Tot mijn verrassing stond hij maar zo op tafel. Het geheimdoosje (door Miranda steevast doosje van Pandora genoemd, hij heeft ook wel wat mytisch in zich) dat ik tijdens mijn vakantie in Hongarije voor Derian had gekocht. Warme herinneringen komen weer boven. Hongarije 2010 was mijn laatste vakantie met de boys, het werd een meer dan waardig afscheid van het vrijgezellenbestaan. Lange stapavonden, een Formule 1 race bekijken, de Ballatonlikker, Psssstttttt, een telefoontje van teamchef Klaver over de penibele situatie bij Vast Banket, een dag op stap met de jarige Frans naar Boedapast en de hamvraag hoelang de pot nu al leeg was, enz. enz..
En natuurlijk even gezellig struinen over één van de marktjes in Siofok. Want ik mocht natuurlijk niet met lege handen thuiskomen in Middelstum na zo’n lange afwezigheid. Wat ik voor Miranda gekocht heb, weet ik niet eens meer, zou het een geurtje geweest zijn? Jazlijn kreeg een hele grote prinsessenhanddoek want die was toentertijd helemaal in de prinsessensferen. Een inkoppertje dus. Voor Derian wilde ik wat speciaals kopen want misschien was zij wel het meest sceptisch dat mama een nieuw vriendje had. Daar viel nog wel wat zendingswerk voor te verrichten…..
Op de markt viel mijn oog op een klein houten kistje. Of werd hij mij nou door een oud vrouwtje, type zigeunerin, onder de neus gedrukt? Ik weet het niet meer. Wat ik nog wel weet was dat ik haar maar nauwelijks kon verstaan en dat het wel vijf minuten duurde voordat ik doorhad hoe het kistje te openen. Want die herbergde inderdaad de nodige geheimen. Zo moest je eerst het sleuteltje te voorschijn zien te toveren. Pas dan kon na enige handelingen het slot geopend worden. Ik weet nog dat ik wat Hongaars papiergeld in het doosje gedaan heb.
En ik schreef een briefje. Zo’n klein spiekbriefje waarin ik mijn boodschap maar net kwijt kon. Over dat ik gek was op de kinderen hun moeder, dat ik papa natuurlijk nooit zou kunnen vervangen maar dat ik toch hoopte dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Ook dit briefje ging het doosje in. Het cadeautje werd bij thuiskomst wel gewaardeerd, geloof ik. Vooral het kunstje om hem te openen deed wonderen. Het werd een ideale opslagplaats voor spaargeld en kleine prullaria. Misschien ook wel voor de nodige geheimen…..
En vorige week stond het doosje dus maar zo weer beneden op tafel. Ik was het bestaan ervan al lang weer vergeten. Verrast probeerde ik zijn geheimen te ontfrutselen maar hij liet zich niet openen. Wel door Derian natuurlijk die behendig het kistje ontgrendelde. Ik was benieuwd of ze het briefje nog had wat ik zeven jaar geleden geschreven had want die zag ik niet liggen. Dat kon ook niet want die lag in een geheim vakje in de deksel, mooi weggewerkt achter een klein spiegeltje. Niet veel later toverde ze hem te voorschijn….
Met een kleine glimlach vol met zoete nostalgie nam ik hem in ontvangst. Ik werd direct weer zeven jaar terug in mijn herinneringen gezogen. Zie Derian zo weer in de deurpost staan met Tommie veilig en stevig in haar armen geklemd. En zie Jazlijn met haar twee blonde vlechtjes in de tuin spelen aan de Johan Lewestraat.
Dit terwijl Zora rustig toekijkt op het terras wanneer Miranda en ik op een doordeweekse, zonnige juniochtend gezellig koffie drinken. Sweet memories over pril liefdesgeluk, lang geleden ook. Wat is er in die tijd toch veel gebeurd. Derian is net zestien geworden en gaat al weer naar het MBO. Jazlijn blijft nog een jaartje op de Wilster maar ergens in de nabije toekomst lonkt het HHC in Warffum al….
Kleine meisjes worden groot, de Johan Lewestraat werd ingeruild voor de Berkenlaan en het is niet altijd pais en vree in huize Koster waarbij de man regelmatig het onderspit delft onder al het vrouwelijk geweld. Gelukkig biedt Dusty nog enig mannelijke tegengas daar kater Vasco inmiddels ook vervangen is door poesje Baby. Het briefje zit weer in het geheimdoosje. Ik ben wederom verstrikt geraakt in zijn geheimen en weet niet meer hoe het doosje te openen. De zigeunerin kan mij niet meer helpen. Zal ik de boodschap ooit nog weer lezen? De tijd zal het leren…..