‘Ik heb dien kalender eem weer goud zet hoar!’ Het was een verjaardagsgast die dit zondag door de kamer brulde. Daarmee doelend op het feit dat de tijd sneller voorbijgevlogen is dan dat ik mijn WC-kalender er op aangepast heb. Die kan dus zo maar enige maanden achterlopen. Sowieso heb ik zelf weinig aan de kalenderinhoud veranderd sinds ik die in 2000 opgesteld heb.
2000 was het jaar dat ik het ouderlijk huis verliet. De verjaardagsdata van alle familieleden werden netjes vanaf de WC-agenda die in onze oude WC hing, overgenomen in mijn eigen exemplaar. En deze data werden door mij aangevuld door de namen van mijn voetbalmakkers waarmee ik toen in het tweede elftal speelde. Ongetwijfeld als reminder wanneer er weer een kratje bier in de kleedkamer verwacht kon worden nadat een ploeggenoot verjaard was….
In de loop der jaren hebben de bonuskinderen hun verjaardagen en die van hun moeder toegevoegd. Mooi! Niet dat ik die anders vergeten zou hoor, volgens mij ben ik best wel goed in het onthouden van verjaardagen. Ook twee onverwachte nachtelijke bezoekers, waarvan ik eigenlijk niet weet of ze hun daad nog wel kunnen herinneren, hebben hun verjaardagen demonstratief aan het papier toevertrouwd. Wanneer ik de kalenderbladen op het juiste tijdstip doorblader dan denk ik met een glimlach terug aan die avond.
Bladerend door de kalender, zie ik dat de vierde generatie Koster af en toe toegevoegd is. Niet door mijzelf, dat zal ook wel weer een toegift van de kinderen geweest zijn. Als reminder voor mijzelf heb ik op een bepaalde datum een kruisje gezet. En dat is niet de overlijdensdatum van mijn moeder (15 november 2016 zit wat dat betreft in mijn hersenen gegriefd) maar van een andere moeder die ik nooit gekend heb. Ietwat melancholisch bedenk ik mij dat ik zondag mijn eerste verjaardag zonder mijn eigen moeder gevierd heb…..
Een snel rondje door de kalendermaanden leert mij dat er in zeventien jaren al veel familieleden weggevallen zijn. Sommige oud en op een gezegende leeftijd. Anderen veel te jong. En daar kwam dit weekend nog weer een neef bij die slechts mijn omgekeerde leeftijd mocht halen. Binnen een maand na de onheilstijding van die vreselijke ziekte is hij er al niet meer. Een trieste constatering inderdaad waaraan deze kalender mij de komende jaren zal blijven herinneren.
Zou ik hem anders maar weghalen, die kalender? Want wat heb je er aan als je hem niet consequent bijhoudt? Dan zijn er na verloop van jaren steeds meer mensen niet in leven dan wel. Dat versombert het mooie gevoel die deze mooie voorjaardagsdag in maart toch wel met zich meebrengt. Gelukkig koos ik toentertijd voor een dierenkalender. Een hondenkalender om precies te zijn. Geen flauw idee waarom eigenlijk.
Maar wel kijken mij tijdens de maand maart twee jonge puppyhonden nieuwsgierig aan. Als mooie voorbode van een ontluikende lente. Gelukkig zag ik de zwanenkoppel al weer rondzwemmen in de vijvers van de Groene Long vanmorgen. Ongetwijfeld zullen er over niet al te lange tijd nieuwe zwaantjes aan de wereld toevertrouwd worden. Hartstochtelijk bewaakt door pa zwaan terwijl moeders het nest en de jongen bewaakt.
Zal ik de kalender maar gewoon op de maand maart laten hangen? De maand waarop de winter ingeruild wordt door de prachtige lentejaargetijde. De maand waarin ik verjaar. De maand waarop twee blije puppyhonden mij vrolijk maken. Wie weet doe ik dat wel of er moeten andere inzichten ontstaan in het kleinste kamertje van ons huis door de andere huisgenoten.
Die ongetwijfeld meer met de zomermaanden hebben. Juli is inderdaad ook een prachtige (vakantie)maand waarbij op de foto een puppyjong zijn moeder hartstochtelijk likt in het groene gras. Dat is ook een mooi vooruitzicht! We zien wel hoe de wind in ons huis waait. En anders is er volgend jaar ongetwijfeld wel weer een gast die mij op weg helpt om weer bij de tijd te zijn…..