De vakantie is ten einde. Ik kijk met genoegen terug op enige prachtige weken. Italië was mooi, Rome adembenemend buitenaards. Maar beleefden we het mooiste moment niet heel dicht bij huis, bedenk ik mij, wanneer ik nog enige prachtige foto’s de revue laat passeren? Zaterdag 15 juli stapten zes stelletjes in Lauwersoog rond klokslag 18.00 uur aan boord van het schip de ‘Noordster’. Het was het begin van een onvergetelijke tocht over het Wad, ons Wad inderdaad.
Bram Adema is de Pierewaai net zoals de Pierewaai Bram Adema is. Of is de Pierewaai nog zoveel meer? Een onbeschrijfelijk gevoel van vrijheid creërend door een prachtige weidsheid en oneindige vergezichten waardoor de donkere wolken in ons hoofd vanzelf wegtrokken. Bram was ook de gastheer die ons even na zessen van een kop soep voorzag. Dat is nog lastig lepelen met een harde wind. Menig sliert sierde de jas van een boordgenoot. Dat mocht de pret niet drukken. Niet veel later zaten we in het vooronder bami met saté weg te werken. Eén biertje was geoorloofd, daarna snel weer aan dek om te genieten van wat het Wad ons bracht.
En dat was veel. Af en toe dook aan stuur- of bakboord zo’n mooi zeehondenkopje op. De zandbanken lagen ook vol met zeehonden. Dat dachten we althans. Toen ze op kleine pootjes wegliepen, bleek dat deze vogels ons zand in de ogen gestrooid hadden. Niet veel later werden we ingehaald door een Monnik. We deinden hevig op haar mooie golven. Snel daarna meerden we vlakbij haar aan op Schier waar Arriva al klaarstond met de bus om ons naar een verrassend plekje in de duinen te leiden.
Daar vertelde Bram ons wat de bedoeling was. Hij verwonderde zich (al dan niet quasi) over onze lange vriendschappen, soms van de kleuterschool af aan. Zelf had hij zijn hond mee als trouwe bondgenoot tijdens een mooie tocht door de duinen en bossen. Ver weg van de geijkte paden leerden we het eiland ook vanaf een heel andere kant kennen. In principe mag je dus ongestraft op alle plekjes komen. Toch duurde het niet al te lang voordat het strand voor ons opdoemde.
Ten zuiden van de Noordzee wachtte ons een mooie tocht langs de zich terugtrekkende zee. Bram hield er een stevige tred op na, wij volgden gedwee. Sommigen al pierewaaiend op blote voeten door de leeglopende en zich vullende geultjes. Met eindeloze vergezichten als trouwste metgezel lieten we onze gedachten wegvaren waardoor het hoofd leeg werd. De zon verdween langzaam achter de horizon, een meeuw krijtte zijn jammerklacht over ons uit.
De hoogste tijd om de duinen weer op te zoeken, moet Bram gedacht hebben. Zijn hond dacht er anders over. Die rende honderden meters achter een haas aan om zich toch tien minuten later weer bij ons te voegen. Hierdoor konden wij mooi op adem komen. Even later lieten we ons zelfs in de duinen neerploffen. ‘Pierewaai’ had binnen de kortste keren een kampvuurtje in de hens gestoken met behulp van wat kranten en droog hout, meegenomen in een twintig jaar oude rugtas vol met verhalen.
Eén van die verhalen ging over Nanko die samen met zijn moeder ergens aan de dijk van de Eems woonde. Toen zijn moeder overleed ging hij op zoek naar zijn roots en naar de oorsprong van de Eems. Een prachtig verhaaltje over geluk en nog meer willen maar uiteindelijk alles kwijtraken. Dit deden wij gelukkig niet want niet veel later stond de Arriva buschauffeur ons al weer op te wachten om ons naar onze Noordster te brengen. De duisternis deed zijn intrede over het Wad, de vuurtoren scheen zijn karakteristieke lichtstralen (vier stoten in korte tijd, daarna een tijdje rust) over het heldere zeewater.
We konden nog even een klein uurtje genieten van het Wad en elkaars gezelschap. Schiermonnikoog werd al kleiner, Lauwersoog doemde op. De zeehonden lieten zich niet meer zien of waren door de duisternis onttrokken. Wat restte was het licht van enige boeiende boeien en de prachtige stilte om ons heen. Slechts verstoord door de tuffende motor van onze boot. Mystiek mooi ontvouwde het Wad zich in al haar eenvoud. Trots voeren we over en langs Werelderfgoed. Ooit wordt het Friese Schier een pracht stukje Groningen. Tot die tijd laven wij ons aan schitterende herinneringen over een prachtige zomeravond met de Pierewaai……