Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Marten Jurrien Robbe, roepnaam Martin. Ik ben op twaalf januari 1951 geboren als jongste telg in een ondernemersgezin met drie kinderen. Ik heb nog twee oudere zussen, zij wonen in Leeuwarden en Middelstum. Mijn opa richtte omstreeks 1919 de firma Robbe op, aanvankelijk gelegen aan de Trekweg in Middelstum en toen gespecialiseerd in wagenwielen, kozijnen en doodskisten.
Ik ben als onderdeel van de derde generatie aan de Trekweg, vlak naast de fabriek, geboren. Daarna volgden verhuizingen naar de Gela Manningalaan en de Oude Schoolsterweg. Ik heb lang aan de Hippolytuslaan gewoond, in totaal 28 jaar. Inmiddels wonen we al weer acht jaar op Toornwerd en genieten van een prachtig uitzicht over de landerijen. Wanneer het helder is dan kun je Usquert, Warffum, Baflo, Stitswerd en Bedum zien liggen…
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2005 hertrouwd met Fredy. Mijn eerste vrouw Limmy is in 1999 overleden. Zij heeft altijd tegen mij gezegd dat ik na haar overlijden niet alleen moest blijven. Alleen blijven was voor mij eigenlijk ook geen optie. Na een moeilijke periode heb ik met Fredy het geluk weer gevonden. We genieten op Toornwerd samen van al het moois wat we hebben.
De kinderen stammen uit mijn eerste huwelijk met Limmy. Drie zoons om precies te zijn. Henk is de oudste, hij is getrouwd met Liesbeth. Ze wonen in Winsum en hebben drie kinderen. Paul is met Merel getrouwd en zij wonen met hun twee kinderen in Middelstum. Ook mijn jongste zoon Frank is getrouwd met Karlien en zijn woonachtig in Groningen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist al vroeg dat ik wel in de zaak van mijn ouders wilde werken. Na de lagere school ging ik naar de LTS in Uithuizen. Daarna volgde de avondschool in Uithuizen en Groningen. In Groningen volgde ik een opleiding op de bekende Jan van der Laanschool. Meindert Schollema en Jaap Brontsema waren mijn kompanen in die tijd. Ik was vijftien jaar toen ik stage begon te lopen binnen het bedrijf. Niet veel later startte ik als oppakker bij Robbe BV.
In de loop der jaren leerde ik de fijne kneepjes van het houtbewerkingvak. Toen ik mijn rijbewijs haalde, mocht ik ook op de lijkwagen rijden. Eerst als invaller, later werd het een belangrijk onderdeel van mijn werk. Ik heb dit vaak verdrietige werk nooit als moeilijk ervaren en kon het altijd snel van mij afzetten. Zelfs bij ernstige ongevallen en verdrinkingen. Dit komt waarschijnlijk ook omdat er bij ons thuis vaak over de dood en begrafenissen gepraat werd. Het hoorde er als het ware bij. Als jonge jongens waren we zelfs aan het verstoppertje spelen achter de doodskisten.
Begin zeventiger jaren runde ik het bedrijf samen met mijn vader. Ik ben geen ster in het onthouden van jaartallen maar toen ik in 1975 met Limmy trouwde, was ik al mede-eigenaar. Om vervolgens in de tachtiger jaren enig eigenaar te worden. Toen mijn zoons afgestudeerd waren, gingen ze (bijna) direct binnen het bedrijf aan het werk om vervolgens mede-eigenaar te worden.
Robbe BV heeft zich in de loop der jaren behoorlijk doorontwikkeld. In 1997 werd de Trekweg ingeruild voor de Pompsterweg waar zich het bedrijventerrein bevindt. Dit ging natuurlijk niet over één nacht ijs want het ging om de nodige investeringen. Pa zei wel eens: “Kan dit allemaal wel?” Ik ben opgegroeid met de les dat je het hiervoor benodigde geld eerst maar eens bij elkaar moest zien te sparen. Maar dit was toen geen optie meer, ook al omdat we toen stevig door geautomatiseerd hebben. Niet alleen een nieuw pand dus maar ook nieuwe machines.
Dit is misschien ook wel een voordeel wanneer ‘de jeugd het stokje overneemt’. Zij hebben natuurlijk andere opvattingen en ideeën. Misschien durven ze ook wel meer. Met onze computergestuurde CNC machines kunnen we eigenlijk alles maken. Van kasten tot keukens, van meubels tot sidetables. We werken voor winkels, kantoren, horecabedrijven, verzorgingstehuizen en scholen. Straxs Kampen Schoolinrichting is bijvoorbeeld een bedrijf waar we veel zaken mee doen.
Eigenlijk zijn we door het hele land actief. Onze 10 medewerkers en 3 parttimers hebben vaak de handen vol om aan de vraag te kunnen voldoen. Vooral voor scholen zijn we vaak in touw. Dat stamt al van vroeger. De kans is groot dat het Marko-tafeltje waar jij vroeger op school aan zat door ons gemaakt is. En onze ‘aap-noot-mies’ leesplankjes zijn de hele wereld over gegaan.”
