Zaterdagochtend zeven uur, de wekker kondigt genadeloos het begin van deze dag aan. Iedereen is lekker vrij van werk of school en het zou zo fijn zijn als de wekker daar rekening mee zou kunnen houden. Dit gegeven dringt zich op de 1 of andere manier altijd alleen maar aan mij op als mijn lichaam erom schreeuwt onder die deken te willen blijven liggen.
De rest stuitert al door het huis, op zoek naar sokken, broekjes en shirts waarbij er een grote kans is dat deze nog in de wasmand of wasmachien zitten. Als ik eindelijk dan toch mijn bed ben uitgerold, en naar beneden strompel, volg ik een spoor van geopende lades, omgegooide manden en oude voetbalschoenen die tijdens de zoektocht op de grond zijn beland. Hoe e.e.a. daar gekomen is zal wel een mysterie blijven, enig betrokkenheid wordt door het geboefte ontkend.
Het begint feitelijk al op de donderdagavond als de groepsapps tot leven komen. Essentiële informatie over de tijd waarop de aanwezigheid is vereist, wie er rijden moet en verantwoordelijk is voor de schone was. Dan gaan bij mij ook de radartjes draaien; wie gaat er met welke zoon mee, wie was er de vorige keer met die zoon mee en komt het dan goed dat ik nu met die andere zoon meega? Wie doet wanneer de boodschappen, de was en wanneer eten we? Eten we dan samen, of gewoon niet, zoals de meeste avonden in de week? Naast de wedstrijden op zaterdag zijn er ook nog trainingen die gegeven moeten worden, trainingen waarbij je als teamlid geacht wordt actief een bijdrage te leveren en poetst moeder volgens schema de kantine.
Op die donderdagavond kan het ook maar zo zijn dat ik door de bekende geur van zweet, shampoo, axe, gras, natte voetbalschoenen en een halfdroge handdoek getriggerd word. Dan is er een grote kans dat de tassen van afgelopen zaterdag niet zijn uitgepakt.
Als ik iedereen heb gecoacht richting benodigde inhoud der tassen, loop ik de keuken in die gevuld is met een geur van vers gezette koffie, geroosterd brood en gebakken eieren. Het is er lekker warm en er is nog tijd voor een kop koffie. Jongste telg komt vragen waar de diverse onderdelen van zijn scheenbeschermers zijn. Scheenbeschermers die een jongen uit “het eerste” ook draagt en vanzelfsprekend de beste zijn. Dat die onderdelen telkens zoek raken en mijns inziens geen bescherming bieden, doet hier geen afbreuk aan.
Een blik uit het raam bepaalt de keuze van de outfit die gedragen wordt langs de lijn. Zomerjurkje met slippers of toch die jeans met de ietwat minder charmante bontgevoerde laarzen. Zonnebril is een vast onderdeel gezien de collageenbreuken die kunnen ontstaan tijdens het turen richting de zon. Leeftijd begint toch mee te spelen, zelfs voor een voetbalvrouw.
Op het voetbalveld is het een zien en gezien worden op het niveau van een middagje Kaap Hoorn. De sfeer langs de lijn hangt af van de ouders, opa’s, oma’s en andere geïnteresseerden. Bij een uitwedstrijd is de kantine telkens weer een verrassing en doen we ideetjes op voor onze eigen kantine. De koffie kost steevast een euro en ook per team is er een soort ongeschreven regel dat je elkaar trakteert. Ik ben er nog niet helemaal uit wat de etiquette in de voetballerij hierin aanbeveelt.
Een thuiswedstrijd is fijn. Lekker dichtbij en de mogelijkheid te kunnen socializen. Altijd wel iemand om even mee bij te kletsen, over te kletsen, de plannen voor het weekend mee te bespreken, iets mee af te spreken of juist lekker mee te lachen.
Tijdens de wedstrijd staan de moeders soms ongegeneerd te schreeuwen en te coachen, terwijl dit natuurlijk niet de bedoeling is. Dit kan de coach van het team heel goed. We vinden dat onze bloedjes positief gestimuleerd moeten worden te sporten in teamverband, anders worden het asociale ongezonde dikkertjes. Dat we niet te beroerd zijn de andere kant een sneer te geven als een van onze kinderen onderuit wordt gehaald, is maar bijzaak.
De mannen langs de lijn kijken verlangend naar de grasmat, terugdenkend aan de tijd dat zij in het eerste elftal speelden, nog een goddelijk lichaam en de conditie van een paard hadden. Ze coachen hun kinderen anders dan de moeders, slingeren termen de wereld in die voor velerlei interpretaties vatbaar zijn en denken helemaal niet aan teamgeest of fatsoen. Tja, voetbal is emotie.
Het is zaterdagmiddag vier uur en de voetbaldag is afgesloten. De boodschappen zijn gedaan, de tenuetjes met het clublogo hangen te wapperen in de wind, de rest van de stapel was doen we morgen wel. In etappes is er gegeten maar nu is iedereen thuis. Terwijl de jongens op hun trapveldje de nieuwste trucjes en een gedeelte van de wedstrijd reconstrueren schenk ik me een wijntje in, voel ik me de rijkste moeder van de hele wereld en verheug ik me al op de volgende zaterdag…