Pieter kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Mijn naam is Pieter Alexander Ruiter, geboren in Middelstum op 8 december 1969. In Middelstum ben ik misschien nog wel beter bekend als ‘Kraai’, mijn bijnaam van vroeger. Ik ben in 1992 getrouwd met de oorspronkelijk ook uit Middelstum afkomstige Anneke de Winter. Volgend jaar hopen we ons 25-jarig huwelijksjubileum dus te vieren.
We hebben 3 zoons van 23, 21 en 19 jaar oud. De oudste, Jan-georg, woont (zo goed als) samen met zijn vriendin in Middelstum. In 1992 bracht het werk mij naar Emmen, sinds 1995 wonen we in Nieuw Amsterdam. Ik heb tot begin 2014 in een chrysantenkwekerij gewerkt.
Je bent heel ziek geweest?
Dat is zachtjes uitgedrukt. Op 20 januari ben ik eerder van het werk naar huis gegaan omdat ik mij niet lekker voelde. De dag er na ben ik naar de dokter geweest, hij schreef mij een kuur voor. ’s Nachts ben ik uit bed gestapt want ik verging van de pijn. Ik dacht dat het mijn rug was maar het bleken uiteindelijk mijn longen te zijn. Vrijdag 22 januari ben ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Vanaf die tijd weet ik niets meer……
Anneke vervolgt: Zaterdag kwam Pieter op de IC van het Emmer ziekenhuis te liggen. Toen ik zondagmorgen weer kwam lag hij aan de beademingsapparatuur en was hij in slaap gebracht. Het zou nog enige dagen duren voordat ze een diagnose zouden kunnen stellen. Maandag 25 januari was een vreselijke dag. Toen ik in het ziekenhuis kwam, werd ik opgewacht door een arts en een verpleegster. Pieter zou met spoed met een ambulance naar de IC van het UMCG Groningen worden vervoerd. Er werd mij dringend geadviseerd om afscheid van hem te nemen want het zou maar zo kunnen dat hij Groningen niet levend zou bereiken……
Toen ik in het UMCG aankwam, kreeg ik gelukkig de mededeling dat mijn man de reis overleefd had. Op 27 januari werd de diagnose bekend: Pieter bleek de Mexicaanse griep te hebben en een dubbele longontsteking. Daarnaast had hij een schimmel in zijn longen. Hij kwam aan een hartlong-apparaat te liggen en kreeg ook nierdialyse omdat zijn nieren niet meer werkten. In zijn lichaam werden 10 infuuspompen aangebracht. Ik heb meerdere keren de mededeling gekregen dat ik rekening moest houden met het feit dat Pieter dit niet zou overleven…
Al met al heeft hij 8 weken in coma gelegen. Elke dinsdag en vrijdag had ik overleg met de artsen. In de lijn Emmen-Hoogeveen-Stadskanaal bleken meerdere patiënten de Mexicaanse griep te hebben opgelopen. Zeven mensen zijn hieraan overleden. In 2009 was er eerder zo’n epidemie geweest. Niemand weet hoe Pieter aan deze griep is gekomen. Het kan iedereen overkomen, ook doorgaans gezonde mensen.
Het was echt kantje boord?
Anneke: ‘Al met al hebben ik en de kinderen zes keer afscheid van Pieter genomen omdat het kantje boord leek. De artsen verklaarden nog nooit zo’n zwaar geval te hebben meegemaakt. Een klaplong leidde tussendoor ook nog eens tot extra complicaties. Op een vrijdag zeiden ze dat ze nog één ding voor Pieter konden doen. De artsen hadden overleg gehad met collega’s uit Rotterdam en Duitsland. Zij adviseerden om 14 dagen lang een breed-spectrum antibioticakuur te volgen. Dat was het laatste wat ze zouden kunnen doen.
Normaal zou het minimaal 48-uur duren voordat de kuur aan zou slaan maar ik heb die vrijdagnacht nog met het UMCG gebeld en uit navraag bleek dat Pieter zijn lichaam bezig was om te herstellen. Toen dacht ik voor het eerst: ‘Hij gaat het redden!’
