Het is weer eens zover. Op deze woensdagmorgen zit ik achter het scherm te wachten op ingevingen voor de column die straks de lucht in moet. Ietwat gejaagd ook wel want voor mijn gevoel moet er deze dag en deze week nog het nodige gebeuren. Ik vertrouw er maar op dat dit gejaagde gevoel in de loop van de dag ingeruild wordt voor een tevreden gevoel want de eerste letters vliegen al weer vanuit mijn mind naar Word. Das een goed teken inderdaad.
Dat dit verhaal een hoog Sunsation gehalte heeft mag eigenlijk niet zo verwonderlijk zijn want daar heb ik de afgelopen twee weekenden veel impulsen opgedaan. Zou de organisatie van Sunsation het opgejaagde gevoel ook ingeruild hebben voor een tevreden mindset? Daar hebben ze alle reden toe. Wat een toeschouwers, wat een mooie optredens, wat een geluk met het weer. Kortom, ik hoop dat alle vrijwilligers moe maar voldaan in de relaxmodus gaan en de hoogtepunten nog even de revue laten passeren. Ongetwijfeld volgt binnenkort een evaluatie en dan wordt vast ook al even vooruitgeblikt naar jubileumeditie 30.
Veel prikkels dus in de tent. Ongetwijfeld gestimuleerd door Grolsch en hormonen. Bloed, zweet en tranen ook, hoe toepasselijk wanneer Andre Hazes jr. langskomt. Want hoe druk het ook was en hoeveel mensen er ook waren, twee werden er nadrukkelijk gemist. Ongelooflijk en onbegrijpelijk nog steeds dat ze dit feestgedruis niet meer mochten meemaken. Ontzettend moeilijk voor de direct betrokkenen die als een eerbetoon en soort van herdenking toch aanwezig waren. Hopelijk waren daar tussen de tranen door ook mooie feesttentmomenten en herinneringen……
Gezweet hebben we ook hoor want met dergelijk opzwe(p/t)ende muziek gaan de beentjes vanzelf los. Ik heb me zelfs tijdens het Dance Event nog even in de tent gewaagd. Kort na binnenkomst kreeg ik een biertje in mijn handen gedrukt van een jongeman van een jaar of twintig. Of ik deze even voor hem vast wilde houden. Een minuutje lang kon ik smakelijk genieten van zeer intensieve hakbewegingen voor mij want hij ging even volledig uit zijn plaat. Om vervolgens, alsof er niets gebeurd was, het biertje met een bedankje weer in ontvangst te nemen.
Naast mij genoot een man in een rolstoel intensief van wat er allemaal op het podium gebeurde. Zijn vrienden dansten er met enige biertjes in de hand vrolijk om heen. Collectief genieten dus, kan het nog mooier? Zelf werd ik een paar keer aangesproken door mensen die ik niet kende. ‘We zijn Facebookvrienden ja!’ Paul van der Laan deed intensieve pogingen om zijn kennissenkring op de hoogte te brengen van het bestaan van .nl. Het is goed om te constateren dat mensen zich nog steeds herkennen in mijn logokuifje.
Die was dan ook zorgvuldig bijgeknipt door mijn kapster die ook alle avonden in de tent te vinden was. Volgens mij was zoonlief ook alle feestdagen druk in de weer om alles in goede banen te leiden. De volgende generatie vrijwilligers dient zich dus gelukkig al weer aan. De woorden van iemand die het niet gelukt was om het nummer ‘Leef’ van Hazes hartstochtelijk mee te brullen zijn ook blijven hangen. Haar vriendin had dit nummer graag keihard met haar meegezongen omdat ze dit vorig jaar ook gedaan had nadat ze de gevreesde k-ziekte overwonnen had. Helaas had de ziekte teruggeslagen en kon ze dit jaar niet aanwezig zijn. ‘Leef’ werd dan ook wel meegebruld maar op een andere manier waarbij de tranen rijkelijk vloeiden…..
Leef, alsof het je laatste dag is. De zweet en tranen zijn besproken, bloed heb ik gelukkig niet zijn vloeien. Wel zien koken af en toe maar dat leidde vaak gelukkig net niet tot erupties. Met allerlei beveiligers op de vloer die wel van wanten lustten was dat ook heel verstandig. Want anders was je zonder pardon met de Hazes-vlieger de tent uitgevlogen.
Gelukkig kan ik op dergelijke momenten, wanneer het bierroes schuimend mijn hersenpan masseert, intensief leven alsof het mijn laatste dag is. Dan stort ik mij voor het podium met gevaar voor eigen leven in het feestgedruis. Het echte pogospringgeweld bleef dit jaar achterwege. Toch werden de kleine uurtjes elke avond maar zo weer bereikt en kwamen de dranghekken langzaam maar heel zeker op mij af, gevolgd door de vegers om mij de tent uit te vegen. Geleefd inderdaad, Sunsation bedankt maar weer….
(Foto’s afkomstig van Facebookpagina Sunsation)