Ronald, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Mijn naam is Ronald Buikema, 45 jaar, woonachtig in Middelstum. De plaats waar ik bijna mijn hele leven, op een kort uitstapje naar Haarlem na, gewoond heb. Ik ben getrouwd met de oorspronkelijk uit Ens afkomstige Martine. Toen ik haar leerde kennen, woonde ze in Zwolle. Ze werkt in het UMCG op de hartafdeling. Ik ben de trotse vader van twee kinderen maar daarover later meer.
Je hebt een mooie werkcarrière achter de rug?
Na de MTS, richting produktautomatisering, volgde HTS werktuigbouw. Ik ben wat dat betreft een echte techneut. Mijn eerste werkstappen maakte ik bij softwareleverancier Han-dataport in Haarlem. Ik toerde heel Nederland door maar deed niets met mijn studie, dat vond ik jammer. Via één van Han-data’s grootste klanten kwam ik bij een ingenieursbureau in Leeuwarden terecht. Door een werkconflict, vergaderingen en werkoverleggen werden doorgaans in het Fries gehouden en ik verstond er niets van, was dit van korte duur.
Via nog wat omzwervingen, onder andere bij Apparatenfabriek Helpman, kwam ik uiteindelijk in 2000 bij Ingenieurs- en adviesbureau Nieuwhof (dit bedrijf heet nu Irmato) in Groningen terecht. Daar heb ik vele mooie opdrachten in allerlei takken van industrie mogen uitvoeren, onder andere bij Fokker Aerostructures in Hoogeveen. Vaak kreeg ik complexe technische vraagstukken op mijn bordje, waar anderen niet meer uitkwamen. Prachtig werk waarbij ik als configuratiemanager het begintraject van een ontwerp richting de klant aan mocht sturen. Daarbij uiteraard rekening houdend met complexe (luchtvaart)wet- en regelgeving.
Maar toen sloeg het ziektenoodlot toe?
Op donderdagavond 30 oktober 2014 kwam ik met een hevige hoofdpijn thuis. Ik ben vroeg op bed gegaan en dacht dat het de dag er op wel over zou zijn. Niets was minder waar, het werd eerder erger. In het weekend is er nog contact geweest met de dokterspost en in het begin van de week erna met de huisartsen. Zij hebben de ernst van de klachten wat onderschat, ook al omdat ik altijd de neiging heb om te blijven lachen, dit heeft mij denk ik de das omgedaan.
De donderdag na de eerste klachten raakte ik aan de rechterkant van mijn lichaam verlamd. In het UMCG werd via een prik in het ruggenmerg vastgesteld dat de druk in mijn hersens twee keer zo hoog was als het toegestane maximum. Dit bleek te komen door een sinustrombose in mijn hersenader waardoor de afvoer van het bloed te langzaam ging. Genoeg redenen voor de artsen om mij in het ziekenhuis te houden. De neuroloog die mij behandelde kwam vrijdag persoonlijk langs om te melden dat het behoorlijk kritisch was geweest. Normaal gesproken gaat hij op de vrijdag niet bij zijn patiënten langs. Het werd als een klein wondertje beschouwd dat ik door de hoge hersendruk nog normaal kon zien.
Dit was het begin van een heel heftige periode. Onze dochter was net geboren en Martine had last van bekkeninstabiliteit maar bleef aanvankelijk wel doorwerken wat voor haar natuurlijk ook heel zwaar was. De ‘oppas’ moest zowel de kleine als mij verzorgen want ik kon eigenlijk helemaal niets meer. Wanneer ik naar de voordeur liep voelde ik tintelingen door mijn hele lijf en mijn energieboog was helemaal weg.
Wat volgde was heel veel onderzoek en natuurlijk het nodige ‘prikwerk’. Mijn bloed bevatte veel te veel rode bloedlichaampjes en bloedplaatjes. Na ongeveer een half jaar werd uiteindelijk na een beenmergpunctie vastgesteld dat ik een genmutatie heb. De officiële benaming voor mijn aandoening is Polycytemia Vera, chronische beenmergkanker dus. Iets wat normaal op veel latere leeftijd ontstaat. Hoe de sinustrombose is ontstaan weten ze niet. Misschien dat ik in het verleden ooit eens mijn hoofd gestoten heb en dat dit het begin is geweest…..
Dan stort denk ik je wereld in?
