Soms overkomt het je, ontmoet je mensen op je levensweg die een grote indruk op je maken. Of het toevallige ontmoetingen zijn? Doorgronden kan ik die vraag niet, maar het kan zo’n grote indruk maken dat je die glimp ervaart. Dat er meer is tussen hemel en aarde. Ruim twee jaar geleden overkwam het me.
Onze dochter zat in groep 7 van de basisschool (onze zoon was toen inmiddels een brugklasser) toen er een nieuw meisje bij haar in de klas kwam. Ze woonde in een nabijgelegen klein dorp. Vlak voor de zomervakantie speelden ze af en toe bij elkaar. Ik had inmiddels begrepen dat haar beide moeders het niet makkelijk hadden, er was chronische ziekte in het gezin.
Al snel stond in groep 8 het kamp naar Ameland op het programma. Toch wel heel wat om je kind ‘te laten gaan’, een nieuwe ervaring in ‘loslaten’. Wij hadden toen net een prachtige zomervakantie achter de rug met een indrukwekkende reis door Zweden (de bijgevoegde foto werd in die vakantie genomen), bijzonder om dat met de kinderen te kunnen beleven. Het gezin van het nieuwe meisje in de klas had een andere tijd gehad. Een ziekenhuisopname van één van de moeders, het was ernstig.
De andere moeder bracht haar dochter naar school voor het schoolkamp. Nadat we de dochters hadden uitgezwaaid zocht ik haar op. Ze zat al in de auto om snel weg te kunnen rijden. Dat moment vergeet ik nooit weer……… Iets drijft je. Ik liep naar haar auto en wel zo dat ik de weg blokkeerde zodat ze niet weg kon rijden. Ze deed het raampje van het portier open toen ik naast de auto stond. Ik vroeg hoe het ging. Veel woorden werden er niet gewisseld, de emotie sprak boekdelen. Het ging niet goed, het ging eigenlijk helemaal niet meer…
Vanaf dat moment ervoer ik een onvoorwaardelijke verbondenheid, zonder elkaar te kennen voelde ik dat er zojuist een nieuwe vriendschap geboren was die met me mee zou gaan op mijn levensweg. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, vroeg ik. Ze gaf toe dat er heel wat te doen was. Maar ook dat ze niet (meer) gewend was om hulp te vragen omdat vrijwel iedereen was afgehaakt bij hun voortdurende sores. ‘Weet waar je aan begint’ waarschuwde ze later een paar keer. Wat weet je eigenlijk niet. Wat ik wel heel zeker wist was dat ik er wilde zijn en niet voor even.
We zetten allebei denk ik een ongebruikelijke stap. Doorgaans kijk ik de katten redelijk uit de boom en was er bij haar heel wat stuk gegaan in het vertrouwen. Zonder aarzeling maakten we allebei de sprong. Hun dochter is fan van Walibi, maar dit was ook een bijzondere achtbaan. Een vriendschap starten in een crisis, elkaar stukje bij beetje leren kennen en steeds dat basisvertrouwen ervaren dat alles er mag zijn. Gelukkig ontstond die band met beide moeders. Ik zag de worsteling van beiden, elk met hun eigen pijn. Ook dat ze elkaar wilden sparen voor de eigen pijn omdat alles al zoveel was, het overleven.
Hun dochter heeft gedurende groep 8 tussen de middag gezellig bij ons thuis haar lunch gegeten, het waren enerverende pauzes. Ook na schooltijd speelde ze vaak bij ons en bleef soms ook slapen als dat beter uitkwam. Wekelijks probeerde ik bij hen thuis te helpen en zag een situatie die eigenlijk niet vol te houden was. Een mooi huis (dat moeilijk warm te stoken was, en juist warmte was zo nodig in tijden van ziekte) met een enorm grote tuin. Familie te ver uit de buurt om veel bij te kunnen springen. Een dochter die haar aandacht en zorg nodig had, een chronisch zieke moeder die de dagen zo goed mogelijk probeerde door te komen en voor wie de wereld zo klein geworden was. De andere moeder die nachtdiensten draaide op haar werk en er ook voor knokte om thuis de boel draaiende te houden.
Dat ze het samen volgehouden hadden al die jaren…. Vol te houden was het eigenlijk niet, het huis stond dan ook al geruime tijd te koop. De woonsituatie paste niet meer bij de levenssituatie, ze wilden verhuizen naar een compacter huis met een kleine tuin dichtbij de familie. Maar ja, je huis staat in aardbevingsgebied, je zit vast…
De energie die er al is zou je moeten steken in overleven, maar procedures slopen je nog verder. De Commissie Bijzondere Situaties vraagt je energie, hoe schrijnend kan die procedure zijn. Wat gebeurde er veel, contacten met de Groninger Bodem Beweging en de burgemeester. Een journaliste van het Dagblad van het Noorden kwam langs voor een interview en schreef een groot artikel. Het leek aanvankelijk allemaal op niks uit te draaien, later toch wat onverwachte mogelijkheden. Het huis werd eind 2015 opgekocht door de NAM. Dan moegestreden verhuizen en weer een weg zien te vinden in een ander dorp. Ervaren dat je chronische ziekte helaas niet achter je kunt laten.
De kilometers tussen ons zijn meer geworden, live-momenten helaas wat minder aanwezig. Gelukkig hebben we Facebook nog om (bijna dagelijks) dicht bij elkaar te zijn. Ook nu mogen we ervaren dat er een blijvende band is ontstaan, dat vrienden als familie zijn geworden. Dat een ontmoeting zo mag uitgroeien, dat het niet uitmaakt dat je zo’n verschillend leven achter de rug hebt.
Groot respect heb ik voor deze 3 doorzetters, 2 moeders met hun dochter. Als je door zoveel tegenslag heen moet, er altijd de spanning is van ziekte, je zo beperkt wordt, het leven zo anders verloopt dan je had gehoopt en er altijd pijn is en veel onbegrip van buitenaf, het raakt me. Daarnaast kunnen ze gelukkig ook genieten van lichtpuntjes op hun weg, daar is een grote levenskunst in ontwikkeld, in het leven in het nu. Wat chronische ziekte betekent in een leven ervaar ik zo van dichtbij. Ik ben dankbaar dat ik hen van hart tot hart heb mogen ontmoeten en ik blijf dat graag doen, het is een rijke ervaring. Ook ervaren dat we het leven niet in de hand hebben maar dat we handen hebben om elkaar vast te houden, vertrouwen dat er een hand is die niet loslaat.
Ruim 2 jaar samen onderweg, een schat aan herinneringen in het hart. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar ik laat het bij een column.
Roelien Tjalsma
Oktober 2016