Pieter: “Normaal kan zo’n kuur nooit zo snel aanslaan. Achteraf hoorde ik dat er een dag eerder vanuit de kerk een gebedsuur georganiseerd is. Ik ervaar het nu zo dat dit mij heel erg geholpen heeft. Er kwamen gezondere mensen met dezelfde ziekteverschijnselen binnen die wel aan de gevolgen van de Mexicaanse griep zijn overleden. Waaronder iemand die naast mij op zaal lag. De eerste 2 weken nadat ze mij bijgebracht hebben, was ik enorm verward door alle medicaties, daarna ging het beter…
Hoe is het nu met jou?
Na uit mijn coma ontwaakt te zijn, heb ik nog 2,5 week op een andere afdeling doorgebracht. Daar begon ook het revalidatieproces. Dat werd uiteraard heel langzaam opgestart want mijn conditie was helemaal weg. Je moet hierbij denken aan lichte oefeningen als in en uit mijn bed stappen en rustig fietsen. Na 10 weken sondevoeding te hebben gekregen, begon ik langzamerhand weer normaal te eten. Dat was ook wel nodig want van 90 kg ben ik afgevallen naar 67 kg. Inmiddels weeg ik al weer 85 kg, het gaat dus de goede kant uit, haha…
Op 13 april ben ik naar het Beatrixoord in Haren gegaan voor verder herstel. Daar ging mijn fysieke gesteldheid verder vooruit. Op 13 mei kon ik uiteindelijk weer definitief naar huis. Wel volg ik op maandag en donderdag nog steeds fysiotherapie in het Scheperziekenhuis in Emmen. Ik doe daar krachttraining en werk verder aan mijn conditie. Hoe lang ik hiermee door moet gaan is niet bekend.
Mijn linkerlong is beschadigd, mijn rechtervoet voelt nog doof aan, ik heb een vlekje voor mijn rechteroog waardoor het zicht verminderd is en ik geen auto mag rijden. Mijn lichaam voelt nu redelijk stabiel aan. Het kan al met al wel anderhalf jaar duren voordat ik helemaal de oude ben. Als ik al weer helemaal de oude word…..
Je had net een nieuwe baan?
Dat klopt. Na begin 2014 ontslag te hebben gekregen bij de chrysantenkwekerij heb ik tussendoor wel het nodige uitzendwerk gedaan. Begin 2015 ben ik aan een hoveniersopleiding begonnen en voor deze opleiding ben ik ook geslaagd. In juni 2015 kon ik via het uitzendbureau in de nieuwe dierentuin in Emmen aan het werk. Ik heb meegeholpen met de aanleg van de kassen en de beplanting. Ik kreeg hierin de nodige vrijheid.
Op 19 januari 2016 kreeg ik een vast contract dat mij tot 31 december 2017 aan de Emmer dierentuin verbond. Een dag later ben ik dus ziek naar huis gegaan. Ik moet zeggen dat ik heel veel steun heb ervaren van mijn directe collega’s en bazen. Ook Anneke hebben ze heel goed geholpen met het administratieve gedeelte. Hier ben ik heel blij mee. Je begrijpt dat aan het werk gaan voor mij voorlopig niet aan de orde is, hoe jammer ik dit ook vind.
Anneke, je moet gigantisch in de rats gezeten hebben?
Ik heb het als een vreselijke tijd ervaren. Al met al hebben we 6 keer afscheid moeten nemen aan zijn bed. Het is aan een buitenstaander moeilijk uit te leggen wat dat met je doet. Zelf zat ik ook nog eens in de ziektewet door een hoge bloeddruk, ik werk in een verzorgingstehuis. Af en toe ging ik een paar uurtjes aan het werk op basis van arbeidstherapie. Even de zinnen verzetten dus…
Ook Pieter zijn vader heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen. Het vermoeden was dat ook hij was geveld door de Mexicaanse griep. Toen had ik dus twee patiënten die ik dagelijks kon bezoeken. Maar bij Pieter zijn vader bleek het om zijn urinewegen te gaan.
Hoe waren de kinderen er onder?
Door de zorgelijke toestand rond Pieter zijn ze al met al een maand lang niet naar school en werk geweest. Ook zij waren natuurlijk enorm bezorgd. Het hele gezin had er onder te lijden.
Wat een opluchting zeker toen hij de kop er weer een beetje doorkreeg?
