Het is vrijdagmorgen wanneer ik begin met dit verhaal. Dat wordt een lastige editie, bedenk ik, waarbij ik terugkijk en vooruitblik en wellicht na het weekend verder ga met terugblikken. Net zoals voetbal oorlog is, is sport emotie. En dus ging het er om weg gisteravond in de kantine waar op het beeldscherm Ajax tegen Lyon te zien was. En als je tegenover een Ajax fan in hart en nieren zit dan komt de spanning nog veel meer binnen. Fransie liet zijn emoties weer de vrije loop maar gelukkig greep Bosz tijdig in en wisselde Veltman voor Tete. Maar ja, dan pakt Nickie een rood kaartje en moet er op 17 meter een vrije trap genomen worden waardoor de totaalstand weer gelijk getrokken kan worden…..
We hadden het niet meer. Vrieskip kreeg zijn zin toen hij na de 0-1 van Ajax opmerkte dat de wedstrijd wel wat spannender mocht worden. En dat hebben we geweten. Maar des te groter de ontlading na die tijd natuurlijk. Wie had gedacht dat een Nederlandse club ooit nog door zou kunnen dringen tot een Europese voetbalfinale? En dan gaat Ogene ook nog eens door naar de finale van het Eurovisiesongfestival! Man, man, man wat toch mooi. Och, dit is geen topsport natuurlijk en past helemaal niet in dit verhaal. Maar toch lekker hoor voor ons als chauvinistische Hollanders….
Dat belooft nog wat de komende dagen. Maar daar stokt op dit moment ook mijn verhaal terwijl ik toch zo graag een column klaar wil hebben voor de volgende week. Want wat heeft het voor nut om nu al vooruit te blikken op zaterdagavond (finale Eurovisiesongfestival) en zondagmiddag wanneer de Eredivisie weer een ontknoping krijgt om je vingers bij af te likken. En in het verre Barcelona zal onze Max ongetwijfeld weer het rubber van de velgen racen. Zit daar weer een sensatie aan te komen? En hoe zouden onze berggeiten het in de Giro doen wanneer het vlakke ingeruild wordt voor het steile? En ook op het amateurvoetbalniveau volgen hier in de beurt nog enige ontknopingskrakers van jewelste morgen. Wordt vervolgd dus…. Was het maar maandagmorgen dan kon ik nu verder gaan.
En nu het maandagmorgen is, heb ik weer zoiets van was het maar weer bijna weekend. Het bekende maandagmorgengevoel dus. Maar wat ging het er weer om weg he de afgelopen dagen….. Ik zag mooie beelden langskomen vanaf de platte kampioenskar uit Stedum. Voor het eerst sinds ruim twintig jaar weer een kampioenschap te vieren voor het eerste. Daar zal ongetwijfeld een op gedronken zijn. Ogene zong zich bij de eerste elf, dus in de basis, maar de zusjes waren toch licht teleurgesteld. Wellicht ook logisch wanneer je na de landenpunten nog vijfde staat…..
Vol spanning zaten we zondagmiddag voor de buis, of eigenlijk drie buizen. Want buurman Zonnebloem had zijn huisbioscoop weer sportbestendig gemaakt. De eerste teleurstelling was na 200 meter Barcelona al merkbaar. En dan hebben we het over de F1. De start is natuurlijk altijd spectaculair maar er kan natuurlijk altijd iets verkeerd gaan. En daar waar Raikkonen vorig jaar nog heerlijk achter Verstappen aanreed, kegelde hij hem nu uit de wedstrijd. Een race-incident waar niet zo veel aan te doen was. Misschien was het uitvallen van Bottas nog een kleine genoegdoening voor aangedaan leed……
Helaas ging Wilco Kelderman keihard onderuit in de Giro. Een stilstaande motor betekende zijn Waterloo en dat is bijzonder zuur. Het had er alle schijn van dat ploeggenoot Dumoulin daar juist kracht uit putte. Wat ging hij overtuigend de berg op. Onze Groninger vriend Mollema hapte naar adem en moest lossen. En met een tijdrit voor de kiezen lonkt het mooie roze wat zeker niet lelijk is voor Tommetje…..
FC Groningen plaatste zich tot ons alles verrassing nog voor de play-offs. Na een toch wel dramatisch seizoen werden ze door een 3-5 overwinning bij ‘aartsvijand’ FC Twente zelfs nog achtste. Het kan verkeren inderdaad. Maar alles viel in het niet na de ontlading van Dirkie Kuyt en zijn ploeggenoten in en om De Kuip. Na een ongetwijfeld ongekend spannende week opende Kuyt al binnen de minuut de score. Op de tribune huilden mannen prachtige gelukstranen….
Negentig minuten later en twee Kuytgoals verder dompelde Rotterdam zich in een bevrijdingsfeest. Mooie tranen bij coach Van Bronckhorst. Wat moest het van ver komen maar wat was het mooi. Hoe langer de wacht, hoe groter de smacht inderdaad. Maar des te mooier de ontlading en emotie. Een prachtig sportweekend met een lach en een traan (want waar winnaars zijn, zijn ook verliezers) kwam groots ten einde. Sport is emotie inderdaad!