Het is de vrijdagmorgen na Koningsdag wanneer ik start met dit verhaal. Altijd een mooie dag, de dag dat Koning Willem Alexander, alias Willie, centraal staat. Op woensdag heb ik, samen met nog vier miljoen Nederlanders, genoten van zijn mooie levensverhaal. Deskundig en zorgvuldig in goede banen geleid door meester presentator Wilfred de Jong. Mooi om zijn levensontwikkeling aan de hand van foto’s en korte filmpjes te zien. Van een jonge ‘snotaap’ die toetrad tot de Marine tot Koning der Nederlanden. Wat een stap inderdaad.
Vroeger moet hij ongetwijfeld gedacht hebben dat hij niet te benijden was. Tegenwoordig zit hij, volgens eigen zeggen, goed in zijn vel en ontmoet hij, naast vele groten der aarde, allerlei interessante mensen in binnen- en buitenland. Met uiteraard Koningin Maxima als stralende impuls aan zijn zijde. Waar zou hij zonder haar geweest zijn?! Maar ook het overlijden van zijn vader (prins Claus) en jongere broer Johan Friso waren onderwerpen die aangesneden werden. Daarbij de emoties niet schuwend. Een boeiend portret dus waarbij de Koning tot mens teruggebracht werd. Iemand als jij en ik met al zijn sterktes en zwaktes/onzekerheden……
Maandag jl. had ik al met veel ontroering gekeken naar het portret van ALS-voetballer, voormalig enfant terrible en oud-international Fernando Ricksen. Ooit lag de wereld aan zijn voeten, nu is hij met alles wat hij doet afhankelijk van zijn vrouw, vrienden en mantelzorgers die hem verzorgen. Wat een rot ziekte inderdaad, ALS. Langzaam maar heel zeker word je lichaam aangetast en uitgehold tot je niet meer kunt lopen, staan, en spreken. En wij ons maar druk maken over allerlei futiliteiten. Dat is ook menselijk natuurlijk, en dat stopt echt niet na het zien van deze uitzending. Maar de verdrietige blik in de ogen van Fernando doen je nog meer beseffen dat je de handen dicht mag knijpen wanneer je je gezond en wel over de aardkloot beweegt……
En dus mocht ik gisteren met een goed gevoel de koude Koningsdag vieren. Wel in de hoop dat we dit volgend jaar gezamenlijk en eendrachtig op één locatie mogen doen. Voer voor intermediairs of gewoon een kwestie van gezond verstand gebruiken? Daar moeten we toch uit kunnen komen? Gewoon gezamenlijk ten strijde trekken om Middelstum en onze Koninklijke feestvrijheden gezamenlijk te vieren. Geldt voor nog meer verenigingen trouwens. Dat feest nog lekkerder inderdaad. Een paar graadjes warmer zou ook niet te versmaden zijn natuurlijk. Gelukkig verwarmde het oranje bitter en het gerstenat onze verkleumde lichamen….
Met als gevolg dat de zinnen niet heel snel en adequaat aan het papier worden toevertrouwd deze vrijdag. Nog één onderwerpje dan om dit verhaaltje positief af te sluiten? Tuurlijk, want vanmiddag wandelde ik bij pa naar binnen. Dat kan ik nog doen maar de jongen die op televisie was, deze staat standaard aan bij pa ’s middags, niet meer. ‘Die was enige weken geleden nog in Middelstum’, zei ik tegen pa. ‘Oh, in de feesttent…..’, gevolgd door ‘Is dat de zoon van Andre Hazes?’. Dat is inderdaad junior, zei junior tegen senior.
Weer een mooi portret van een volkszanger in spe die op jonge leeftijd zijn vader verloor. Hij lijkt veel op hem, zo vertelde hij. Alleen de vlucht in de drank was beduidend minder. Maar Dre kan mooi zingen hoor. Dat bleek ook toen ze een fragment toonden uit het programma ‘De beste zanger van Nederland’ waar Andre jr. het nummer ‘Ik leef mijn eigen leven’ vertolkte. Toen hij Rene Froger en Xander de Buisonjé een traantje zag wegpinken, wist Hazes jr. dat het goed zat, met wat hij aan het zingen was.
Zo maar een week met drie mooie portretten, fraai weergegeven door verschillende omroepen. Mooi eigenlijk om levensverhalen vast te leggen, hoe jong de personen in kwestie ook zijn. Daarom ben ik ook zo blij met mijn eigen rubrieken Babbelen met Bert en Pensionado’s. Want ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal. En met deze mooie gedachte, duik ik om 17.55 uur het weekend in. Volgende week weer een nieuwe werkweek. M(o)oi!