Zaterdag rond 17.00 uur werd een jaarlijkse traditie weer aan de loop getrapt. Of te wel, de fietspedalen richting Fraamklap maakten weer ouderwets hun rondjes. In een grijs verleden deed ik op Oudejaarsdag altijd met enige kameraden het legendarische huiskamercafé Tinus en Eke aan in Westerwijtwerd. Met een roodgloeiende kachel snorrend op de achtergrond kwamen altijd de mooiste verhalen los. Prachtige herinneringen inderdaad. Maar dit huiskamercafé is niet meer.
Café Tuitman is er ook een tijdje niet meer geweest. Hoewel, wel geweest natuurlijk maar niet geopend. Na het overlijden van de oude kroegtijgerin ‘Appie’ stond het cafégebeuren lange tijd stil. Gelukkig bereikte zoon Fre al vroeg zijn pensioengerechtigde leeftijd en samen met partner Marianne bracht hij de kroeg weer tot leven.
Ik kan nu wel grote verhalen ophangen dat ik het café vaak bezoek maar dat is niet zo. Alleen met Oudejaarsdag is haar roep niet te weerstaan. Vreemd eigenlijk, want het is goed toeven bij en in het Barthlehiem van de Noorder Rondritten. Inderdaad de plaats die de schaatsers meerdere keren aan moeten doen om eeuwige roem te verwerven. Helaas stamt de laatste editie al weer van twintig jaar geleden…
We waren zaterdag jl. maar liefst met acht buurtgenoten uit de Berken- en Meidoornlaan, zo maar een verdubbeling t.o.v. vorig jaar. Toen we de kroegdeur opentrokken, keken drie biljarters ons enigszins geschrokken en verbouwereerd aan. Alsof ze wreed gestoord werden in iets sacraals. Het spel werd even stilgelegd want de kroegbaas moest eerst acht flesjes Amstel ontdoppen. Niet veel later was van rust helemaal geen sprake meer toen het illustere koppel De Bont en Raangs binnensloop met in hun kielzog de lange Pool die direct richting biljarttafel schoof…..
Toen Mr. Shoppyland en nog een De Bont ook hun weg naar Fraamklap hadden begonnen waren bijna dezelfde koppen als vorig jaar paraat. Kuut ontbrak, bang natuurlijk dat hij zich weer zou verslapen voor het grote vuurwerk dat hij namens de visclub af moest steken. De jongste Pool was druk bezig zijn eigen afscheidsfeest voor te bereiden, alweer inderdaad. Een jaar Lissabon lonkt, langs deze weg veel werkplezier toegewenst in Portugal! Ook van Dick Hovius geen spoor. En nee, Ab Hooijer hoefde dit jaar niet gebeld te worden.
Het duurde niet lang of de toon was gezet. ‘Roup’n en reren’ door de hele toko, wegwerpgebaren met veel misbaar, en uiteraard die heerlijke lachsalvo’s die je doen beseffen hoe mooi het leven ook kan zijn. Het ene rondje na de andere moest verteerd worden en dat viel niet mee. Toen ik eindelijk bijna in mijn eentje de grote schaal met lekkere oliebollen weg gekaand had, zag ik tot mijn schrik Marianne met een nieuwe aankomen. Geen eer aan te behalen dus. Gelukkig was daar ook nog de schaal met kaas en worst die regelmatig rondging.
Rond half zeven nam ik het mooie tafereeltje eens even in mij op. Wat maakt dit gebeuren zo uniek dat je er elk jaar weer naar uit kijkt en na die tijd met een heerlijke glimlach op terugkijkt? Het moet hem in de nostalgie zitten. Veel zal er aan het interieur niet veranderd zijn de laatste tientallen jaren en dat is prachtig. Het is alsof je zo de jaren zeventig binnenstapt. En terwijl het jaar voorbijgevlogen is, lijkt in dit huiskamercafé de tijd stil gestaan te hebben. En dat is een heerlijke constatering in ons jachtig bestaan. Want op de een of andere manier verlangen we allemaal wel eens terug naar onze jonge jeugdjaren toen geluk nog heel gewoon was. En het leven minder gecompliceerd.
Hoewel de sfeertijd stil lijkt te staan, gaan de normale uurtjes razendsnel voorbij. Tegen achten maakt het grootste gros van onze groep aanstalten om naar huis te gaan om ook daar nog iets van het Oudejaarsgevoel mee te kunnen maken. Dat het moeilijk loslaten is, blijkt wel wanneer enige medeparticipanten sneaky weer naar binnen glippen. Het zou nog ruim een uur duren voordat ook zij onze buurt weer weten te vinden. Gezelligheid kent inderdaad geen tijd.
Kijkend naar de mooie foto’s op de wanden van het café blijft één foto letterlijk en figuurlijk hangen. Op die foto staat Appie, trots staand bij de brug van ‘Klap’ die ze zo vaak bediend heeft, en ziet dat het zo goed is. Hopelijk zijn we er volgend jaar allemaal weer bij, in goede gezondheid uiteraard, om 2018 in te luiden!