Eindelijk was daar de oproep waar ik al lang op gewacht had: De oproep voor de musical Jozef! Toen de repetities begonnen zag ik al nieuwe gezichten binnenkomen. Er waren mensen van de kerkgemeenschap zelf die ik kende maar er waren ook mensen uit het dorp die ik wel kende maar niet goed genoeg. Naarmate de weken voorbij gingen, leerden we elkaar allemaal goed kennen en ontstonden er nieuwe vriendschappen. De gezelligheid binnen groep was duidelijk aanwezig aangezien we meerdere malen met een knipoog er op werden gewezen stiller te zijn…
De spanning begon te komen toen de laatste weken in zicht kwamen want wat moest er nog veel gebeuren. We hadden een stuurgroep die de hele musical leidde waar de dirigent en de regisseur bij zaten en een aantal zeer enthousiastelingen. Het decor werd langzamerhand opgebouwd en zichtbaarder. Toen was daar de donderdagavond van de generale repetitie. En wat ging het slecht! Er is denk ik bijna niemand met een goed gevoel naar huis gegaan maar toch stonden we er de volgende dag om 17.00 uur allemaal weer.
Er werden pannen met soep binnengebracht en heerlijke stokbroodjes van de plaatselijke bakker. Ondertussen ging ieder zijn eigen voorbereiding doen, eerst kleding klaarleggen of eerst eten of eerst in de schmink. De klok tikt door en het eerste publiek komt al langzaam binnen stromen. Onze spanning loopt op en de laatste knuffels en successen worden achter de schermen uitgedeeld.
Als de eerste tonen van het lied ‘In Memoriam’ klinken gaan we met elkaar het podium op en zien een mooi gevulde kerk. Wat kan een mens daar blij van worden! Na zoveel maanden oefenen en oefenen is het eindelijk zover! We gaan ervan genieten en zingen en spelen en doen ons uiterste best. Na afloop krijgen we een zeer groot applaus en we zijn allen dankbaar dat de voorstelling geweldig is verlopen.
Zaterdagmiddag om 17.00 uur is iedereen weer paraat in de kerk. Onder het genot van soep en broodjes genieten en ontspannen we van mooie gitaarmuziek en zang van de spelers en koorleden. Toch tikt de klok nu ook door en al gauw staan we klaar voor de 2e uitvoering. Het verloopt weer geweldig en we gaan na afloop dankbaar naar huis dat we deze avond ook mensen blij hebben kunnen maken met onze mooie uitvoering. Na een korte nacht breekt de laatste dag alweer aan, met spanning en emotie loop ik om 12.00 uur naar de kerk……
De mensen van grime zijn er al, druppelsgewijs komt iedereen na mij binnen. Nadat ik mijn kleding achter de schermen heb klaargelegd en alle andere voorbereidingen heb getroffen, probeer ik te ontspannen met een heerlijke kom mosterdsoep maar toch kan de ontspanning niet komen. Ik vind het ontzettend jammer dat het de laatste uitvoering zal zijn vanmiddag. Nog maar niet aan denken, eerst straks genieten van mezelf en alle musicalkoorleden die zo prachtig zingen en van alle toneelspelers die vol enthousiasme hun rol spelen.
Achter de schermen hangt al 3 dagen een sfeer die haast niet te omschrijven valt, iedereen denkt om elkaar, iedereen helpt elkaar. Wat zal ik dat missen. Vol overgave begint een ieder aan de laatste uitvoering. Bij het slotlied klinken de mooie woorden:
Blijf dromen,
Blijf hopen,
Geloven vooral.
Blijf dromen,
Blijf hopen,
Heb lief bovenal!
Dromen! Dromen!
Als ik naast me kijk en alle deelnemers zie genieten komen de emoties bij me los, ik kan niet meer zingen en de tranen glijden over mijn wangen. Alle spanning komt er uit. Want wat heb ik genoten van deze musical, van de voorbereiding, van alle geintjes die er uitgehaald werden, van alle mensen die meededen. Natuurlijk waren er weleens meningsverschillen maar die vergeten we want het was werkelijk fantastisch hoe we als mensen met elkaar om kunnen gaan. Mensen die ik voorheen in het dorp zag maar niet goed kende, heb ik goed leren kennen.
Mensen die ik helemaal niet kende, mensen die het in het musicalweekend moeilijk hadden door een overlijden of andere zorgen om familie, we zijn er allemaal voor elkaar geweest. Ik heb de saamhorigheid als een echt fantastisch iets ervaren. Ik heb er dierbare vriendschappen aan over gehouden en zal er met een lach aan terug denken……..
(Foto’s Erik Zwartjes)