Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Johannes Slager, roepnaam Johan. Ik ben als middelste uit een gezin van vijf kinderen geboren op 7 juni 1949 in het pittoreske Westeremden. Inderdaad de woonplaats van Henk Helmantel. Ik heb zelfs nog schilderles van Henk gehad en in een grijs verleden hielp ik hem mee toen hij de Weem aan het opbouwen was. Op bescheiden wijze hoor, door stenen te bikken. Kijk, daar aan de muur hangt nog een giclée van hem, gekocht bij Zus Enzo in Westeremden. Dat is ook een van je adverteerders toch?
Na ons trouwen zijn we naar Loppersum verhuisd, naar de Sjuxumerweg. Na acht jaren Loppersum volgden nog twee jaren Middelstum aan de Groensingel en toen kwam Bedum in beeld. Eerst hebben we vijf jaar aan de Industrieweg gewoond, toen ongeveer dertig jaar aan het Boterdiep richting Onderdendam en inmiddels wonen we hier al weer zes jaar met veel plezier aan De Horst. We hebben een mooi uitzicht en kunnen ideaal al het binnenkomend en uitgaand verkeer in de gaten houden, haha…..
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 22-jarige leeftijd getrouwd met Maria van Putten. Dat klinkt wel mooi hé, Johannes en Maria! Volgend jaar zijn we dus 45 jaar getrouwd! Ria komt oorspronkelijk uit Goeree-Overvlakkee, het onderste puntje van Zuid-Holland dus. Ze had familie in Westeremden wonen en daardoor maakte ik al op jonge leeftijd kennis met haar. Toen ze definitief naar Westeremden verhuisde was de deal snel beklonken….
Ons trouwen was een moetje maar niet omdat ze in verwachting was hoor. Ik was toentertijd monteur bij Boersma techniek die ook een filiaal in Loppersum had. De uiteindelijke baas van het hele gebeuren belde mij toen op met de mededeling: ‘Ik heb een huis voor jou!’ Toen wij het spiksplinternieuwe huis aan de Sjuxumerweg hadden bezichtigd, leek ons dit wel wat toe. De grote baas had echter wel één voorwaarde: er moest getrouwd worden!
En dat was uiteraard geen straf voor ons. We hebben twee zoons gekregen, beiden wonen met hun vriendin in Bedum. Makelaar Chris ken je. Hij is 43 jaar en heeft een dochter en een zoon. Hetzelfde geldt voor Jeroen die twee jaar jonger is en voor de gemeenten Grootegast en Marum werkt op de afdeling bouw- en woningtoezicht. Ik vind dat we een fantastisch gezin hebben. Regelmatig komt er hier iemand langs wippen, ze zijn van harte welkom!
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist vroeger al op jonge leeftijd dat ik monteur wilde worden. Na de lagere school in Westeremden volgde dan ook de LTS in Groningen. Daar leerde ik alle technieken benodigd voor landbouwwerktuigen en tractoren. Ik ben ook inderdaad een tijdje monteur geweest maar werkte mij op wilskracht op tot technisch commercieel buitendienstmedewerker. In 1985 werd ik vertegenwoordiger gewasbeschermingsmiddelen bij groothandel Woldijk Landbouwcentrum. Hun hoofdkantoor zit in Westerbork en wij zijn toen na twee jaar begonnen met een filiaal van hen in Bedum. Inmiddels is deze vestiging verhuisd naar Warffum en het heet nu Woldijk Robertus Warffum.
Ik vond het vak van vertegenwoordiger prachtig werk, het was een vrij beroep. Ik genoot veel vrijheid en kwam bij honderden agrariërs op het Hoogeland. Dit waren zowel veehouderijbedrijven als akker- en tuinbouwbedrijven. De kunst was natuurlijk om met zo weinig mogelijk kosten een zo hoog mogelijk rendement per hectare te halen. Middels veel overleg lukte dat vaak ook. Ik was gebrand om de omzet jaarlijks te verhogen en had hiermee succes.
Eigenlijk was ik ook een beetje eigen baas en ik stuurde enige collega’s aan. Mensen die net als ik hun handen niet omdraaiden voor een uurtje langer werken. Mijn vrouw regelde het telefoonverkeer en deed de bestellingen. Vaak kwamen de agrariërs bij ons thuis om spullen op te halen. Ik heb het als een zeer gezellige tijd ervaren. Ik ging op een gelijkwaardige wijze met het personeel om. Ze komen nog regelmatig langs om koffie te drinken en ook met mijn voormalig baas heb ik nog een goed contact.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2010 verhuisde Woldijk naar Warffum. De baas zei tegen mij: ‘Jij hebt genoeg je best gedaan hier in Bedum!’ Ik hoefde dus niet mee en werd keurig doorbetaald tot aan mijn pensionering twee jaar geleden. Ik moest dus op zoek naar een andere invulling van de dagen en daar heb ik het best moeilijk mee. ’s Morgens ontbijten we gezamenlijk en daarna ga ik dan een krantje lezen en ik verdiep mij nog steeds in het nodige vakliteratuur zoals ‘Boerderij’, ‘Veldpost’ en ‘Nieuwe Oogst’.