Al met al heb ik vijftig jaar voor Robbe BV gewerkt en hier dus de nodige uurtjes doorgebracht. Het ging niet altijd van een leien dakje. De uitvaartzorg gaf mij het meeste voldoening. Soms moest ik mij wel drie keer per dag omkleden en uiteraard werd je ook ’s nachts regelmatig gewekt. De administratie en boekhouding daarentegen trokken mij veel minder.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op 22 april 2016 ben ik definitief gestopt met werken. Eerder was ik al aan het afbouwen. Aanvankelijk werkte ik vier dagen, de laatste drie jaren drie dagen. Toen kon ik al genieten van langere weekenden. Maar wanneer het druk is, kunnen de jongens altijd een beroep op mij doen. Sowieso leeg ik nog steeds twee keer per week de containers. Even weer terug dus naar de tijd dat ik als oppakker begon…
Vervelen is er absoluut niet bij. We hebben een grote tuin en in en om het huis moet het nodige gebeuren. Binnenkort heb ik het buitenschilderwerk gelukkig eerst weer afgerond. Lange fietstochten maken op de racefiets is een grote hobby van mij. Op negen augustus heb ik samen met Kees Vast nog Luik-Bastenaken-Luik gereden. Een zware tocht van 240 kilometer door de Ardennen met vooral op het eind de nodige kuitenbijters. Ook de Amstel Gold race is een tocht die we regelmatig fietsen. Daarnaast trap ik nog de nodige kilometers weg bij de ‘Deurtrappers’ uit Middestum en TFC Winsum.
Vroeger mocht ik ook graag de alternatieve Elfstedentocht schaatsen in Oostenrijk. Ik denk dat ik deze tocht zo’n twaalf keer gereden heb. Je kan eigenlijk wel stellen dat het afscheid van het werk mij niet zo zwaar gevallen is. Ik vind het heerlijk om ’s morgens even wat langer te blijven liggen om vervolgens rustig de krant te lezen. En we trekken er tegenwoordig regelmatig met de caravan op uit. Zo hebben we de hele junimaand door Zweden getoerd. Ook van Luik-Bastenaken-Luik maakten we een mooi uitje en in oktober trekken we er weer op uit.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De stap om in 1997 naar de Pompsterweg te verhuizen was een moeilijke waarover lang nagedacht is. Gelukkig hebben we hier goed aan gedaan waardoor we ons verder door konden ontwikkelen. Nu kan ik genieten van onze prachtige woonomgeving. Ik hoop dat we hier nog jaren in goede gezondheid met elkaar door mogen brengen.
En de dieptepunten?
Limmy overleed op 46-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker na een ziekbed van zeven jaar. Dit was een heel ingrijpende tijd natuurlijk, ook voor de jongens. Gelukkig hebben we in die zware tijd ook heel veel zorg en hulp mogen krijgen van familie, vrienden en vriendinnen. Dit heeft ons goed gedaan.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Het leek Fredy wel leuk om samen te gaan sporten en dus gingen we tennissen. Ik heb eerst wat lessen gevolgd maar helaas bleek het tennissen van korte duur. Toen ik een harde smash wilde geven, zakte mijn arm spontaan naar beneden. Er bleken enige pezen afgescheurd te zijn waardoor ik geopereerd moest worden. Het was trouwens net in de tijd dat we hierheen verhuisden. Fredy hield tijdens de klusjes dan mijn arm omhoog zodat ik toch de timmerbeweging kon maken om bijvoorbeeld de schilderijen op te hangen……
Na geopereerd te zijn had de arts goed en slecht nieuws. Het goede bericht was dat ik goed bij kennis was. Het slechte nieuws was dat de operatie mislukt was. De afgescheurde pees zat zowat in mijn bips en om deze te redden zouden zij mij bij wijze van spreken moeten strippen, haha….
Het sporten verloopt niet altijd succesvol dus. Zo heb ik ooit eens de Noorder Rondritten gereden. Toen ik op klompen het ijs bij Baflo opstapte maakte ik direct al een smakker waardoor mijn klompen wegschoten en ik direct natte voeten had. Het werd een barre tocht en door mijn natte sokken raakte ik uiteindelijk vier teennagels kwijt door bevriezingsverschijnselen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Toen Fredy en ik getrouwd zijn, hebben we een huwelijksreis gemaakt naar Brazilië. Het was heel leuk om tijdens de Olympische Spelen plekken te zien waar wij ook geweest zijn. Brazilië is een groot land hoor, we hebben zes keer een binnenlandse vlucht gemaakt. Het lijkt mij mooi om nog eens zo’n verre reis te maken, Bali zou een optie kunnen zijn.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar we regelmatig naar Frankrijk gaan op vakantie had ik best wel Frans willen leren. ‘Dat was verrekte handig geweest’. Ik kan wel wat schoolengels en –duits maar heb verder geen talenknobbel. Maar ik red mij hier prima hoor, in het Nederlands en Gronings.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een dikke zeven, een ruime voldoende dus. Het is mij niet altijd voor de wind gegaan in het leven. Door positief te blijven, ben ik er weer bovenop gekomen. Daar kun je zelf ook wel wat aan doen natuurlijk. Niet direct bij de pakken neer gaan zitten bijvoorbeeld. Wat dat betreft ben ik wel een doorzetter die graag dingen afrond.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij hebben we alles wel gehad. Heb je zin in een wijntje trouwens? Dat is vaste prik voor mij. Om rond een uur of tien even een rood wijntje te nemen. Je kunt hier in onze tuin trouwens sowieso heerlijk rustig het leven overpeinzen….