Dat klopt helemaal, ook al omdat dit niet te genezen is. Daarbij had ik ook helemaal geen energie meer. Om dit weer wat op te bouwen, heb ik een jaar moeten revalideren in Beatrixoord. Ik had gehoopt dat ik uiteindelijk wel weer aan het werk zou kunnen maar kwam bedrogen uit. Niets doen past helemaal niet bij mijn karakter. Het heeft dus de nodige tijd gekost om de ziekte een plaatsje te geven. Aanvankelijk bleef ik malen over hoe nu verder wat vaak tot nog meer hoofdpijn leidde.
Voor Martine was het ook heel zwaar. Ze probeerde alle ballen in de lucht te houden maar dit leidde uiteindelijk tot een burn-out……
Hoe is het nu met jou/jullie?
Na twee jaar ziektewet kreeg ik de verplichte vraag gesteld door de bedrijfsarts of ik mijn eigen werk weer zou kunnen oppakken. Nee dus! En dan moet je je bij het UWV melden met de vraag welk ander werk ik eventueel nog wel zou kunnen doen. Ik moet zeggen dat ik positieve ervaringen met het UWV heb opgedaan. De persoon die ik kreeg toegewezen, heeft het hele dossier doorgespit en kwam tot de conclusie dat ook andere werkzaamheden niet meer mogelijk waren. Vorig jaar ben ik volledig afgekeurd. Ik krijg nu een uitkering, die bestaat uit 70% van mijn laatst verdiende loon, waarbij ik de pech had dat ik net een jaar eerder een aantal uren minder ben gaan werken.
Thuis zijn nu de rollen omgedraaid. Martine werkt drie dagen en wanneer zij aan het werk is, heb ik de zorg voor de kinderen. Ik ben eigenlijk niet voor het vak van huisman in de wieg gelegd maar een andere optie is er ook niet. Ik probeer er het beste van te maken en krijg ’s morgens ook hulp wanneer Martine er niet is. Mijn energieboog neemt in de loop van de dag steeds verder af, ’s avonds is er geen fatsoenlijk gesprek meer met mij te voeren door de vermoeidheid in mijn hoofd. Overdag rust ik veel en tussendoor verricht ik in een rustig tempo wat werkzaamheden in onze mooie tuin.
Je bent de trotse vader van twee kinderen?
Dat klopt, ik ben op latere leeftijd dus nog vader geworden. Dochter Maaike is inmiddels al weer vier en gaat overdag naar school. Zoon Niels is vorige week net twee jaar geworden. We wilden graag nog een tweede kind en dit is ondanks mijn ziekte dus gelukt. Aan de ene kant best wel een zware situatie maar aan de andere kant is het ook heel mooi om te zien hoe Niels iedere dag weer wat bijleert. Dit (groei)proces geeft ook weer energie en is ook niet iedereen gegeven.
Hoe gaan jullie als gezin met de situatie om?
We proberen er dus het beste van te maken. Ik geef mijzelf elke zondag een spuit waardoor ik de benodigde medicijnen binnenkrijg. Zie het als een soort van chemokuur. Hierdoor ervaar ik in het begin van de week griepachtige verschijnselen, in de loop van de week verdwijnen deze klachten. Ik ben blij met de hulp die ik krijg (bij het aankleden van de kinderen en hen eten geven, met ze lopen en daarna even gezellig een bakje koffie doen) wanneer Martine ’s morgens aan het werk is. Om de drie maanden ga ik naar het ziekenhuis waar een hematoloog mijn bloed controleert.
Het is een bewuste keus dat Martine door blijft werken. Ze doet specialistisch werk en door drie dagen te werken, blijft ze bij in haar vakgebied. Tussendoor vindt ze haar ontspanning in onze grote tuin die naar haar inzichten ontworpen is. De kinderen worden zelfstandiger en kunnen steeds meer zelf doen.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je leven tot dusver?
Deze ziekte heeft mijn leven dus veranderd. Voor die tijd werden mijn dagen opgeslokt door het (vrijwilligers)werk, het gezin en mijn hobby’s. Van heel druk naar bijna niets meer kunnen doen dus. De laatste vijf jaren zijn hectisch en heel heftig geweest ook al door het feit dat mijn vader in 2012 op 65-jarige leeftijd plotseling overleed. Dat was natuurlijk ook al een schok.
De geboorte van onze kinderen beschouw ik als een hoogtepunt en dat Martine mijn vrouw geworden is, is een zegen. Ik heb haar leren kennen via een internetdate. We spraken af bij de Van der Valk in Assen, mooi centraal gelegen tussen Middelstum en Zwolle. Inmiddels zijn we al weer zes jaar met elkaar getrouwd.
Heb je nog bijzondere verhalen (vanuit het medisch circuit)?
