Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Eling Zuidhof, Op z’n Duits

‘Hee, jij bent die DJ toch?’ Enigszins opgeschrikt kijk ik om. Een jongedame lacht me vriendelijk toe. ‘Euh ja, dat klopt,’ stamel ik enigszins vertwijfeld. ‘Ja, jij draait vaak in Groningen. Daar studeer ik.’ Opeens zie ik iets bekends. Al kan ik het nog steeds niet helemaal plaatsen. Op zich ook niet zo gek, want ik sta in de Eemshaven. De verborgen industrieparel van het Groninger land. Een plek waar ik eigenlijk nooit kom, maar vandaag dus wel. Ik ben namelijk onderweg naar Borkum. Even een nachtje uitwaaien. Doe ik wel vaker. Niks geks, wel leuk. Lekker de boel de boel laten. Meestal met het vliegtuig, maar nu dus met een boot. En dat bevalt best goed. Auto parkeren, kaartje halen en inschepen. Geen gestuntel met paspoortcontroles, metaaldetectors en veel te kleine vloeistofzakjes. Gewoon snel langs de bar, biertje pakken en het dek op. De onverwacht warme nazomerzon doet de rest.

De reis kabbelt voort en mijn gesprek met het vriendelijke meisje ook. En dat is best bijzonder, want tot een half uur geleden kende ik haar niet. ‘Ik studeer Duits,’ bekent ze terwijl ik de eerste Borkumse contouren in de verte op zie doemen. Een bijzondere keuze vind ik. En eerlijk gezegd had ik het ook niet verwacht van haar. Ik zie in haar namelijk echt een communicatie meisje. Vriendelijk lachen, makkelijk praten. Ze beheerst het als geen ander. Maar ze studeert dus Duits. Of nou ja, eigenlijk studeert ze ‘Europese talen en culturen met als specialisatie Duits’. Het zal wel. Ik vind gewoon dat ze Duits studeert. Vindt zij eigenlijk ook. En die studie is best handig als je naar een Duits eiland gaat. Dat blijkt al snel. Moeiteloos loodst ze me de haven van Borkum binnen, waar een historisch aandoende trein klaar staat om ons naar het centrum van het eiland te brengen. We besluiten naast elkaar te gaan zitten. Lekker knus op een houten bank. Heerlijk. ‘Waar moet je zijn?’ vraagt ze. Niet geremd door enige vorm van souplesse frommel ik een reserveringsbevestiging uit m’n jaszak. ‘Oooh daar, dat weet ik wel te vinden.’ Das mooi, hoef ik Google Maps ook niet op te starten.

Het eiland kent maar liefst drie haltes. ‘Nee, dat zijn stations,’ verbetert het meisje me. ‘Een bus heeft haltes, maar dit is een trein. En een trein heeft stations’. Ok, weer wat geleerd. Na een minuut of twintig staan we in het centrum van Borkum. Op het ‘Hauptbahnhof’. Heerlijk, dat taaltje. Hauptbahnhof klinkt namelijk veel stoerder dan Centraal Station. En dat dit exemplaar dan slechts bestaat uit een paar verdwaalde klinkers en een veel te modern digitaal informatiebord doet daar helemaal niks aan af. ‘Even kijken hoor. Hier rechtdoor en dan links en dan weer links,’ navigeert het meisje. Ok, ik volg wel. Slenterend struinen we langs de vele Kneipen en Backereien. Ik krijg er dorst van. Maar nee, geen tijd voor pauze. Ik word rechtstreeks naar het doel gedirigeerd. Op de één of andere manier begin ik steeds beter te begrijpen waarom dit meisje Duits studeert. ‘Kijk, daar is het is.’ En verrek, ze heeft nog gelijk ook.

‘Gutentag, ich habe reserviert,’ mompel ik. Het meisje lacht. Doet ze eigenlijk de hele tijd al. Maar nu valt het extra op. Ik lach even terug en dan grijpt ze in. ‘Laat mij maar.’ Verstandige zet, want ik word vloeiend eingecheckt in een extra mooie Zimmer. Drie hoog, balkon, uitzicht op zee. Voor dat laatste moet je wel een beetje je best doen, maar ok. Als bedankje besluit ik het meisje wat drinken aan te bieden. Wil ze wel. Dus snel naar de boulevard. ‘Das hier vlakbij,’ weet ze. En het is ook nog zo. Binnen enkele seconden staan we aan de rand van het Meer.

Want Meer is Duits voor zee. Het is er prachtig. Lijkt een beetje op Scheveningen, vind ik. Meisje vindt van niet. ‘Dit is echt veel mooier.’ Ik besluit haar gelijk te geven. Scheelt een hoop gedoe. We haasten ons naar een terras. ‘Zullen we hier gaan zitten?’ Ik vind het goed.

Een blik op de kaart leert me dat deze tent ‘Leo’s’ heet. Klinkt Duits. Is het niet. Het is namelijk een Italiaan. ‘Dat komt omdat de Italianen de eerste naoorlogse gastarbeiders waren in Duitsland,’ leert het meisje me. Prima, drank is drank. En het zit er heerlijk. We laten alles smaken en genieten samen van het uitzicht. In de verte graaft een man een kuil terwijl de zon steeds verder in de zee zakt. We bestellen schnitzel. Mit Pommes. En Apfelmus. In de muziekkoepel speelt een band. ‘Gute Nacht Freunde’. Ik kijk meisje aan. ‘Es wird Zeit für mich zu gehen’. ‘Nu al?’ vraagt meisje.

Ok, nog eine dan….

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69