Het werk als agent is voor mij een mooi beroep. Geen dag is hetzelfde. Je maakt leuke dingen mee maar ook nare dingen. Vaak sta je als agent ver van het incident af omdat je de mensen niet kent. Maar waar iedere diender bang voor is, is de melding vanaf je eigen woonadres of die van vrienden of kennissen. Als je woont in je eigen werkgebied is de kans echter groot dat je dit een keer overkomt. Zo ook in het verhaal hieronder.
Het is kwart voor 10 in de avond, als ik afscheid neem van mijn vrouw en nog even bij de kinderen kijk, die al op bed liggen. Tijd om naar het werk te gaan voor de nachtdienst. Als ik even later op het werk aankom, zie ik dat de collega’s van de late dienst nog niet binnen zijn. Ik pak een portofoon en de sleutels van de noodhulpauto.
Terwijl ik de trap oploop schakel ik de portofoon in. Nog nauwelijks ingeschakeld gaat al het alarmsignaal van een prioriteit 1 melding. Ik hoor dat de late dienst de opdracht krijgt om naar Middelstum te gaan voor een reanimatie. Wanneer ik het adres hoor staat even alles stil.
Ik ken dit adres. Het is het adres van een oom en tante van een oude vriendin van mij van 20 jaar geleden. Ik twijfel geen moment, ren de trap af, stap in de auto en rij naar Middelstum. Tijdens het rijden gaan mijn gedachten terug naar 20 jaar geleden.
Drie en een half jaar lang was ik kind aan huis bij de ouders van mijn vriendin. Mijn baan bij de politie heb ik te danken aan een oom van haar die werkte bij de afdeling werving en selectie van de politie in Den Haag. In die jaren ging ik ook veel om met haar verdere familie. Verjaardagen en feestjes die we hadden met alle grappen en grollen. We hadden in die tijd een goede band met de familie, die ook nadat onze relatie verbroken was, bestaan bleef. Alle filmpjes spelen zich opnieuw af in mijn hoofd.
Voor ik het goed en wel door heb rijd ik ook al in Middelstum. Ik draai de straat in en zie de Noodhulp van de late dienst en de ambulance al staan. Ik zie dat de deur van de woning op een kier staat en loop naar binnen. Als ik in de hal sta zie ik een collega op de trap staan. Ik vraag direct wie er gereanimeerd wordt. Het blijkt om de oom te gaan. Nu moet ik kiezen. Wat doe ik? Ga ik naar boven om mee te helpen of ga ik naar de kamer waar de familie zit. Ik besluit beneden te blijven. Ik wil de man herinneren zoals ik hem gekend heb en niet zoals hij nu is in deze situatie.
Boven zijn twee collega’s en de mensen van de ambulancedienst, nog meer is ook niet nodig. Als ik de kamer in loop zie ik de tante op de stoel bij de keukentafel zitten. Een andere oom is ook al aanwezig. Nu komt voor mij een dilemma. Hoe moet ik mij opstellen? Als professional en afstand bewaren of als kennis van de familie. Ik besluit van beide wat te doen. Ik loop naar de tante en geef haar een dikke knuffel. Het is alsof het nooit anders is geweest. Ik ga ook aan tafel zitten en hoor van haar wat er gebeurd is.
Af en toe loop ik even naar de gang waar ik bijgepraat wordt door mijn collega’s. Het ziet er niet goed uit maar ze gaan door. Ondertussen wordt de rest van het gezin op de hoogte gebracht en komen ze een voor een binnen. Als ik weer naar de gang ga, hoor ik dat men gestopt is met reanimeren. Het ging echt niet meer. Ik overleg met het ambulancepersoneel en we besluiten dat zij gaan vertellen dat men gestopt is met de reanimatie. Daarna gebeuren er allerlei dingen die ik vanaf de zijlijn aanzie.
Daarna moeten er echter een aantal zaken geregeld worden. Ik overleg met de tante en haar kinderen wie er op de hoogte gebracht moeten worden. We spreken af dat ik, samen met mijn collega, de ouders van mijn oude vriendin op de hoogte breng en nog een oom en tante die in het dorp wonen.
Onderweg dwalen mijn gedachten weer af naar vroeger. Hoe vaak ben ik wel niet naar hen toe geweest zowel tijdens als na mijn relatie. Ik weet nog goed dat ik ieder jaar met Sinterklaas of Kerst een fles amaretto cadeau gaf aan haar moeder. Vaak liet ik de fles voor de deur staan en ging dan snel weer weg. Ook toen de relatie over was bleef ik dit jaren volhouden. Door de jaren heen is deze traditie echter verwaterd. Maar voor een kop koffie en een praatje was ik altijd welkom.
Ze kijken dan ook niet vreemd op als ik de deur binnen kom. Wat brengt jou hier zo laat is haar reactie. Zonder er omheen te draaien vertel ik haar dat haar broer is overleden. Ongeloof straalt uit haar ogen, nee dit kan niet waar zijn. Het duurt even voor we allen weer rustig zitten en ik haar en haar man kan vertellen wat er gebeurd is. Ook halen we nog wat oude verhalen van vroeger naar boven. Vlak voor we weggaan zegt ze: “Ik heb liever dat je me de volgende keer een fles amaretto brengt dan zo’n slecht bericht.” Dat beloof ik.
De terugreis naar het bureau rijdt mijn collega. Ik ben uitgeblust. Mijn collega ziet dit ook en zegt: “Het is beter dat je naar huis gaat je bed in, ik regel wel wat voor deze nacht.” Met enige tegenzin geef ik toe en ga naar huis.
Ongeveer 2 weken later rijd ik met mijn collega langs de slijterij en haal een flesje amaretto. Belofte maakt schuld. Het is haar verjaardag, op dezelfde dag jarig als haar overleden broer. Desondanks wens ik haar een fijne verjaardag en blijven we even voor een kopje koffie met gebak. En wie weet wat de Sint of de Kerstman later langs komt brengen om de oude traditie toch weer op te pakken!