Er wordt vaak wat lacherig gedaan wanneer mijn ploeggenoten en ik vertellen dat we op trainingskamp gaan. ‘Jullie trainen alleen deze spieren zeker’, waarna een soepele polsbeweging volgt. ‘De ballen blijven thuis?’ is ook zo’n dooddoener. En al zouden ze thuis blijven, dan nog kan een trainingskamp helend en zalvend werken. Denk alleen maar aan het groepsproces en het naar elkaar toegroeien. Met als allerbelangrijkste pluspunt: plezier beleven met elkaar!
En dat laatste lukte weer uitstekend afgelopen weekend. De jeugd die de toekomst heeft (dit jaar alleen The Farmer) integreerde perfect met de groep veertigers en vijftigers (worden er elk jaar iets meer) en alles wat er tussen zit. Uiteraard komen elk jaar weer oude herinneringen boven aan legendarische trainingskampen uit het verleden. De trekker, Zomer in de wintertijd, het mysterie rondom het brandalarm, enz. enz.. Vorig jaar hadden we magische Meijermomenten boven in de Ware Jacob. Dit jaar waren ze te vinden in de Tox.
Waar de nachtmerrie van iedere serveerster werkelijkheid werd. Het valt ook niet mee om stressvrij met een dienblad vol bier langs een groep opgeschoten voetbaljeugd te gaan. Bij de Keef ging het dan ook mis. Acht biertjes vielen ter aarde en twee belandden vol op het uitgaanstenue van onze razendsnelle en behendige flankenbestrijder. Hilariteit alom maar de reactie van de jonge serveerster was bewonderenswaardig. Razendsnel werd Kyvan afgedroogd en onder jaloerse blikken in de WC-ruimte in een nieuw en schoon T-shirt gehesen: ‘I survived the Toxbar!’. En na ook nog een heerlijke maaltijd te hebben genuttigd kon onze avond al niet meer stuk.
Die vrijdag waren we in twee groepen aangekomen. De verkenners olv de organisatoren Meijer en De Wilp maakten rond half twee kennis met de Vries(kip)kou van Schier. Groep Schollema won ’s avonds de nodige minuten door de snelboot te nemen. Toch nog met de nodige vertraging, ‘door ijs in de motor’. Gelukkig werden ook zij rond zeven uur gastvrij opgenomen in kampeerboerderij Springfield.
Daarna dus Toxen, detoxen in Café Het Boothuis om vervolgens oude Rising Sun momenten her te beleven onder leiding van oud-Middelstumer Hans Huizing in de Tox. De Bont genoot van ‘I travel’ van The Simple Minds, ik van U2’s voltreffer Bad. Mijn oprechte excuses nogmaals voor belabberde zangkwaliteiten. Gelukkig hebben we de schimmige beelden nog. De feestvreugde werd verhoogd door hockeymeisjes in one see pyjama’s die onder het wakend oog van hun oplettende coaches de dansvloer veroverden. Het afscheid was hartverwarmend waarbij de opmerking ‘Niet likken!’ eeuwigheidswaarde had……
Na het traditionele (M)eiereten, gevolgd door een bakje tomatensoep, was het de hoogste tijd om de vrijdag te verslapen in de zaterdag. De dag waarop de strandtraining centraal stond. Maar eerst nog even de WK afstanden natuurlijk en dan hebben we het over schaatsen. De quote van De Bont ‘het breekpunt ligt altijd rond de acht kilometer’ werd beloond met een hoog waarheidsgehalte toen Bergsma zich stukbeet op Kramer. Nadat ook de superfitte Okko zich gemeld had, waren er geen excuses meer om de waterkou van Schier te trotseren.
Op gymschoentjes betraden de helden van Middelstum 4 de wankele paden die naar het strand zouden leiden. Rennend wel te verstaan. Daar, ver weg van de bewoonde wereld, maar ook nog ver weg van de zee, werd een veldje uitgezet waarop 14 volwassen kerels te keer gingen als jonge honden. En misschien blijft deze legendarische partij wel het langste hangen in het collectieve geheugen. Want schaarse toeschouwers boven op de duin zagen in de verte regelmatig voetballers dubbel liggen van het lachen.
Dat begon toen de oudste Schollema de kleine edoch behendige Meijer torpedeerde die even later met de nodige krachttermen zijn gram haalde door vol door te gaan op Hovenga. Wilpstra liep vervolgens De Bont omver alsof hij lucht was, maar stond even later happend naar adem voorovergebogen toen een bal loeihard in zijn koude, kleine Wilpie werd geschoten. Net bekomen van deze lachsalvo volgde het ultieme moment van de partij. Met kilometers zand vrij om hem heen, raakte Vriesema ploeggenoot De Bont, die hem de bal met een knappe sliding bezorgd had, van twee meter afstand vol in het gelaat…… De partij werd even een minuutje stilgelegd voor een blessurebehandeling waarbij ook de lachspieren even weer rust kregen. Niet veel later renden de stipjes op het strand van Schier terug naar de warme kampeerboerderij voor een welverdiende derde helft.
Daarna werd Schier centrum weer aangedaan maar herinneringen als de avond en het jaar er voor werden deze avond niet geschreven. Gelukkig niet inderdaad, dat zou de voorspelbaarheid van een avondje plezier alleen maar in de hand werken. De grootste verrassing vond in de vroege zondagmiddag plaats toen Springfield collectief ingeruild werd voor de Monnik. Trainingskamp Schier 2017 was voltooid verleden tijd toen we weer voet aan vaste wal kregen. Meijer en Wilpstra worden bedankt voor de vlekkeloze organisatie. In de hoop dat met de nodige meters in de benen en lever en nieren de saamhorigheid tot een prachtige tweede seizoenshelft leidt….. Waar heel in de verte, als kleine stipjes op het strand van Schiermonnikoog inderdaad, het kampioenschap (niet) voor het grijpen ligt…