Het is zaterdagavond 19 augustus wanneer ik langs het meanderende Boterdiep in de verte de scheefhangende Walfriduskerk ontwaar. Het is net alsof dit religieus relikwie een lichte buiging maakt. Zou dat een eerbetoon zijn naar de toko die onze overburen en wij gaan bezoeken deze avond? Ik hoop dat het ontzag niet te groot wordt want anders doorboort de piek bij een ineenstorting het Hotel ’t Gemeentehuis in het hart. En dat kan nooit de bedoeling zijn.
De uitbater van het Hotel, Harold Walraven, geniet tijdens het moment van schrijven van een welverdiende vakantie op Mallorca. Het is hem uiteraard gegund na enige turbulente maanden. Een jaar geleden overleed immers plotseling zijn compagnon Andre Jutstra. Naast een verdrietige ook een heel hectische tijd waarin veel op de jonge ondernemer afkwam. Van die stress is gelukkig niets meer te vernemen wanneer wij binnenkomen….
‘Tweelingbroer’ en beoogd vervanger Sander heet ons van harte welkom. De gelijkenis met de even later binnenkomende Harold is inderdaad treffend. Vanaf de bar klinkt een hartelijk ‘moi’, afkomstig van een oude voetbalvriend uit Bedum. Niet veel later gevolgd door een even hartelijk ‘ah moi’, uitgesproken door een inwoonster uit Middelstum die met haar vriend geniet van een lekkere maaltijd. Een feest der herkenning dus en we worden overvallen door een gevoel van thuiskomen.
Vakkundig worden we naar een tafeltje voor vier geloodst met uitzicht op de brug en het fraaie nieuwe appartementencomplex wat hartje Bedum nog mooier maakt. Alle tafeltjes in het sfeervol ingerichte Hotel zijn bezet, het water loopt mij inmiddels in de mond. De toko is sinds mijn laatste bezoek in mei nog mooier worden. De wanden zijn van een helder kleurtje voorzien en er is een nieuwe houten vloer geplaatst. Dat doet aan de authentiekheid van het pand niets af. Het voelt nog steeds alsof je zo ver vervlogen tijden binnenstapt. Maar wel met een ‘moderne snit’ uiteraard….
Voorlopig kan mij die gezellige uitstraling gestolen worden, want Harold deelt de menukaart uit. Nu wordt het lastig. Ga ik voor de Schnitzel ’t Gemeentehuis of voor de saté van de haas? Het kippendijvlees en de huisgemarineerde spareribs lachen mij ook al toe. Gelukkig biedt het maandmenu de Mixed Grill. Dat overbuurman hier ook voor gaat, geeft denk ik net even de doorslag. Ook de liefde voor de Groninger Mosterdsoep delen wij gezamenlijk. Onze partners gaan voor het Schnitzelmenu. Niet veel later lacht een heerlijk, rijkelijk gevuld groot bord uit grootmoeders tijd ons toe. De mosterdsoep overtreft alle verwachtingen en volstaat de toets der kritiek met verve….
Gevolgd door salade en friet en volle borden met vlees, gelardeerd met groenten en aardappels. Lekker gekruid ook, er is voor ons heen houden meer aan. Na het stukje kip, verdwijnen binnen korte tijd ook de biefstuk en spareribs rap naar binnen. Naast ons worden ook de schnitzels goedkeurend versneden en verorberd. Het valt warempel niet mee om alle borden en schaaltjes leeg te krijgen maar we laten ons uiteraard niet kennen…. Harold komt af en toe informeren of het geheel naar wens is. En dat is het!
Hoewel de bodem van onze magen steeds verder uit zicht raakt, is er altijd nog wel ruimte voor een toetje. Overbuurman gaat voor een koffie met een likeurtje, in dit geval een Amoretto. Ik doe met de dames mee en ga voor drie bolletjes zelfgemaakt ijs van zorgboerderij ‘de Goldenraand’. Op het eind mag ik zelfs nog een gedeelte van het bolletje van mijn partner, die door een (te) volle maag geen boe noch ba meer kan zeggen.
Harold laat ons, na de nodige complimenten in ontvangst te hebben genomen, nog niet met rust en biedt ons van het (Hotel ‘t Gemeente)huis nog een kopje koffie aan. ‘Willen jullie er nog iets bij te eten?’ Hij maakt geen grapje maar een wrijfbeweging over een bolle buik vertelt hem genoeg. Na een vlotte afrekening, waarvan wij niet schrikken, laat de kastelein ons nog even zijn toko zien. Inclusief een nostalgische foto waarop het vroegere gemeentebestuur, die altijd boven vergaderde, daar waar zich nu de hotelkamers bevinden, ons vanuit een grijs en ver verleden aanstaart. Een prachtig vleugje nostalgie inderdaad, die je naar de tijden van weleer doen verlangen.
Ook voor een bedrijfsvergadering kun je hier prima terecht en tussen de middag kunnen de gasten net zo gemakkelijk genieten van een heerlijke lunch. Als het weer het toelaat ook op het ruime buitenterras. Toch wordt het tijd om afscheid te nemen. Iets zegt mij dat wij hier wel een keer weerkomen. Harold heeft er wat moois van gemaakt, van zijn Gemeentehuis. Het is net alsof de oude Walfridus zich nog ietsjes verder voorovergebogen heeft. En dat is terecht…..