Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Wim Appelboom. Ik ben geboren op 30 januari 1940 in het West-Friese Hoorn. Als oudste uit een gezin met zes kinderen ben ik dus nog net een vooroorlogs kind. Mijn vader was arts en derhalve was ik voorbestemd om medicijnen te studeren. Het is er tot grote spijt van mijn vader nooit van gekomen.
Ik heb tot het einde van de HBS, dus tot het eind van de middelbare school, in Hoorn gewoond. Toen moest ik in militaire dienst. Ik zat bij de cavalerie en heb de meeste tijd in Amersfoort doorgebracht. Best wel een bijzondere periode maar het had net zo goed in vier tot zes maanden gekund. Na mijn dienstplicht vervuld te hebben, ging ik in Delft studeren. Tijdens mijn studie ben ik getrouwd met Noor. We woonden in Vlaardingen overigens.
Na mijn studie afgerond te hebben, kreeg ik een baan in Schiedam en gingen we in Papendrecht wonen. Het werk bracht mij in de begintijd naar het buitenland. Naar Spanje, Amerika en Noorwegen om precies te zijn. Ik vond het leuk om mijn collega’s te onderrichten en wilde eigenlijk wel het onderwijs in. Na wat belrondes te hebben gepleegd kwam ik uiteindelijk op de HTS in Groningen terecht.
En dus gingen we op zoek naar een geschikte woonlocatie. Mijn zuster woonde in Feerwerd en zij ging samen met haar partner tijdelijk naar het buitenland om te werken en zodoende konden wij mooi in haar huis wonen. Toen mijn vader eens met mijn schoonvader zat te praten, kwam hij erachter dat de chirurg Andre Driessen, wonend aan de Grachtstraat in Middelstum, wilde verhuizen.
Toen ik vervolgens met de auto door de Grachtstraat reed, was ik direct om: ‘Dit is het!’ Voor de show zijn we nog wel verder op huizenjacht gegaan. Veel van mijn collega’s woonden in Haren, Paterswolde of Zuidhorn. Maar de HTS was toen nog aan de Petrus Driessenstraat gevestigd, mooi aan de noordkant van Groningen dus. Wat dat betreft was Middelstum heel geschikt. We zijn in 1973 in Middelstum komen wonen. Voor die tijd hadden we wel op tien verschillende plekken gewoond. Inmiddels wonen we dus al meer dan veertig jaar in deze prachtige woning.
We kunnen hier mooi oud worden, alle voorzieningen zijn op de begane grond gelegen. In de begintijd hebben we het huis flink opgeknapt en getracht om het terug te brengen in de oude staat. Gelukkig heb ik twee rechterhanden en dus is ons dat aardig gelukt. Mijn vrouw kan zich helemaal uitleven in de mooie tuin.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ken Noor al bijna mijn hele leven, onze ouders waren goede vrienden. Als baby heeft ze ooit het bed gedeeld met mijn jongere broer. Daar word ik nog wel eens gekscherend aan herinnerd. Op de middelbare school sloeg bij ons de vonk over. We zijn in onze studententijd in 1963 getrouwd en dus al ruim 50 jaar een gelukkig echtpaar.
Het huwelijk heeft ons twee zoons gebracht. Daan is 52, hij woont in Nijverdal en werkt bij Akzo Zout in Hengelo. Robbert is een jaar ouder, hij is hoofd logistiek in het ziekenhuis van Sneek. Beide jongens zijn in Middelstum opgegroeid en zaten op voetbal en tafeltennis. Inmiddels zijn we in het rijke bezit van vijf kleinkinderen, ook allemaal jongens. Maar ons achterkleinkind is een meisje, de eerste in de familie dus!
Wat is uw voormalig beroep?
Van medicijnen studeren kwam het dus niet. Het werd scheepsbouw in Delft. Ik hield van boten en was gek op varen en zeilen. Scheepsbouw was overigens de langste studie die Delft rijk was. Gemiddeld deden studenten acht jaar over hun diplomering, ik heb hem iets sneller afgerond maar was wel een tijdje onderweg.
Mijn eerste baan was bij IHC Gusto, een scheepsbouwbedrijf in Schiedam. Het was een groot familiebedrijf waar duizend mensen werkten. IHC maakte wereldwijd als eerste booreilanden maar ook boor- en baggerschepen. Ik heb er zes a zeven jaar gewerkt en werkte dus over de hele wereld. Ik vond het leuk om mensen op te leiden en begeleidde ook vaak studenten die met hun afstudeerproject bezig waren.
