Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam is Martha Littel-Folkers, ik ben geboren op 7 maart 1949 in Groningen. Naast een eeneiige tweelingzuster heb ik nog een oudere broer en een jongere zuster. Mijn vader werkte aanvankelijk in de verzekeringen en werd later kantinebeheerder van de betonfabriek in Hoogkerk. Helaas is hij op jonge leeftijd overleden aan de gevolgen van een ongeval. Ik was toen 13 jaar.
Tot mijn 22e heb ik in Groningen gewoond. Heel lang aan de Hereweg en ook nog korte tijd aan de Coendersweg. Het werk bracht mij naar Ede en daar leerde ik mijn man kennen. Zijn werk als (chef)kok bracht ons eerst naar Veendam en later naar Winschoten. In 1980 werd Gerrit chef-kok in het Hippolytushoes in Middelstum.
Middelstum is de plaats waar we al weer 37 jaar wonen. Eerst 7 jaar aan de Klaproosstraat en nu 30 jaar met heel veel plezier aan de Barthold Entensweg. Ons huis is in de loop der jaren helemaal verbouwd, we willen hier ook niet meer weg. Het dorpse karakter van Middelstum en de vriendelijkheid van de mensen plus de prachtige dorpskern zijn allemaal mooie kenmerken die maken dat we ons hier helemaal thuis voelen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Op 27 oktober van dit jaar ben ik al weer 45 jaar getrouwd met Gerrit Littel. Gerrit komt oorspronkelijk uit Ossenzijl bij Steenwijk. Ik heb hem leren kennen toen hij mijn functie overnam. Ik heb namelijk op 19-jarige leeftijd een zwaar ongeval gehad waardoor mijn linkerbeen verbrijzeld is. Daardoor heb ik lange tijd in het ziekenhuis moeten liggen. Gerrit reageerde op de vacature van assistent diëtiste die dus geplaatst werd. Mijn collega’s kwamen regelmatig bij mij op ziekenbezoek en ze namen Gerrit op den duur mee. Zo is het dus begonnen want we vonden elkaar wel heel leuk…..
Uit ons huwelijk zijn een dochter en een zoon voortgekomen. Beiden wonen tegenwoordig in Leens, lekker dichtbij dus. Dat is wel eens anders geweest want dochter Marjanka heeft in Venray gewoond en Jilles in Amsterdam. Marjanka zit in het onderwijs, net als haar man Rolf, zij hebben twee kinderen. Jilles is getrouwd met Jonne en zij hebben samen drie kinderen. Jilles werkt overigens als productontwikkelaar bij Dr. Oetker en Jonne zit op het gemeentehuis in Leens. We zijn dus in het rijke bezit van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van 6 tot 13 jaar. Ze komen regelmatig bij ons op bezoek en blijven soms ook logeren. Voor ons altijd een feestje!
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist al op jonge leeftijd dat ik wel iets in de zorg wilde gaan doen en dat mocht ook de verzorging van kinderen zijn. Na de lagere school volgde ik de huishoudschool en daarna werd de INAS aangedaan. Een MBO opleiding die tegenwoordig niet meer bestaat maar waarin de verzorging centraal stond. Daarna volgde een opleiding tot diëtiste. Na stage gelopen te hebben in het ziekenhuis in Ede werd ik dus assistent diëtiste in het ziekenhuis van Bennekom, een plaats vlakbij Ede.
Toen we in Veendam woonden, heb ik nog een tijdje in de thuiszorg gewerkt. Hier ben ik mee gestopt toen ik zwanger was van Marjanka. Op den duur begon het toch weer te kriebelen en daar ik met kinderen omgaan geweldig vind, heb ik mij bij de peuterspeelzaal aangeboden als oppasmoeder/gastouder. Dit werk heb ik 25 jaar met ontzettend veel plezier gedaan. Ik heb veel leuke herinneringen aan de contacten met zowel ouders als kinderen. In sommige weken mocht ik wel op 15 kinderen passen, tijdens de drukste momenten wel op 10 tegelijk en dat drie dagen in de week.
