Wat ogenblikkelijk opvalt als men een van mijn oude schoolschriften openslaat is het keurige, regelmatige handschrift en de overzichtelijke wijze waarop alle informatie op papier is gezet. Netheid en vlijt voeren hier duidelijk de boventoon.
Op de voorkant van het schrift staat mijn naam, evenals de klas waarin ik op dat moment zit. Aangezien het schooljaar nog maar net begonnen was, vond ik het belangrijk om dit laatste feit te benadrukken; ik had weer een trede beklommen op de pedagogische ladder en dat mochten we weten ook. Op de lagere school kreeg je de spullen voor het nieuwe jaar uitgedeeld, maar voor de middelbare school moest je in je eigen materiaal voorzien: etui, passer, geodriehoek en, uiteraard, een met zorg uitgekozen schoolagenda waarmee je een belangrijk statement met betrekking tot je identiteit als scholier kon maken. En natuurlijk ook de schriften waarin ik ieder jaar weer zo vol goede moed begon.
Wellicht zou je aandacht getrokken zijn door het vertoon van beheersing en discipline dat van de bladzijden afspat, wellicht zou je de neiging voelen om verder te bladeren en misschien zou je zelfs een poging willen wagen om die wiskundige formule op te lossen, die ik daar destijds heb opgeschreven. Dan zou je ook de eerste verbeteringen opmerken die ik heb aangebracht: eerst nog netjes, tussen haakjes, maar al snel doorgestreept en later doorgekrast. Een inktveeg omdat ik met een pen heb geschreven die ik, tegen beter weten in, toch weer in mijn broekzak had gestopt, in plaats van dat ik hem netjes in mijn etui terug had gedaan.
Op de volgende bladzijde verschijnen de eerste tekeningetjes, in de kantlijn, en weer een bladzijde verder staat helemaal niets meer genoteerd van wat de leraar ons te vertellen had, maar verschijnt een eerste paginagrote tekening van een (ik noem maar een voorbeeld) heuvellandschap met kasteel en bijbehorend dorpje. Daarna kon het schrift zomaar pagina’s lang leeg blijven, om vervolgens, op een volstrekt willekeurige bladzijde, essentiële informatie te bevatten, betreffende een belangrijke toets, of werkstuk.
Verder doorbladerend vind je her en der schriftelijke gesprekjes terug, gesprekken met medeleerlingen, meisjes op wie ik verliefd was en naar wier aandacht ik een constante dorst had. Om door het oor van de docent onopgemerkt te blijven, schreven we stiekem heen en weer.
Ervan uitgaande dat je de puf hebt om nog door te gaan, staat je tegen het einde een laatste verrassing te wachten: alles is plotseling op de kop geschreven! Wat krijgen we nou?
Welnu, zoals ik, naarmate het schooljaar vorderde, steeds minder de neiging voelde om mijn schriftjes op ordentelijke wijze te vullen met nuttige informatie die mij bijzonder goed van pas zou kunnen komen tijdens mijn opleiding, zo was ik ook steeds minder geneigd om die schriftjes als ballast in mijn schooltas mee te slepen. (Die schooltas, dat moet gezegd, voldeed te allen tijde aan de de normen van de op dat moment heersende schoolmode…)
En zo kon het gebeuren dat ik tot de volgende briljante oplossing kwam: was ik een schrift vergeten mee te nemen, bijvoorbeeld voor Duits, dan keek ik in mijn modisch verantwoorde schooltas welk schrift ik voor die dag wél had meegenomen. Dit schrift keerde ik om, draaide het 180 graden en voilà: een vers schriftje voor Duits.
De oplettende lezer heeft inmiddels wel door wat voor vlees hij in de kuip heeft en zal niet verbaasd zijn te vernemen dat het een welhaast ondoenlijke taak was om vervolgens alle flarden informatie op het moment suprême nog bij elkaar te scharrelen. Nog niet genoemd zijn de ontelbare losse velletjes papier die mijn klasgenoten uit hun schriften hebben gescheurd om mij van papier te voorzien waarop ik mijn aantekeningen kon maken in het geval ik in mijn tas keek om daar helemaal geen enkel schrift aan te treffen…. Tegen die tijd duurde het niet lang meer totdat ik de moed opgaf en zelfs mijn mooie tas thuisliet. Behalve op dagen dat we gymnastiek hadden. Uiteindelijk was ik dan van twee dingen afhankelijk:
1 Mijn charme
2 Serieuze meisjes die daar gevoelig voor waren, zodat ze mij toegang gaven tot al hun aantekeningen en gemaakt huiswerk.
Geen probleem dus en in verreweg de meeste gevallen ging ik gewoon over naar de volgende klas.
Nu we al doende aan het einde van mijn schriftje gekomen zijn, lijkt de volgende stap een logische: voor het volgend schooljaar maar helemaal geen schriften meer gekocht. Maar die vlieger gaat mooi niet op!
Keer op keer begon ik aan mijn schooljaar met een blijmoedig, naïef optimisme, waarvan de wortels in de voorbije zomervakantie lagen. Als ik dan zo ergens in de laatste week van die heerlijke vakantie op een camping in Zuid-Frankrijk weer naar huis begon te verlangen, dan kleurden het vakantiegeluk, de warmte en de zonneschijn mijn gedachten over het leven aldaar.
Allengs nam de nabije toekomst mythische proporties aan. Ons huis, mijn vrienden, alle dingen die ik daar ging doen, ja zelfs school en mijn nieuwe schoolschriften, alles lachte me sprankelend toe vanuit de verte. En zo keerde ik, jaar in jaar uit, tintelend van geluk weer terug op de thuisbasis. Het is een gevoel dat ik pas later ben gaan herkennen en koesteren. Ik heb het zelfs een naam gegeven: het ‘schone schriftjes gevoel’, een variant op de aloude ‘schone lei’.
Ik zit op onze Italiaanse camping, boven bij het restaurant, dit stukje te schrijven en ik kan wel zeggen dat ik weer volop in dat gevoel zit. Hoewel ik allang niet meer op school zit, gaat het waarschijnlijk nooit meer weg.
Het nieuwe schooljaar komt eraan!
Het leven dat een tijdje heeft stilgestaan zal aanstonds weer beginnen te draaien. En mijn rol daarin? Die wordt natuurlijk fantastisch! Als Arjen 2.0 zal ik aan de startblokken verschijnen; ik zal mezelf en iedereen een poepie laten ruiken…
Ik wens u allen een schoon schriftje toe in het nieuwe schooljaar!