt het vaak al wanneer ik een drankje op heb’, aldus de vluggertjesgast van vorige week op de vraag wat zijn mooiste of succesvolste versiertruc is. Je komt bij deze vraag overigens de mooiste verzinsels tegen. Bij mij hielp een drankje op ook altijd. Althans, wel in de benaderingssferen. Een blijvende indruk hebben ze echter nooit achtergelaten. Gelukkig was daar op den duur hyves met al zijn inboxjes. Mijn redding op relatiegebied waaraan ik nog steeds een bestendige relatie heb overgehouden….
Een relatie met pieken en dalen natuurlijk. Waarbij ik het idee heb dat we de berg nog steeds aan het beklimmen zijn. Je zou kunnen stellen dat je bovenop de berg het mooiste uitzicht hebt maar ooit schreef neef Rob in een gastcolumn: ‘Het doet ons herinneren aan het feit dat we eerst door een dal moeten om een piek te bereiken, daarbij in ons achterhoofd houdend dat gelukkig in het dal de mooiste bloemen groeien.’ Dat is ook een zin geweest die bij mij altijd in het achterhoofd is blijven hangen…..
We hebben het al over de Schollema’s gehad en over hun redenaarskunsten. De ons helaas veel te vroeg ontvallen Hindrik Schollema was hier ook één van. Bob Haanstra schreef in zijn eerste gastcolumn een prachtig ‘In memoriam’ over Hindrik. Daarbij begon hij zijn verhaal over zijn bezoek aan de begraafplaats van Toornwerd, de plek waar Hindrik begraven is. Waarna een opsomming van herinneringen en een beschrijving van de laatste ontmoeting volgt. Wat mij betreft een van de mooiste gastcolumns die ik binnengekregen heb.
Vooral de laatste zinnen zijn prachtig, poëtisch ook en een ware sfeertekening: ‘Staande bij het graf tjilpt een vogel me terug naar het heden. De zon is achter de wolken verdwenen, maar de herinneringen aan Hindrik Schollema hebben m’n hart verwarmd. Nee, dat ‘aine’ kan niet meer. Hem een ‘haand’ geven. Maar als er een hemel is, en ik geloof en weet dat die er is, dan is Hindrik daar. Lopend op de zachte grond verlaat ik de begraafplaats van Doord. Nog één keer kijk ik om en besef: door al die herinneringen, blijft hij leven. ‘Of het eeuwig wezen zal’’
Vooral die laatste zin vind ik zo mooi! Zo maar een tekst met als einde een zin met eeuwigheidswaarde. ‘Zou hij dat bewust gedaan hebben?’, zo vroeg ik eens aan Bé. Hij was hiervan overtuigd, ‘Bob heeft over elk woord lopen wikken en wegen!’ Ergens hoop ik ooit ook nog eens zo’n tekst te mogen schrijven. Waarvan de laatste alinea weer naadloos aansluit bij het begin van het verhaal. En met zo’n prachtige eindzin, schijnbaar achteloos weggeschreven: ‘of het eeuwig wezen zal…..’