Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Hendrik Aldert Veldman, roepnaam Henk. Ik ben vernoemd naar mijn opa, hij was de eerste directeur van de School met de Bijbel in Ten Post. Ik ben op 10 augustus 1943 geboren op ’t Laantje in Ten Boer, toen ook wel Bokkelaan genoemd. Als eerste zoon uit een gezin met zeven kinderen. Mijn vader was architect, verschillende huizen die hij heeft ontworpen zijn nu nog steeds in deze omgeving intact en bewoond. Een mooie herinnering inderdaad aan hem. Pa is begonnen als timmerman en eindigde als bouwkundig opzichter.
Ik heb in mijn leven niet veel omzwervingen gemaakt. In 1951 verhuisden we namelijk naar Ten Post, naar de Stadsweg 60. Alle kinderen zijn later uitgewaaid, ik bleef bij mijn ouders wonen. Toen mijn vader in 1991 overleed, heb ik het huis gekocht. Mijn moeder is er tot haar overlijden ook blijven wonen. Inmiddels woon in hier dus al weer bijna 66 jaar met veel plezier. Het weidse uitzicht over de landerijen is prachtig.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben mijn hele leven vrijgezel geweest en heb mij altijd goed kunnen ‘vernuveren’. Ik vind het niet erg om alleen te zijn want ik heb heel veel sociale contacten. Onder andere omdat ik lid ben van twaalf historische verenigingen in de omgeving. Ik ga regelmatig naar een lezing en ken hierdoor dus veel mensen.
Facebook levert mij met bijna 5.000 ‘vrienden’ ook de nodige contacten op. Toen ik onlangs jarig was, kreeg ik 350 felicitaties. Inderdaad een mooi medium waar ik ook mijn weerpassie kan delen met de mensen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist vroeger nooit wat ik wilde worden. Het timmertalent van mijn vader zat in elk geval niet in mijn genen. Daar er veel leraren in mijn familie zaten, heb ik, na de ULO in Loppersum afgerond te hebben, een toelatingsexamen voor de kweekschool gedaan. Bij het examen van de ULO was ik zo nerveus dat ik gezakt ben. Daarvoor had ik een toelatingsexamen gedaan voor de kweekschool. Daarna ben ik naar derde klas van de Gereformeerde HBS in Groningen gegaan, HBS-B om precies te zijn met de exacte vakken wis- en scheikunde in het pakket. Misschien was HBS-A wel beter geweest, want ik heb best wel een talenknobbel.
Ik was twintig jaar toen ik van school ging. Na zonder succes bij de KNMI gesolliciteerd te hebben, vond ik mijn eerste baan bij De Auto Onderlinge in Groningen. Dat werd later AEGON, nu in Leeuwarden gevestigd. Daarna volgde in oktober 1964 drukkerij Niemeijer in Groningen aan de Peizerweg. Hier heb ik van 1964 tot 1968 gewerkt en ik hield mij bezig met het controleren van teksten. Daar was ik corrector.
Daarna ging ik voor antiquariaat Bouma’s Boekhuis aan de Turfsingel werken maar zij wilden mij als verkoper in de winkel hebben en dit was niet mijn ding. Slechts 2 maanden heb ik daar gewerkt maar de contacten zijn altijd gebleven. Toen volgde in september 1968 de Gasunie. Op de openingsdatum werd ik aangenomen voor een baan als registrator archief. Een leuke baan.
De Gasunie was juist in september 1968 in Groningen neergestreken. De hoofdvestiging zat eerst in Scheveningen vanaf 1963. Ik ben hier vanaf het begin als bedrijfsarchivaris werkzaam geweest. Ik behandelde de binnenkomende post. Brieven waar ik zelf niets mee kon, stopte ik in het postvakje van de persoon die over het onderwerp ging. Zelf schreef ik ook de nodige brieven retour en ik vormde per onderwerp mappen. Hierdoor werd alle correspondentie overzichtelijk gerangschikt.
Dit werk heb ik ongeveer tien jaar gedaan. Daarna werd ik één van de acht oud-archief medewerkers. Ik was druk met dossiervorming en het clusteren van onderwerpen. Ik heb het hele automatiseringsproces vanaf het begin meegemaakt en derhalve de nodige cursussen gevolgd. Uiteindelijk ben ik als enige van de acht medewerkers overgebleven. Ik mocht het digitaliseringproces dus helemaal zelf naar eigen inzichten regelen. Dit werk heb ik tot mijn pensionering in 2005 gedaan. Ik heb de verhuizing naar de nieuwe huisvesting dus aan den lijve ondervonden en nog ongeveer tien jaar in het nieuwe hoofdgebouw gewerkt.
Nee, ik zat niet boven in het gebouw, daar zit de directie. Ik zelf had onderin mijn werkkamer. Wel heb ik in het weekend veel mensen een rondleiding mogen geven. In die tijd ben ik ook twee maand uitgeleend geweest aan de Universiteitsbibliotheek. Dat was in de tijd dat onze bibliotheek naar de UB overgeplaatst werd. Ik heb er een gratis lidmaatschap van de UB aan over gehouden.
Al met al heb ik 37 jaar met heel veel plezier bij de Gasunie gewerkt. Ik ging er altijd met de fiets naar toe. Zelfs tijdens de herfststorm die op 13 november 1972 tot orkaankracht uitgroeide. Het waaide zo hard dat ik afgestapt ben en naast mijn fiets op het fietspad ben gaan zitten. Fietsen zelf was niet mogelijk, de zijwind drukte mij telkens richting de snelweg. Ik kwam hierdoor een uur te laat op mijn werk…..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2005 ging ik op 62-jarige leeftijd met prepensioen. Hierin had ik geen keus. Ik kreeg 70% van mijn laatst verdiende loon, de regeling was niet zo gunstig als een VUT-regeling dus. Hoewel het stoppen met werken niet helemaal op vrijwillige basis ging, heb ik mij geen moment verveeld. Dat komt mede door mijn fascinatie voor de natuur en dan met name voor het weer. Op vijfjarige leeftijd stond ik al zo aandachtig naar de sloot te turen, dat ik er in kukelde. Zo kan ik mij ook nog herinneren dat de winter van 1947 heel zwaar was (ik stond toen als klein jongetje tot aan mijn middel in de sneeuw), gevolgd door een extreem warme zomer.
