Het gevoel bekroop mij zomaar toen ik donderdagmorgen wakker werd. Een soort van harregat-gevoel. Onbestendig, niet goed te verklaren. Daar heb ik ’s morgenvroeg sowieso meer last van dan ’s avonds voor het slapen gaan. Zo rond het klokje van elven geeft mijn lichaam vaak aan het wel Harry te vinden. Ik hoef vaak maar de kussensloop te voelen en de luikjes sluiten zich definitief. Althans voor een uurtje of 7 a 8. Dan geeft de biologische klok schijnbaar aan dat zich intern het verkwikkingproces heeft voltooid. Wat als gevolg heeft dat van uitslapen helaas geen sprake meer is…
En dus was er donderdagmorgen het gevoel dat een grauwe deken zich rond mij ontsloot. Waar zou dit door komen? Vaak is het een combinatie van, denk ik. Nieuwe indrukken door een nieuwe uitdaging (doe ik er wel goed aan om hier in te stappen?), een nakende werkloosheid (niet van mijzelf hoor), een belletje over een eventueel nieuw aan te gane uitdaging (wil ik dat wel?), de onzekerheid over een te publiceren verhaal (moet ik dat wel doen?) en meer van dat soort beslommeringen. Als ik even door de gordijnen kijk, is de Berkenlaan zo op het oog in diepe ruste. Dat kan ook snel want de helft van de inwoners bivakkeert elders. Maar toch is dit een ietwat geruststellend idee. De wereld mag vaak wel in brand staan, in mijn nabije omgeving lijkt het zo te zien rustig.
Heeft u dat ook wel eens? Het gevoel dat de hele wereld wat van u wil? En dat u daar vaak niet op zit te wachten? Soms krijg je zo maar een telefoontje of mailtje. Moet je nadenken of de gestelde vraag past in je dagelijkse activiteiten. Nee zeggen is vaak zo gemakkelijk. Eigenlijk zou ik deze uitdaging er best nog wel even bij kunnen doen. Maar af en toe komt alles in bulten bij elkaar en verzuip je in je eigen goede bedoelingen. Beter wat minder dingen goed doen, dan vele half. Maar het vrijwilligerswerk ligt tegenwoordig meer voor het oprapen dan betaalde banen. Steeds meer verenigingen kampen met een tekort aan onbezoldigde arbeidskrachten. En doen dan een beroep op jou. En je wilt niet altijd nee zeggen.
Vaak speel ik deze beklemmende deken in de loop van de dag wel van mij af. Zo ook deze donderdag. Het werd zelfs een qua arbeidsethos zeer bevredigende dag. Notulen die de digitale ether in geslingerd worden, tekstvoorstellen die in goede aarde vallen, er rijpt zich een voorstel hoe om te gaan met een op zich lastig vrijwilligerswerkdilemma (niet de hele taak op je willen nemen maar wel aangeven dat je belangstelling hebt in een deeltaak die beter te behappen is) geeft dat ik in de loop van de dag weer wat vrolijker word. Ondanks een surrealistische ervaring in mijn directe omgeving die mij een raar dejavu-gevoel geeft. Daar komen we uiteindelijk ook wel weer uit toch?
En dat geeft zelfs dat ik nu op de vrijdag redelijk vrolijk en rustig dit verhaal van mij af typ. Het is wel een ietwat onsamenhangend verhaal geworden voor een buitenstaander, dat begrijp ik. Voor bepaalde werkzaamheden van volgende week moeten vandaag nog even de puntjes op de i worden gezet. Ik begeef mij in de afrondende fase dus. Het weekend lonkt al weer en dat geeft vaak een goed gevoel. Even geen verplichtingen. Week 32, de eerste week na mijn vakantie, is weer voorbijvlogen.
Ik denk dat ik het moraal van het verhaal wel weet. Soms is zo’n beklemmend grauwdeken helemaal niet verkeerd. Als je hem maar kunt handelen en van je af kunt wer(k/p)en. Dan geeft het zelfs een goed gevoel. Iets met uitdagingen die je soms aan moet gaan en wanneer je ze met een goed gevoel voltooid hebt dat dan het voldoeninggevoel er vanaf spat. Het spijt mij dat ik jullie lastig gevallen heb met deze beslommeringen.
Is het trouwens ergens tegen op zien of ergens tegen aan zien? Dat was het eerste schrijversdilemma waar ik vanmorgen mee worstelde. Het laatste zal wel Gronings zijn want Google hielp mij ook hiermee. Weer een probleem opgelost, het weekend lonkt. Hopelijk komt mijn hersenpan voor volgende week met een helderder tekstvoorstel die wel voor eenieder te doorgronden is…