Ik zit een beetje op hete kolen wanneer ik deze column over onze nieuwe hond schrijf. Want op dit moment zit Dusty, de naam van onze aanwinst, voor het eerst alleen in de woonkamer. Hoewel alleen, poes Baby houdt hem enige tijd gezelschap. Maar zeer regelmatig ga ik even naar beneden om te kijken hoe het Dusty vergaat. Dat ik inmiddels al enige poepjes en plasjes heb moeten opruimen, neem ik maar voor lief. En dat ik vannacht om vijf uur met alleen mijn onderbroekie aan en op sokken door de Berkenlaan liep om hem uit te laten ook. Want wanneer hij er speels aan komt rennen, smelt mijn hartje…
Exact drie maanden na het verscheiden van hond Zora zitten we in de auto naar Langbroek, een plaatsje vlakbij Utrecht. Voor mij hoefde het nog niet zo snel maar de vrouw was niet meer te houden. Vooral niet nadat de vakantie was afgerond. Al enige maanden struinde ze intensief internet af op zoek naar een waardig vervanger van onze prachtige zwarte labrador. De hond die ons met ruim dertien levensjaren op de teller zoveel warmte en plezier gegeven heeft. Want mij betreft zouden we een zwarte labrador terugkrijgen maar de rest van de familie was onvermurwbaar. Zora was uniek en derhalve onvervangbaar! Een labrador was op zich prima maar dan wel een blonde of een bruine versie…
En dan valt het uiteindelijk niet mee hoor om een keuze te maken. Er komt op hondengebied best wel het nodige langs. Niet alleen mooie labradorpups maar ook andere rassen deden hardnekkige pogingen om onze aandacht te trekken. Zelf wilde ik ook nog wel eens linksonder op de advertentie kijken. Van het gratis weggeven van de puppies was geen sprake, zo bleek al snel….. En waarom zijn er eigenlijk geen aanbiedingen vanuit onze provincie? Het werd mij al rap duidelijk dat we een tijdje moesten kachelen om een nieuwe labradorpup aan de haak te slaan. Uiteindelijk ging op zondagmiddag de kogel door de kerk. Een nest vol met jonge, blonde pups lachte ons vanaf het beeldscherm aandoenlijk toe…
Na dik twee uurtjes rijden, dook vorige week dinsdag de boerderij van bestemming voor ons op. De vriendelijke eigenaar begeleidde ons naar de stal waar in een ruime hok acht labrador puppies door elkaar heen krioelden. En wie moet je dan in vredesnaam kiezen? Vijf puppies vielen reeds door hun geslacht af want we zouden voor een reutje gaan. En van de drie overgebleven exemplaren bleek Dusty het enthousiasts om mee te gaan. Hoe mager scharminkeltje hij eigenlijk ook was, toch wist ie ons hartje te veroveren. Hoewel een teefje hartstochtelijke pogingen deed om de vrouw op andere gedachten te brengen, iets wat haar ook nog bijna was gelukt…
In de auto terug volgde intensief appcontact met de vakantievierende kinderen die direct enthousiast waren over de nieuwste aanwinst. Nu moest het beestje nog een naam hebben natuurlijk. Vele namen vlogen door de digitale ether maar Dusty werd uiteindelijk eensgezind vastgelegd, zonder ook maar een spoortje van twijfel.
Dusty leek het allemaal niet te deren. Rustig slapend liet ze de 200 reiskilometers aan haar voorbij gaan. Toen we hem ’s nachts in de bench op onze slaapkamer op wilden sluiten was leiden echter in last. Middels een ferme jankpartij gaf hij aan hier niet van gediend te zijn. En dus kreeg hij een dekentje naast ons bed. Wat volgde was een onrustige nacht die ook nog enige keren ontsierd werd doordat Dusty over moest geven. Kleine, opgehoopte strobaaltjes kwamen hierbij vrij. Geen wonder dat hij zo mager was.
Inmiddels zijn we enige dagen verder. En zeg nu toch zelf, wat een mooi koppie heeft ie toch. Wat kan hij je hartstochtelijk likken en speels bijten wanneer je in de tuin gaat liggen en hij er aan komt zetten. Ook door de andere honden en bewoners van de Berkenlaan schijnt hij goedgekeurd te zijn. En uiteraard waren de kinderen na thuiskomst direct enthousiast over hun nieuwe huisgenoot.
Het heeft er alle schijn van dat Dusty onze harten veroverd heeft. En nu maar hopen dat hij net zo’n lang en gezond leven voor de boeg heeft als zijn voorganger Zora. En ik hoop dat ie een goede conditie heeft want hij kan zijn borstje natmaken. Lange wandelkilometers over ons prachtig Hoogeland staan hem te wachten. Maar nu mag hij eerst nog even rustig slapen….