Maar in de middagen kon ik vaak mijn ei niet kwijt. Dat heb ik nu deels weten te ondervangen. Ik ga namelijk nog regelmatig bij de agrariërs langs in de omgeving waar ik vroeger ook kwam. Toen moest ik allerlei spullen meebrengen, tegenwoordig hoef ik alleen maar te vragen of de koffie klaar staat. Ik vind het nog steeds leuk om met ze te sparren. Een vertegenwoordiger in gewasbeschermingsmiddelen is een uitstervend beroep. Er is ook geen opleiding voor, je moet er gevoel voor hebben. Jonge boeren dokteren het steeds vaker zelf uit.
Maar ik tuf dus nog regelmatig met de auto over het Hoogeland. Soms ben ik best wel een gevaar want als ik iemand op het land bezig zie dan kijk ik of het een bekende is en waar hij precies mee bezig is. Mijn vrouw moet mij dan regelmatig bij de les houden, haha….
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik mijn vrouw ontmoet heb en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik probeer nu de qualitytime met ze in te halen die ik vroeger gemist heb. De kleinkinderen komen regelmatig over de vloer en ik ga ook vaak naar de oudste twee kijken wanneer ze aan het hockeyen en voetballen zijn. Samen met mijn vrouw ga ik sowieso één keer per jaar met de oudste twee een dagje weg en ook met de jongste twee. Gezien het leeftijdverschil kan dit niet gezamenlijk. Maar dat is absoluut geen straf hoor….
En de dieptepunten?
De periode voor 1985 maar daar laat ik mij niet over uit. En ik heb te dealen met de vreselijke k-ziekte. Deze is in 2013 bij mij geconstateerd en inmiddels ben ik al vier keer geopereerd. Twee week geleden hebben ze een gedeelte van mijn lever verwijderd. In tegenstelling tot de vorige operaties heb ik nu de nodige pijn. Verder kan ik er redelijk tot goed mee omgaan. Ik heb gelukkig nog de energie om leuke dingen te doen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Misschien is het nog leuk om te vermelden dat we vaak zaterdag als een soort van vijfde colonne meegaan met de uitwedstrijden van SV Bedum 1. Ook worden uiteraard alle thuiswedstrijden bezocht en daarna zitten we gezellig met een mannetje of zes bij elkaar in de kantine.
Bij verre uitwedstrijden gaan we vaak al rond half elf weg om vervolgens ergens onderweg wat te eten. Een prachtige traditie die we al jaren in stand houden. Zo gingen we voor de wedstrijd tegen Urk eerst uitgebreid vis eten en voor de uitwedstrijd tegen Balk werd de dag er voor reeds een restaurant gebeld of we er terecht konden……
Nu we het toch over voetbal hebben, moet ik qua vrijwilligerswerk ook nog even wat kwijt. Want ik ben 11 jaar bestuurslid geweest van CVVB. Dat was in de tijd dat Woldijk Landbouwcentrum hoofdsponsor was van de club. En ik heb ongeveer 18 jaar oud papier ingezameld voor deze voetbalclub. Ook zat ik in de activiteitencommissie. In die hoedanigheid was ik bestuurlijk verantwoordelijk voor de Club van 100. In de hoogtijdagen waren zo’n 200 tot 210 mensen lid van deze club.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Vroeger maakte ik met collega vertegenwoordigers vaak verre zakenreizen naar onder andere Mexico en Amerika. Wat dat betreft heb ik het reizen wel gezien. Hoewel Dubai vanwege zijn skyline en hoge gebouwen mij toch op de een of andere manier wel trekt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde als voor de dieptepunten. Laat ik hier maar niet al te veel over uitweiden.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Momenteel een acht, ik kan erg genieten van het contact met mijn kinderen en kleinkinderen!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Mooi dat ik nu weet hoe ik op de artikelen van bert-koster.nl kan komen. Gewoon even doorscrollen naar beneden dus op mijn mobieltje. En verder hoef ik niet zoveel kwijt hoor. Mooi hé, dat mijn kleinzoon ook nog even langskomt om een spelletje te spelen, dat gebeurt wel vaker. En we wonen hier mooi toch? Verder zou ik het niet weten, je hebt genoeg zeker? We zien het verslag wel tegemoet!