Ik ben achteraf blij dat ik die ene vrijdagnacht nog even met het UMCG gebeld heb. De mededeling dat Pieter zijn lichaam bezig was om zich te herstellen was natuurlijk geweldig. Dan krijg je ook weer hoop en langzaam breekt dan het besef door dat hij het toch gaat redden!!
Heb je zelf nog iets meegekregen Pieter van je kritieke toestand?
Toen ik al met al de boel verstandelijk weer redelijk op de rails had, waren we dus 10 weken verder. Man, ik dacht dat ik maar 3 dagen ‘weg was geweest’, kun je nagaan hoe zo’n stuk ik gemist heb. Ik moet toegeven dat ook de psychologische nazorg goed geweest is. Ik kreeg psychische bijstand van een psycholoog en Anneke van een maatschappelijk werkster. Er was ook nog eens een geestelijke verzorger voor ons beiden.
Uiteraard hebben Anneke en ik ook het nodige (bij)gepraat over deze kritische periode, ook in het bijzijn van de kinderen. We bespraken dan mijn toestand aan de hand van de foto’s die ze gemaakt had. Je ervaart dan zelf ook hoe bijzonder het is dat er machines zijn die je in leven houden. Zonder deze machines was ik er niet meer geweest. En wat een toeters en bellen heb je dan aan je lichaam zitten. Ik heb nog vele kleine littekens van de naalden die nodig waren om mij in leven te houden, haha.
Hebben jullie nog bijzondere ziekenhuisanekdotes?
Anneke: “Ik moet zeggen dat ik niets dan lof heb voor de artsen en het verplegend personeel. Niet alleen in het ziekenhuis maar ook in Beatrixoord. De kinderen en ik hebben veel steun van ze ervaren. Wanneer een van ons begon te schreien gaven ze ons troost. Ook namen ze de tijd om de situatie goed uit te leggen wanneer dit nodig was. Geweldig eigenlijk!”
Pieter: “In Beatrixoord had ik een man tegenover mij liggen die ik als een gigantische klier ervaren heb. Het ging zelfs zo ver dat ik bij één van de verpleegsters aangegeven heb: “Of hij gaat hier weg, of ik!” Hij is op den duur op een andere kamer geplaatst maar daar begon het circus opnieuw.”
“Maar voor de rest had ik met de andere patiënten een heel goed contact hoor. Ik heb heel goede gesprekken kunnen voeren. Ook over het geloof bijvoorbeeld. Er waren de nodige mensen tussen de 50 en 65 jaar die niet zo veel meer doen met hun oorspronkelijk geloof. Ze waren zeer geïnteresseerd in mijn ervaringen hieromtrent, zeker ten aanzien van de ervaren kracht van het gebedsuur wat ze voor mij gehouden hebben.”
“Het initiatief van mijn kinderen was ook heel mooi. Zij hadden enige weken nadat ik weer thuis gekomen ben en voldoende aangesterkt was een welkom thuis feestje georganiseerd met familie, vrienden en leden van de duivenclub. Inclusief een optreden van Lammert Grofsmid, bekend van ‘Man bijt hond’. Lammert is ook lid van de duivenclub. Dat was een zeer aangename verrassing!”
Af en toe nog wel eens heimwee naar Middelstum?
Ik kan ook zo nog wel eens langskomen voor een Babbelen met Bert met mijn vroegere ervaringen bij de VV Middelstum. Wat hadden we toen een voorhoede hé, in de B-junioren: Wijnand Niemeijer, Gerard Mulder en Pieter Ruiter, haha. Maar inmiddels zijn we helemaal ingeburgerd hoor in Nieuw Amsterdam. Ik ben secretaris geworden bij de duivenclub en diaken binnen de kerkenraad.
Waar staat Pieter Ruiter over 10 jaar?
Dat is nu natuurlijk lastig te zeggen. Ik hoop dat we nog jaren vooruit kunnen met zijn tweeën in goede gezondheid!
Willen jullie verder nog iets kwijt?
Ik hoef voor mijzelf niet zo nodig in de belangstelling te staan maar vind het verhaal van mijn ziek zijn en alles wat dat met zich mee brengt wel goed om te vertellen. Daarbij wil ik iedereen bedanken die met ons en mijn ouders meegeleefd hebben. Hoewel ik nog regelmatig gebruik maak van een rolstoel of rollator wanneer ik langere afstanden moet overbruggen blijf ik positief ingesteld!