Daar ik het onderwijzen heel leuk vond om te doen, was de keus om te switchen niet zo vreemd. Familie van mij studeerde in Groningen en ik vond het een leuke, gezellige stad. Heel anders dan Delft waar het grootste gedeelte van de studenten uit mannen bestond die in het weekend vaak weer naar huis gingen. Maar in eerste instantie hadden ze in Groningen op de HTS niemand nodig.
Drie weken later belden ze weer op. Ze zochten iemand die de kopcursus technische bedrijfskunde op wilde zetten. Dit was een eenjarige cursus waarbij de studenten in korte tijd kennis maakten met alle facetten van het bedrijfsleven. Ze hadden aanvankelijk iemand van de Shell op de korrel maar deze man overleed plotsklaps. En dus kwamen ze bij mij uit. Zonder een didactische bevoegdheid ging ik aan het werk. Wel voldeed ik aan de eis van vijf jaar werkervaring in het bedrijfsleven.
Ik heb alles in de praktijk moeten leren. Henk Wit, hij woont aan de Johan Lewestraat in Middelstum, was één van mijn eerste studenten. We halen nog wel eens lachend herinneringen op uit die tijd. Ik moest mijn weg nog zien te vinden dus het ging niet altijd gestroomlijnd. Het was trouwens wel even schrikken toen Henk onlangs zei dat hij met pensioen ging. Dan voel je je toch wel een beetje oud worden, haha. Het waren in die tijd natuurlijk allemaal studenten van een jaar of 22, 23.
In de loop der jaren groeide de kopcursus uit tot een volwaardige en complete studie. Ik vind het leuk dat één van mijn kleinzoons deze studie volgt. Begin jaren ’80 werd ik directeur van het onderdeel werktuigbouw. Ik heb mijn studenten gestimuleerd om hun stages in het buitenland af te werken. Ik heb mijn buitenlandse tijd als heel leuk en leerzaam ervaren, vandaar dat ik mijn studenten stimuleerde om hetzelfde pad te volgen.
Als directeur ben ik betrokken geweest bij de nodige fusies. Door de fusies konden directieleden die voor 1 januari 1940 geboren waren er met een goede regeling vervroegd uit. Ik heb toentertijd mijn moeder nog wel eens uitgescholden dat ze mij niet een maandje eerder op de wereld had gezet, haha. Want van het jongste directielid werd ik maar zo de oudste. We hebben het nu over het begin van de jaren negentig. Maar ik mag niet klagen want zelf kon ik er in 1993 met een goede regeling uit. Ik wist dat ik zo’n kans niet zomaar weer zou krijgen en dus heb ik hem met beide handen aangegrepen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een zwart gat was geen sprake want ik zat vanuit school in diverse besturen en hier kon ik nu mooi meer aandacht aan schenken. Maar ik had nu natuurlijk ook mooi de tijd om te varen en te zeilen. We hadden al een boot en deze lag in de jachthaven in Lauwersoog. Het is één van de grootste jachthavens in Noord-Nederland en ik kwam al vrij snel na mijn pensionering in het bestuur terecht. De laatste tien jaren ben ik voorzitter geweest. Naast het zeilen mag ik ook graag schaatsen en fietsen.
Via Reint Wobbes ben ik terecht gekomen in de Stichting Oud Groninger Kerken, in de Uurwerken- en luidklokkencommissie. Hier ben ik nu al dik twintig jaar lid van. Jur Bekooy, een oud student van mij, zat ook in de Stichting en hij zei al vrij snel dat ik wel voorzitter kon worden en dit is ook gebeurd. Met het jachthavenbestuur ben ik twee jaar geleden gestopt, ik had geen zin meer in het beleidsmatige. Dick Smit heeft mij toen voorgedragen voor de Carilloncommissie. Hij wist dat torenuurwerken en klokken mijn interesse hebben. Ik mag ook graag oude klokken en horloges opknappen. Ach, ik heb mijn hele leven met mensen moeten werken en praten. Klokken zeggen niets terug, vandaar misschien wel mijn interesse hiervoor, haha.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ons huwelijk en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen horen hier natuurlijk bij. Ooit hebben we eens met een ander stel een zeiljacht in Amerika gekocht. Vanuit New York zijn we over de Atlantische Oceaan naar Nederland gevaren en dat in de tijd dat er nog geen GPS was. Ik vind het ook nog steeds leuk om naar Spanje en Noorwegen te gaan. Sowieso ga ik één keer per jaar langlaufen in Noorwegen.
