We hebben het weer gehad, we kunnen weer rustig slapen. De Olympische Spelen zijn weer geweest. Hoe vaak heeft u de wekker gezet om ’s nachts naar onze sporters en hun medaillejacht te kijken? Ikzelf één keer. Dat was in de nacht dat Daphne Schipper op het koningssprintnummer en Ranomi Kromowidjojo op de 50 meter sprint hun uiterste best deden om een plak binnen te slepen. Iets wat overigens net niet lukte. De rest van de nachten liet ik de boel de boel om vervolgens in de vroege ochtend snel even teletekst langs te gaan met de prangende nieuwsgierigheid of we nog in de medaille top 10 stonden.
Het blijft een magisch gebeuren, die Spelen. Maar ik ben benieuwd wat er van de 2016 variant blijft hangen. Met lichte weemoed denk ik terug aan eerdere edities. De mooiste herinnering stamt uit 1992. Toen wonnen onze volleybalheren goud in Barcelona onder leiding van Joop Alberda na een zinderende finale. Dat voelde zo groots dat het niet te bevatten was. In hetzelfde jaar pakte ook Ellen van Langen een prachtige gouden plak op de 800 meter.
Maar verder weinig Nederlandse herinneringen als ik heel eerlijk ben. Wel overzeese. Carl Lewis bijvoorbeeld, wat een atleet. Won die geen vier gouden medailles tijdens één Spelen met zijn sprints en het verspringen? Maar ging dat allemaal wel op een cleane manier? Ben Johnson kon ook hard lopen. En wel zo hard dat deze Canadese spierbundel Lewis versloeg tijdens de Olympische Finale door een wereldrecord te lopen. Drie dagen later bleek dat hij positief geplast had tijdens een dopingcontrole…
Epke Zonderland zullen we nooit meer vergeten natuurlijk (goud in Londen vier jaar geleden) en ook Arnold Vanderlyde (wat een overgang, waar komt deze brug nu weer vandaan?) en Regilio Tuur komen boven drijven. Maar wat wil en kan ik van 2016 meepikken en vereeuwigen?
De legendarische wielrenwegwedstrijd bij de vrouwen geeft ongetwijfeld over enige jaren een ‘o-ja’ gevoel. Anna van Breggen pakte goud, weet u nog wel? Maar het beeld van Annemiek van Vleuten, roerloos liggend over een Braziliaanse stoeprand, heeft nog meer eeuwigheidswaarde. En wat te denken van Schippers die woedend haar loopschoenen wegsmijt omdat ze slechts (?) zilver behaalde op de 200m sprint. Epke Zonderland liet een zekere gouden plak glippen na een dramatische val tijdens het onderdeel (ver)rekstok en ‘The lord of the rings’ Yuri van Gelder dronk zich ook moeiteloos een plaats in ons collectief geheugen. Gelukkig was daar Sanne Wevers die onvervalst boven haarzelf uitsteeg op het onderdeel balk. Wat een gratie, wat een evenwichtskunstenaar. Daarmee ook sportverslaggever Hans van Zetten tot een icoon verheffend.
En wat was er aan de hand met het paard van onze Jur Vrieling? Wat een prachtige naam heeft ie eigenlijk: Zirocco Blue. Rijp voor goud maar toen ineens bleef hij maar zo voor een obstakel staan in plaats van er sierlijk over heen te springen. Daar hielp geen zweepslag meer tegen. Dat zijn ook drama’s eigenlijk, als je er goed over nadenkt. Zo lang hiervoor geoefend en dan weigert je paard dienst. Bonfire springt mij nu wel weer in het geheugen. Het paard met eeuwigheidswaarde waardoor Ankie van Grunsven nog steeds in de studio op mag komen draven om deskundig commentaar te geven….
En verder zinderen volleybal-, hockey- en handbalwedstrijden die eindigden in een zuur net niet nog even na. En de conclusie dat open wateren ons beter liggen dan gesloten zwembaden. Chef de Mission (wat een prachtige titel toch) Maurits Hendriks mag ook zeker niet ontbreken in deze opsomming. Hij stuurde niet alleen Yuri onverrichter zake naar huis (#Yurigate) maar stak ook nog eens geen stokje voor de ‘loservlucht’ terug naar Nederland. Niks geen samen uit, samen naar huis principe. Geen medaille? Dan ook geen sluitingsceremonie en feestpartijen meer in het Holland Heineken Huis!
Wat rest is een elfde plaats in de medailleklassement met 19 medailles. Niets mis mee toch? Ook al kwamen de namen meer uit onverwachte hoek dan van de grote kanonnen. Schimmige lies- (Schippers) en vingerblessures (Zonderland) plus een polsbreuk (Tom Dumoulin) gingen waarschijnlijk ten koste van een nog hogere positie. Niet zeuren Nederland maar gewoon genieten van de prachtige prestaties die geleverd zijn…. Over vier jaar wacht Tokyo. Nieuwe ronde, nieuwe medaillekansen!