Een drukke maar ook heel gezellige tijd waarbij de oudste kinderen soms lekker aan het spelen waren met de jongsten. De rest was dan aan het knutselen of tekenen aan de grote eettafel. Soms werden de kinderen ’s morgens in pyjama afgeleverd. Andere kinderen schoven gewoon aan tijdens het avondeten wanneer de ouders wat verlaat waren. Ik keek dus niet op een oppasuurtje meer of minder.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In maart 2014 werd ik 65 jaar, toen vond ik het eigenlijk wel welletjes geweest. Ik ben nog even doorgegaan tot de zomervakantie maar dat was het dan. Het was een heel mooi afscheid met een high-tea bij mij thuis. De waardering van de ouders was groot, ik kreeg een mooie ingelijste foto waarop bijna alle kinderen staan waarop ik jaren mocht passen. Die waardering deed mij heel goed.
Door deze pensionering kreeg ik ook meer tijd voor onze stichting ‘A littel Fun’. Deze stichting is 31 jaar geleden min of meer bij toeval ontstaan. Tijdens een reünie bij ons thuis met gehandicapten waarmee we samen een bootreis hadden gemaakt, bleven drie jonge gehandicapte mensen ‘hangen’ die ook bij ons geslapen hebben. Zij gaven aan dat ze ook wel een keer een vakantie wilden beleven zoals ook ‘normale’ kinderen die jaarlijks hebben. Dus niet strak georganiseerd maar gewoon lekker naar de disco en dan ’s morgens uitslapen.
En dat leek ons zo leuk dat we dit in gang gezet hebben. Ook onze eigen kinderen gingen mee. Van de eerder genoemde bootreis kende Gerrit nog een echtpaar die ook wel mee wilde helpen en we wisten vanuit onze contacten nog meer vrijwilligers te vinden. Onze eerste uitstapje was een week naar het Limburgse Arcen met negen jongvolwassenen. Het werd een geweldig succes! En dus zijn we er mee door gegaan.
Een keer per jaar gaan we een week weg plus op een later tijdstip nog een keer een lang weekend. Vroeger huurden we huisjes, tegenwoordig gaan vooral mensen mee die zwaar gehandicapt zijn en komen we in complexen terecht die hier beter voor ingericht zijn. We proberen hierbij heel Nederland aan te doen. Vaak met dezelfde groep vrijwilligers. Ook onze kinderen plus aanhang en de vijf kleinkinderen, gaan nog steeds mee.
Jaarlijks gaan we nu met vijftien zwaar gehandicapte mensen, afkomstig uit heel Nederland, op stap en er gaan zeventien vrijwilligers mee waarvan twee mensen voor de catering. Zo kunnen we onze gasten dus een op een begeleiden en dat is ook wel nodig. We kunnen blijven bestaan door sponsoring, donaties en overige giften. De mensen die meegaan betalen ook een gedeelte zelf. Voor zo’n vakantie is best veel geld nodig. Want je moet rolstoelbussen huren, je hebt te maken met dure accommodaties en we proberen de mensen zoveel mogelijk hun eigen uitstapjes te laten kiezen.
Vorig jaar hebben we ons 30-jarig jubileum mogen vieren. We hebben smokings en galajurken gehuurd, er kwam een kapster en een visagiste langs en toen het gezelschap helemaal opgedoft was, zijn we met een touringcar naar een Van der Valk vestiging gegaan in Zuidbroek voor een magic dinershow. Een prachtige dag waarop we vol trots terugkijken. We zijn blij dat we dit nog steeds kunnen doen en dat Jilles en Jonne reeds aangegeven hebben dat ze het van ons overnemen wanneer wij het niet meer kunnen doen. Wil je meer weten over ‘A littel Fun’ klik dan even op deze link: www.alittelfun.nl.