Het is ook heerlijk om met de zeilboot het Wad op te gaan. Ik vaar dan naar Ameland, Terschelling of Borkum. Een paar jaar geleden mocht ik twee weken op zo’n driemaster meevaren naar Spanje. Ondanks de nodige waarschuwingen van mijn vrouw ben ik nog boven in een mast aan het werk geweest. Man, een jongensdroom kwam met deze trip uit.
En de dieptepunten?
Ik ben in de loop der jaren toch wel de nodige dierbaren kwijtgeraakt maar dat hoort ook een beetje bij het leven natuurlijk. Verder heb ik weinig te klagen. De kinderen en kleinkinderen zijn gezond en ook over onze eigen gezondheid mogen we niet klagen. Twaalf jaar geleden heb ik hem wel even geknepen want toen werd er een tumor op mijn bekken geconstateerd. Gelukkig was deze goedaardig, het euvel was snel verholpen. Maar dat was niet het mooiste half jaar uit mijn leven.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen we een huis in Papendrecht kochten, gingen we in Rotterdam naar de notaris. We waren uiteraard op ons paasbest gekleed maar kregen natuurlijk net op een druk plein in Rotterdam autopech. Dat was wel wat hoor toen mijn vrouw in haar mooie jurk de auto weer aan de gang moest drukken….
Toen we in Middelstum kwamen te wonen, stond ik bekend als de oliebaron. Dat kwam door het Texaanse kenteken op mijn auto. Ik was in de begintijd ook vaak thuis aan het werk om de kopcursus bedrijfskunde op poten te zetten. Maar mensen dachten waarschijnlijk dat ik al aan het rentenieren was, haha.
Ooit was ik eens met mijn vrouw op het Boterdiep aan het schaatsen toen ik twee oud-studenten tegenkwam. Mijn vrouw was even aan het uitrusten op een bankje en de oud-studenten gingen naast haar zitten. Zo kwam ik er achter dat ik op de HTS als bijnaam Joe Dalton had. Voor mij best wel een compliment want Joe was de kleinste van het stel maar ook de slimste haha. Volgens mijn vrouw leek ik met mijn snorretje toentertijd wel een beetje op hem…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Zoals het nu gaat is het prima hoor. We hebben de lange reizen maken wel een beetje gehad. Vroeger zijn we wel twee maanden naar Brazilië, Mexico of Thailand geweest. Maar om nu nog tien, vijftien uur in een vliegtuig te moeten zitten om China of Japan te bezoeken, ik moet er niet aan denken.
Vroeger hadden Noor haar ouders een vakantiehuisje in Zuid-Frankrijk. Hier hebben wij ook wel eens over na lopen denken maar dit leek ons uiteindelijk niets. We wonen hier natuurlijk prachtig, dat scheelt ook. Andalusië in Spanje lijkt mij nog wel wat toe, ik zou de Moorse cultuur aldaar graag beter leren kennen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf had ik toch naar mijn vader moeten luisteren en medicijnen moeten gaan studeren. Niet dat ik dan chirurg was geworden maar ik denk dat ik best wel wat had kunnen doen in de medische technieken. Verder zou ik het niet weten hoor. Ik heb het getroffen met Noor en we wonen hier prima. In Middelstum en omgeving wordt ook veel georganiseerd, we gaan bijvoorbeeld vaak naar concerten. Beiden zijn we echte jazzliefhebbers. We doen dan ook jaarlijks mee aan de jazzfietstocht in de gemeente De Marne.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik heb een goed leven gehad en nog steeds trouwens. Als onderwijzer zijnde heb ik natuurlijk veel cijfers moeten geven maar toch vind ik dit een lastige vraag. We hebben het goed getroffen hoor en geen oorlogen, depressies, ontslag of financiële crisissen meegemaakt. Maar dat we in een aardbevingsgebied wonen, vind ik best wel een beetje spannend. Doe maar een acht of zo…
Wilt u verder nog iets kwijt?
In de begintijd dat we hier kwamen wonen waren we wat meer op Groningen gericht maar dat werd later anders. Enige jaren geleden lazen we een bericht van Kees Geut met daarin de oproep om vrijwilliger te worden op de begraafplaats. En aan die oproep hebben we gehoor gegeven. Hartstikke gezellig om met bijvoorbeeld Piet Huitsing en Gerard Stuitje samen te werken. Noor is druk met het schilderen van letters en cijfers, ik ben vaak wat aan het knutselen en specie maken. ‘Kunst wel zain das doe verder leert hest’ merkt Huitsing dan wel eens gekscherend op.
Een mooi clubje hoor, het is genieten geblazen. En door twee keer drie uur per week mee te helpen hoef ik ook niet naar de sportschool. Een aanrader dus….