Vlak voordat de ziekte zich openbaarde, hadden we net een groot stuk grond bij het huis aangekocht. Dit leidde natuurlijk tot de nodige kopzorgen. Maar we hebben heel veel hulp gehad bij de aanleg van de mooie tuin. Mijn toenmalige collega’s verstouwden maar liefst 37 kuub zwarte grond en elf vrijwilligers van de kerk hielpen mee met de inrichting van de tuin. Dat doet je dan natuurlijk wel heel goed.
Verder kan ik uit mijn voormalige werkzaamheden heel veel verhalen opdiepen. Bij Helpman mocht ik bijvoorbeeld meewerken aan een project wat zich in Mekka afspeelde. Daar werden vroeger de geslachte schapen bij wijze van spreken zo onder de grond geschoven maar dit leidde tot de nodige overlast. Wat volgde was de productie van meerdere grote koelloodsen, behorend tot de grootste ter wereld. De bouw moest door lokale mensen gebeuren, Nederlanders waren op die heilige plek in Mekka niet welkom. Zij keken via camera’s op afstand mee en gaven de nodige aanwijzingen…..
Bij Fokker heb ik ook het nodige meegemaakt. Zo maakten we daar de lanceerbuizen voor bijvoorbeeld de Patriot raketten. Ik had een collega met een Chileens paspoort die wel mee mocht helpen met de buizen voor de Apache maar niet voor die van de JSF. Chili behoort namelijk niet tot ‘de vrienden’ van Amerika. We maakten onderdelen voor de Apache, Tigre, NH90, A400m en JSF. En ik ben betrokken geweest bij de ontwikkeling van de Gulfstream G650, Airbus A380 en JSF. De Airbus A380 was toen het grootste vliegtuig ter wereld. Maar ook bij de bouw van plezierjachten voor puissant rijke mensen werd ik betrokken. Projecten waarbij geld geen rol speelde……
Middelstum is voor jou ‘the place to be’?
Ik heb dus drie jaar in Haarlem gewoond en heb veel in Amsterdam rondgereden. Het was mij daar veel te druk. En die mentaliteit daar hé, wat een poeha. Vaak veel geschreeuw maar iets minder wol. Wel geven ze je daar, ondanks de drukte, de benodigde ruimte om in te voegen. Dat is hier in het Noorden wel anders, daar worden de gaatjes vaker dichtgereden.
In 2005 heb ik dit huis aan de Gela Manningalaan nummer 2 in Middelstum gekocht. Een pracht stee waar door de nabije Plus winkel en de drukke weg naar Kantens veel te zien valt. Achter het huis hebben we veel vrijheid en voor het huis is een zitje waardoor ik af en toe met een voorbijganger kan ‘kwakken’. Want dat is iets wat ik wel mis, de sociale contacten zijn veel minder geworden nu ik geen werk meer heb. Daarbij beleef je natuurlijk ook niet zo veel meer.
Nog energie voor hobby’s?
In heb onlangs mijn motor, een Triumph Detona, weer helemaal opgelapt. Een heel sportief model maar eigenlijk heb ik te weinig energie om motor te rijden. Maar ik ben wel van de snelheid hoor. Wat dat betreft ben ik ook heel trots op onze Renault megane Renault Sport 2.0 Turbo met een vermogen van 230 PK…..
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Nergens voor! Een slechte nachtrust bezorgt mij overdag nog meer hoofdpijn….
Hoe zie je je toekomst?
We maken er het beste van. Ik probeer te genieten van de kinderen en van onze mooie tuin waarin ik tussen de bedrijven door ook het nodige probeer te doen. Ergens voel ik mij een echte pensionado hoewel die doorgaans meer energie hebben dan ik. Sorry, dat was even een stukje galgenhumor. Ik probeer het leven positief te benaderen hoewel ik mijzelf tijdens ‘malle momenten’ wel eens afvraag waarom mij (ons) dit moet overkomen……
Ik heb de pech een verkeerde mutatie te hebben gehad, iets wat op mijn leeftijd in de Benulux gemiddeld slechts één keer per jaar voorkomt. Daardoor zijn er ook geen referenties en kunnen de artsen geen prognoses afgeven. Gelukkig is de hematoloog heel tevreden over mijn bloedbeeld, ze kunnen de waardes goed onder controle houden…..
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik kan nog uren doorpraten als het moet, daar ben je al wel achter gekomen. Zeker vanuit mijn werkperiode heb ik nog zoveel bijzondere verhalen. Maar volgens mij heb je genoeg input gekregen, ik wens je succes met de uitwerking ervan! Hieronder nog wel twee linkjes van projecten waar ik aan gewerkt heb:
Meyn, vleugelsnijder:
https://www.meyn.com/en-GB/53/