Op 15-jarige leeftijd begon ik met het dagelijks noteren van de temperaturen die om 18.00 uur bereikt werden. De temperatuur las ik af van de thermometer die aan de buitenmuur hing. Dit leidde in 1961 tot een uitbreiding want vanaf die tijd noteer ik de minimum- en maximumtemperaturen van die dag. In 1964 kocht ik een weerhut en geijkte minimum- en maximumthermometers en tevens regenmeters die ook het KNMI gebruikte. Verder noteerde ik elke dag de windrichting, windkracht en bewolkingsgraad.
Deze fascinatie heeft mij nooit meer losgenoten. Nog steeds noteer ik dagelijks allerlei weergegevens. Tegenwoordig doe ik wekelijks een weerpraatje bij RTV Noord, na het nieuws van 14.00 uur kom ik dan in de uitzending aan het woord. Naast mijn weerhobby, verzamel ik ook geschiedenis- en taalboeken. In dit huis vind je ook veel boeken in het Gronings en vooral over de Groninger historie plus de nodige encyclopedieën en atlassen.
Daarbij mag ik graag fietsen. In de periode 1981 t/m 2015 fietste ik jaarlijks wel meer dan 10.000 kilometer, daarna werd het minder. Sinds 2014 heb ik het fotograferen ontdekt. Tijdens mijn fietstochten maak ik de nodige foto’s. Vroeger heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan. Zo was ik secretaris van de zangvereniging in Ten Post.
Bij Stichting Kunstgaang Kaampke was ik tweede secretaris en tweede ‘puutholder’. We organiseerden in die tijd heel veel lezingen. Ik was notulist tijdens de vergaderingen, de notulen werkte ik uiteraard in het Gronings uit. In die tijd heb ik ook nog meegeholpen om twee woordenboeken samen te stellen met alle vervoegingen van Groningse werkwoorden. Monnikenwerk inderdaad.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
In 2009 heb ik dankzij de voordracht van enige inwoners uit Ten Post een Koninklijke Onderscheiding in ontvangst mogen nemen. Dit voor mijn inspanningen op weergebied in combinatie met het vrijwilligerswerk wat ik gedaan heb. Ik werd met de smoes dat ze foto’s van mijn vader hadden ontdekt naar het gemeentehuis in Ten Boer gelokt.
Ik vond het al vreemd dat ik niet op de fiets heen mocht en dat ze me op kwamen halen. In het gemeentehuis zag ik allerlei familieleden en vrienden. Waarnemend burgemeester Annet van der Hoek heeft mij toen het lintje opgespeld. Dat vond ik toch wel een heel mooi moment…..
En de dieptepunten?
Mijn broer is op 31-jarige leeftijd overleden. Dit gebeurde toen het huis waarin hij woonde, aan de weg tussen Ten Post en Winneweer, in brand vloog. Hij is door verstikking om het leven gekomen. Een drama inderdaad, dat de nodige impact op mijn leven gehad heeft.
In 1990 kreeg mijn vader twee beroertes achter elkaar. Hij had net een nieuwe auto gekocht maar kon hier niet meer van genieten. Na deze beroertes was er geen contact met hem mogelijk. Hij is nog een jaar in Solwerd in Appingedam verzorgd. Mijn moeder ging dagelijks naar hem toe, ze kon altijd wel met iemand meerijden. Zij is zelf op 87-jarige leeftijd overleden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Naast een fietstocht in een orkaan, kan ik mij ook nog wel een heftig tochtje tijdens ijzel herinneren. Gevallen ben ik niet maar toen ik thuis kwam, kon ik mijn jas rechtop in de gang zetten. Man, ik ging bijna altijd met de fiets naar het werk. Ik heb nog steeds een auto, maar die komt slechts één keer per week de garage uit. En dat ook alleen maar omdat hij natuurlijk af en toe aan de loop moet. Op 14 januari 1987 was het -16, in combinatie met een harde wind. Ook toen ben ik op de fiets naar het werk gegaan met dubbele handschoenen aan.
De winter van 1979 staat mij ook nog helder voor de geest. Ook al omdat er toen een record gevestigd is. Nog nooit was het vier nachten achter elkaar kouder geweest dan -20 graden en dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren. Ten Post haalde hiermee nog het journaal. Hierover heb ik ook contact gehad met weerman Jan Pelleboer. Jan woonde in Paterswolde, niet zo ver van het Gasuniegebouw af dus. In de pauzes ging ik wel eens bij hem langs.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon zo lang mogelijk op dezelfde manier doorgaan. Een vakantieganger ben ik niet, af en toe ga ik een dagje weg maar daar blijft het bij. ‘Ik laat het weer niet in de steek!’
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, het loopt zoals het loopt. Iedereen heeft in zijn leven wel eens domme dingen gedaan, ik dus ook.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat is een ‘stoere’ vraag hoor, de ene keer pakt het cijfer nu eenmaal hoger uit dan een andere keer. Maar gemiddeld ga ik voor een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Om toch weergerelateerd af te sluiten: ‘Probeer altijd de zonnige kanten van het leven te zien’. Tel dus uw zegeningen. Over de dieptepunten in het leven kom je altijd wel weer heen na verloop van tijd…..