Verder gaat mijn tijd op aan de nodige hobby’s. Zo mag ik heel graag naaien. Wekelijks komen we met een clubje bijeen bij Grietje Schanssema om kleding te maken. Zo ben ik bijvoorbeeld druk bezig met kleren maken voor ons zelf en de kinderen. Verder mag ik heel graag bakken. Vroeger alleen taarten, tegenwoordig bak ik ook zelf broden. Dit is een tijdrovend proces, vergis je hierin niet. En we zijn natuurlijk altijd beschikbaar om op de kleinkinderen te passen.
Wat dat betreft zijn de dagen vaak nog te kort. Vroeger ben ik kerkelijk actief geweest waaronder twee periodes als ouderling in de kerkenraad en ook jarenlang in het jeugdwerk. Ook ben ik 25 jaar actief voor de EHBO-vereniging geweest en loop ik onder andere collectes voor het Rode Kruis.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn huwelijk met Gerrit en de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. En we kunnen het allebei heel erg waarderen dat we nog zo gezond zijn en die dingen kunnen doen die we graag willen. In 2013 zijn zowel Gerrit als ik koninklijk onderscheiden. Dit was voor ons allebei een grote verrassing. Toen we door de brandweer opgehaald werden dacht ik in eerste instantie dat het alleen voor Gerrit was omdat hij zo lang bij de brandweer actief geweest is. Maar na de mooie woorden voor Gerrit, uitgesproken door burgemeester Rodenboog, kwam ik ook nog aan de beurt. Een prachtig fotoboek herinnert ons nog steeds aan die bijzondere dag.
En de dieptepunten?
Ik was dertien jaar toen mijn vader plotseling overleed. Dat was voor ons als gezin een geweldige klap. Zo onwerkelijk ook toen de politie voor de deur stond om ons dit verschrikkelijk nieuws te vertellen. Ook zijn mijn schoonouders allebei op zestigjarige leeftijd overleden, hier hebben we beiden veel verdriet om gehad. Dat mijn moeder 95 jaar geworden is en nog veel van onze kinderen mee heeft mogen beleven is dan extra fijn.
Dat Gerrit rond zijn 50e jaar ontslagen werd bij het Hippolytushoes omdat ze kozen voor een andere maaltijdvoorziening, heeft ook de nodige impact voor ons als gezin gehad.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
We verbazen ons vaak over de enorme levenslust van de mensen waarmee we op stap gaan. Ondanks hun zware handicaps maken ze er het beste van. Ze kunnen ook geweldige moppen vertellen, doorspekt met de nodige zelfspot. Van welk leer worden rolstoelen gemaakt bijvoorbeeld? Antilopeleer inderdaad. Of van welk hout worden prothesen gemaakt? Juist ja, van kreupelhout. Tijdens uitstapjes horen we ook vaak, ‘Glaasje op, laat je rijden!’
Laatst bestelde iemand een biertje op een vol terras. Daar hij door zijn ziekte maar nauwelijks meer spieren heeft, is hem een elektronische arm aangemeten aan de rolstoel. We hebben op zijn verzoek het biertje op de grond naast hem neer gezet en hij takelde tot grote hilariteit van de omstanders met zijn arm het biertje van de grond. Daar genoot hij zelf nog het meeste van, haha….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Op mijn 65e heb ik gezegd dat ik nog wel bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand wilde worden. Het is er nog niet van gekomen. Misschien is dit nu wel het goede moment om een sollicitatiebrief te schrijven!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Minimaal een 8+, misschien wel een negen. We zijn gelukkig en tevreden. We voelen ons wat dat betreft nog steeds jong. Dit komt doordat we nog zoveel contact met jonge mensen hebben.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Omzien naar elkaar, dat vind ik heel belangrijk. Als iedereen nu een beetje zou doen voor de gemeenschap, dan wordt het leven al een stuk prettiger met elkaar…