Ik val buiten de norm. Gigantisch buiten de norm. Ik ben geen Veronica typje: jong, snel en sexieeeee. Nee, ik ben Janneke, 37 jaar en ook nog eens veeeeeeels te dik. Maar dat is nog niet het ergste buiten de norm vallen. Nee, die rare spieren van mij. Mijn bijna mooie dansmoves die ik lopen noem. Mijn armen en benen die vliegen, welke nog extra vliegen als ik blij ben (en dat ben ik vaak). Mijn spraak die soms amper verstaanbaar is. Ja, dan val ik voor bepaalde mensen echt buiten de norm.
Deze mensen kunnen zeer apart reageren. Zo zijn er mensen die denken dat ik het niveau van een klein kind heb. De toonhoogte gaat ineens omhoog, tot kirren toe. Ze zeggen nog net niet ahhhhhh wat een schattig snoetje, dus DAT heb ik dus blijkbaar ook al niet. Dan zijn er mensen die mij negeren. En niet alleen negeren, mij ook nog eens laten weten via hun blik (afwijzende blik, vieskijkende blik) dat ik te min ben voor hen.
Hoe ga je daarmee om, vragen mensen mij wel eens die dit ook merken/zien of van mij horen. Dat doet toch pijn?! Ja, natuurlijk doet dat pijn! Ja, ik heb een ziekte, waardoor ik bewegingen maak die ik niet wil. Ja, ik heb een ziekte, die mijn praten beïnvloedt, die me heel moeilijk verstaanbaar maakt. Maar daarmee is mijn denkvermogen niet aangetast. Wie wil er genegeerd worden of op babyniveau worden behandeld? Dat, om een ziekte, waar je zelf niets aan kunt doen…
Helaas voor veel mensen ben ik opgevoed door een plaaggrage vader. Die heeft zijn humor en plaaggraagheid zeker aan mij doorgegeven!
Zo merk ik dat ik bij de eerste groep ga meekirren. Automatisch. Ik ga me vreeeeselijk mee aanstellen. Het niveau van mij daalt tot babyniveau, precies zoals zij oproepen. Ik houd nog net gekwijl binnen, maar met moeite….
Voor de tweede groep is het ook lastig. Ik zwaai uitbundig, roep heel hard hoi en doe net of hij/zij mijn belangrijkste, leukste vriend ooit is!!! Doordat ik het zo grappig vind, word ik ook nog eens extra spastisch, wat het voor deze andere persoon alleen maar lastiger maakt.
Mensen laten nadenken over hun manier van denken vind ik leuk. Een beetje uitdagen. Ik heb drie t-shirts welke mijn lievelingsshirts zijn. Puur om de teksten, die bovenstaande bevorderen:
– “I’m too sexie for my wheelchair”
– “Mensen zonder humor, DAT is pas een handicap!”
– “Populaire mensen zijn vaak anders dan normaal. Wat zal ik populair zijn!”
Kinderen reageren ook veel op mij. Ze durven heel eerlijk door de winkel te roepen: “Kijk eens mama, die mevrouw zit in een rare auto” of “Wat heeft die mevrouw met haar been” tot “Wat loopt die mevrouw raar, wat is er met haar”.
Veel mensen met een handicap vinden dit erg vervelend. Persoonlijk vind ik dit niet vervelend, omdat ik het gevoel blijf houden dat ik deze kinderen wat kan leren. Beeldvorming! Ouders daarentegen schamen zich vreselijk. Met een rood hoofd sleuren ze hun kinderen weg, spreken duizenden excuses uit of lopen zelfs alleen bij het kind weg.
Zo was ik lekker in de scoot aan het winkelen bij de supermarkt. Een op en top kleutertje trok aan haar mama’s hand, terwijl ze mij met grote ogen aankeek. “Mama, mama, kijk eens naar die mevrouw!”. Haar priemende vingertje wees echt duidelijk mijn kant op. Moeder keek naar mij en schrok zichtbaar dat ze mij in een scootmobiel zag zitten. Met hoogrode kleur probeerde ze haar dochtertje af te leiden door te zeggen: “Kom, we gaan naar de chocola, mag je een reep uitkiezen!”.
Dochter liet zich echter niet van de wijs brengen en zei opnieuw: “Mama, kijk toch eens naar die mevrouw!”. Nog roder dan rood keek de moeder mij aan en zei: “Ja, die mevrouw is ziek”. De kleine meid liet zich weer niet uit het veld slaan. “Nee mama, die mevrouw heeft ook broertjes en zusjes hè?” Het meisje heeft mijn allerliefste glimlach gekregen die overging in een lachbui toen ik het opgeluchte gezicht van de moeder zag. Wel ben ik nog erg benieuwd of het meisje nu ook nog een reep heeft gekregen of niet…